Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7866) Ik ar­ri­veer­de vrij­dag jl. in Ra­wal­pin­di in Noord-Pa­ki­stan na een reis over de Ka­ra­ko­ram High­way van­af het be­gin­punt in Kash­gar in Chi­na tot het eind­punt, niet ver van Ra­wal­pin­di. Mijn re­tour­vlucht naar Ne­der­land is pas op 8 sep­tem­ber*(1), maar ik wil eer­der ver­trek­ken. Eer­gis­te­ren ar­ri­veer­de ik in Ka­ra­chi, daar waar ik het land bin­nen­kwam op 12 ju­li jl. met de Roe­meen­se lucht­vaart­maat­schap­pij Ta­rom. – Van­daag word ik mid­den op straat ge­fouil­leerd door lie­den die zich uit­ge­ven voor me­de­wer­kers van de ge­hei­me dienst.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Donderdag, 12 augustus 1993.
Dag 33. Karachi.
Ik sta rond 7.30 uur op en ont­bijt op mijn ka­mer: brood en kaas.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Gefouilleerd worden

Om 8.15 uur ga ik op weg naar de Ta­rom. In een min­der druk­ke straat word ik aan­ge­hou­den door twee ke­rels in een ach­ter­op­ko­men­de au­to. Bei­de fi­gu­ren zijn in bur­ger: tra­di­tio­ne­le Pa­ki­staan­se kle­ding. De chauf­feur in oker­kleur. Zijn bij­rij­der in smet­te­loos wit. De wit­te laat mij een wit kar­ton­net­je in een plas­tic hoes­je zien met een zwart-wit fo­to van een op hem lij­ken­de man met een ba­ret met een in­sig­ne er­op. Er­on­der staat ge­drukt: Se­cu­ri­ty Au­tho­ri­ty, of zo­iets. Hij wil mijn pas­poort zien.
“In het hotel”, lieg ik. Dan moet ik mijn tas open­ma­ken en hij kijkt in al­le vak­ken. Hij zegt op zoek te zijn naar drugs. Hij be­tast me en voelt mijn sleu­tels en mijn por­te­feuil­les (twee stuks) en mijn beurs. Ook het map­je van mijn pas­poort. Hij wil al­les zien*(2). Ik laat hem mijn pas­poort zien en al­le pa­pie­ren die daar bij zit­ten. Nu wil hij de beurs en de por­te­feuil­les zien. Maar voor­dat ik hem die geef ruim ik op mijn (ze­nuw­ach­ti­ge) ge­mak eerst pas­poort en pa­pie­ren op. Ik zeg dat hij beurs en geld te zien krijgt, als hij eerst uit­stapt. Dat doe hij. Hij wil mijn he­le por­te­feuil­le door­zoe­ken, maar ik geef hem niet uit han­den. Ze wil­len we­ten in welk ho­tel ik zit: Ho­tel Ho­li­day. Ze schrij­ven het op (waar­schijn­lijk schrij­ven ze Ho­li­day Inn) en stui­ven weg. Ik ben niets kwijt, maar wel ver­bou­we­reerd. Nu ben ik vast­be­slo­ten zo snel mo­ge­lijk weg te gaan.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Tarom

Bij de Ta­rom wacht ik bui­ten zo, dat ik van­af de straat slecht te zien ben, maar dat de por­tier me wel kan zien.
Zodra het Ca­na­dian kan­toor open­gaat, vraag ik of ik bin­nen mag zit­ten. Het voor­val an sich ben ik snel ver­ge­ten, maar het ge­voel dat ik weg wil, is nu al­les over­heer­send.
Ik ben de eer­ste klant bij Ta­rom, maar het laat­ste aan de beurt. De twee an­de­ren zijn na­tuur­lijk voor­ge­kro­pen.
De Ta­rom of­fi­ci­al zegt dat hij Boe­ka­rest in­licht­te over mijn ge­val en wil mij zijn te­le­foon­num­mer ge­ven. Ik vraag of het mo­ge­lijk is dat ik geld te­rug­krijg. Hij zegt dat ik daar moet zijn, waar ik de tic­ket kocht. (Hij weet niet eens hoe­veel ik be­taal­de.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Verkrachtingen?

Ik ga naar buiten en neem een taxi. Nu merk ik voor het eerst dat de taxi­chauf­feurs geen stra­ten of ad­res­sen ken­nen. Zij ver­wach­ten dat de klant hen de weg wijst.
Iedere vader van een ver­kracht­te doch­ter krijgt als com­pen­sa­tie een taxi, ver­tel­de mij ie­mand. Wie? NN? Ik weet het niet meer, maar er wor­den ken­ne­lijk veel meis­jes ver­kracht. (Als die be­we­ring waar is.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Swiss Air

Ik wil naar Ameri­can Tra­vel Ex­press Ser­vice. (Die is mis­schien wel duur­der dan an­de­re reis­bu­reaus, maar ze­ker vei­lig.)
Ik boek een en­ke­le reis naar Am­ster­dam met Swiss Air, mor­gen­och­tend om elf uur. Die vlucht kost 13.195 Roe­pie. (Circa f. 880,00.) De vlucht gaat naar Zü­rich en van­daar naar Am­ster­dam met de KLM.
De 100 US$, die ik nog con­tant heb, wis­sel ik op de zwar­te markt en krijg daar 3.200 Roe­pie voor, in plaats van 2.972 bij de bank van Ame­ri­can Ex­press.
Naar het ho­tel, met een taxi die me naar het ho­tel Ho­li­day Inn brengt en ijs­koud be­weert dat dit de Dr. Da­ud Po­ta Road is. (Wat niet waar is.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Water en brood

Hotel: brood en kaas eten.
Ik haal circa 15.30 de tic­ket op en ga te­rug naar het ho­tel.
Ik kocht water, kaas, brood, ba­na­nen voor 58 Roe­pie voor mor­gen­och­tend en brood en kaas ook voor thuis op vrij­dag­avond.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Dansen?

Na het voorval met die twee man­nen, he­den­och­tend, pak­te ik mijn rug­zak he­le­maal uit en con­tro­leer­de die op ver­stop­te drugs, voor­dat ik hem van­avond weer he­le­maal in­pak­te. Ik con­tro­leer­de ook het bui­zen­fra­me / draag­stel van de rug­zak.
Ik douchte met heerlijk koud water.
Ik hoop dat als ik in Ne­der­land te­rug ben, ik nog naar het LVC*(3) kan gaan dan­sen, vrij­dag­avond.
Ik zag ‘mijn’ sa­la­man­der­tje even over de muur krui­pen.
Ik lees Lady Chatterley’s lover.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Inbrekers?

Rond 00.00 uur probeert iemand de deur van mijn ka­mer open te ma­ken. Mis­schien ie­mand die voor de ver­keer­de deur staat, mis­schien ie­mand die wat an­ders wil. Ik durf niet te gaan kij­ken, maar la­ter con­tro­leer ik wel de ra­men die in de ge­meen­schap­pe­lij­ke ruim­te uit­ko­men. Die blij­ken niet al­le­maal op slot te zijn. Dat doe ik als­nog.
Er is niets ge­sto­len. De pa­pie­ren heb ik al­le­maal bij mij, al­tijd. Ik zou het jam­mer vin­den als de sjaal die ik aan AS. als ver­jaar­dags­ca­deau wil ge­ven, ge­sto­len zou wor­den of mijn boe­ken. De rest is niet zo erg, dat zou al­leen maar on­ge­mak ge­ven.
Ik heb me in Tur­kije, Sy­rië, Noord-Pa­ki­stan en Chi­na, niet zo on­vei­lig ge­voeld als in Ka­ra­chi. Vrij­wel al­le ho­tels heb­ben hier een groot sta­len hek en een be­wa­ker (ou­de man) van de Ci­vil De­fen­ce. Al­leen bij ho­tel Am­bas­sa­dor kon ik op 11-8 zo naar bin­nen lo­pen, de nacht­wa­ker sliep rots­vast.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Sirenes

Ik ben niet echt bang, maar hou de deu­ren zo­veel mo­ge­lijk ge­slo­ten. Ook de deur van de dou­che, waar de ra­men open­staan en waar je met wat kunst en vlieg­werk zo bin­nen zou kun­nen ko­men. On­be­schermd, al­leen met een hor, zijn de slaap­ka­mer­ra­men, maar daar slaap ik bij­na on­der.
Hier in Ka­ra­chi is er een bij­na voort­du­rend ge­loei van si­re­nes.
Rond 21.40 ga ik sla­pen. Mor­gen ho­pe­lijk de laat­ste dag in Pa­ki­stan.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7865) Ik ar­ri­veer­de vrij­dag jl. in Ra­wal­pin­di in Noord-Pa­ki­stan na een reis over de Ka­ra­ko­ram High­way van­af het be­gin­punt in Kash­gar in Chi­na tot het eind­punt, niet ver van Ra­wal­pin­di. Mijn re­tour­vlucht naar Ne­der­land is pas op 8 sep­tem­ber*, maar ik wil eer­der ver­trek­ken. Gis­te­ren ar­ri­veer­de ik in Ka­ra­chi, daar waar ik het land bin­nen­kwam op 12 ju­li jl. met de Roe­meen­se lucht­vaart­maat­schap­pij Ta­rom.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Woensdag, 11 augustus 1993.
Dag 32. Karachi.
Om 00.45 uur hoor ik dat er in het Ta­rom-vlieg­tuig geen plaats is. Uit Bei­jing kwa­men ze­ven per­so­nen meer mee dan ge­pland was. Ik hoor het ge­la­ten aan en kan het niet ge­lo­ven. Ik wacht ge­dul­dig af. Ik ge­loof nog steeds dat ik kans heb om mee te gaan. An­de­ren, die ook niet mee mo­gen, ma­ken zich druk­ker.
Een Engelse die met een ver­traag­de vlucht uit Pe­sha­war kwam, krijgt een ho­tel aan­ge­bo­den.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Hotelkamer

Een slecht Neder­lands spre­ken­de Pa­ki­staan RD. uit La­hore, die in B. woont, is er met zijn broer en een vriend (een Af­ghaan) en ik ver­tel wat met hen. De twee Pa­ki­sta­ni moch­ten ook niet mee.
De Af­ghaan biedt me zijn al be­taal­de ho­tel­ka­mer in Ka­ra­chi aan. Ik, idi­oot, wil die ka­mer aan hem te­rug­be­ta­len. Hij wei­gert dat ge­luk­kig, want de ka­mer, zo blijkt la­ter, is niet ge­re­ser­veerd.
Voor 60 Roepie gaan we ge­drie­ën naar de stad. Bij het ho­tel (ho­tel Ho­li­day) moet ik 30 Roe­pie voor de taxi be­ta­len (plus 5 Roe­pie fooi): een koop­je.
RD. on­der­han­delt voor mij bij het ho­tel, maar zo­als ge­zegd, de ka­mer is niet vrij en ook geen an­de­re een­per­soons­ka­mer. Ik wil een van de twee twee­per­soons­ka­mers ne­men, maar vol­gens RD. is 195 Roe­pie veel te duur. Zo laat ik me in nach­te­lijk Ka­ra­chi weer de straat op stu­ren.
Hij en zijn broer gaan met de taxi ver­der naar het sta­tion, om met de trein naar La­hore te gaan. Hij heeft wil­de plan­nen en wil via Urum­qi in Chi­na en Mos­kou, met de trein naar Am­ster­dam, na­dat ik hem over zo’n reis van een Euro­pe­aan had ver­teld.
Hij gaf me zijn ad­res in La­hore. Ik let er­op dat ik hem niet mijn ad­res op pa­pier geef, wel mon­de­ling, maar zijn Ne­der­lands is te slecht om het te be­grij­pen.
Zijn broer wil­de we­ten hoe­veel ik, als tech­ni­cus bij de PTT, ver­dien. Ik doe daar nog­al moei­lijk over en wei­ger het te ver­tel­len, steeds naar smoe­zen zoe­ken om er­om­heen te kun­nen draai­en.
RD. stelt een an­de­re vraag en ik grijp die aan om van on­der­werp te wis­se­len. Ik ben niet in mijn bes­te doen, de­ze nacht.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Holiday hotel

Anyway, alle hotels waren vol, dus kwam ik weer bij het Ho­li­day ho­tel, waar ik om 02.30 uur in bed plof.
Op de muur zit een naak­te sa­la­man­der (zo ro­se als een pas­ge­bo­ren big­ge­tje), die snel de Tl-ar­ma­tuur in vlucht als ik op hem toe loop.
Ik sta om 8.00 uur op.
Douche.
Ik neem het ho­tel­ont­bijt: 41 Roe­pie. Het stelt niets voor. Het he­te wa­ter voor de kof­fie is bruin van de thee-aan­slag in het kop­je.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Time

Ik koop Time voor 40 Roe­pie. Ik wil­de ei­gen­lijk niets ko­pen, maar in­for­meer­de toch naar de bui­ten­land­se bla­den in die win­kel en zij we­zen mij de Sa­oe­di­sche en de En­gel­se week­bla­den aan. Ik had een on­ge­ken­de aan­val van ge­voel van ver­plich­ting het blad te moe­ten ko­pen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Tarom-kantoor

Het Ta­rom-kan­toor is ge­slo­ten. Ik wist wel dat ze op woens­dag ge­slo­ten zijn. Dat had een meis­je mij za­ter­dag al aan de te­le­foon ver­teld, maar van­nacht zei de Ta­rom of­fi­cial: “Komt u mor­gen­och­tend maar naar het kan­toor.” (Met mor­gen be­doel­de hij na­tuur­lijk don­der­dag, want hij zei het na mid­der­nacht.)
Ik wil graag naar huis, maar als ik tot 8 sep­tem­ber moet blij­ven, kan ik veel li­te­ra­tuur le­zen, iets wat thuis nooit lukt. Wat zou ik an­ders 28 da­gen moe­ten doen in Ka­ra­chi?

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Goedkoper hotel?

Ik ga op zoek naar een goed­ko­per ho­tel. Twee an­de­re ho­tels zijn bei­de vol en de straat van het Poo­nam ho­tel waar Ke­nau en ik de eer­ste nacht in Pa­ki­stan ver­ble­ven, kan ik niet vin­den. Ik be­sluit voor­lo­pig hier te blij­ven, in ho­tel Ho­li­day.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Boekhandel

Ik bezoek een grote boek­han­del en als ik bui­ten kom, be­slis ik dat ik geen boek­han­del meer mag be­zoe­ken. Ik kocht drie boe­ken. Vroeg ‘dis­count for fo­reig­ners’ en kreeg kor­ting.
Islamic Calligraphy van Ya­sin Ha­mid Sa­fa­di, van 420 voor 357 Roe­pie.
Classical Islamic Phi­lo­so­phy van Taw­fiq Ibra­him, van 250 voor 212 Roe­pie.
What’s in a Muslim na­me, van 15 voor 12 Roe­pie.
Totaal: van 685 voor 581 Roe­pie.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Delicaat fruit

Boodschappen: bruin brood, 4 Roe­pie.
Smeerkaas: 24 Roe­pie.
Twee perziken: 11 Roe­pie. Ik zocht twee mooie uit. De ver­ko­per liet ze van een me­ter hoog zo in de weeg­schaal val­len. Dat bedoelde ik nou, gis­te­ren: de men­sen zijn zo slor­dig, koop je de­li­caat fruit, of rij­pe to­ma­ten, dan gooi­en ze die zo in de weeg­schaal of la­ten het met ge­weld in een zak val­len. Zoek je goed fruit uit en is het ge­wicht te wei­nig of wil­len ze je snel hel­pen, dan pak­ken ze ook half rot fruit. Ei­gen­lijk had ik die twee per­zi­ken moeten wei­ge­ren, maar ik dacht er niet aan en die ou­we zou het waar­schijn­lijk ook niet be­gre­pen heb­ben.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Bordeel

Hotel: brood eten.
Time le­zen over seks in een sjiek bor­deel in Hol­ly­wood.
Ik word er geil van en denk aan jon­gens­li­cha­men. Ik te­ken twee blad­zij­den met se­xy jon­gens en meis­jes, maar durf geen por­no­gra­fi­sche te­ke­nin­gen te ma­ken. Stel dat de grens­po­li­tie mijn spul­len con­tro­leert.
Ik lees La­dy Chat­ter­ley’s lo­ver van D.H. Law­ren­ce en ga te­gen 22.00 naar bed.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7864) Ik ar­ri­veer­de vrij­dag jl. in Ra­wal­pin­di in Noord-Pa­ki­stan na een reis over de Ka­ra­ko­ram High­way van­af het be­gin­punt in Kash­gar in Chi­na tot het eind­punt, niet ver van Ra­wal­pin­di. Mijn re­tour­vlucht naar Ne­der­land is pas op 8 sep­tem­ber*, maar ik wil eer­der ver­trek­ken. Van­daag ga ik naar Ka­ra­chi, daar waar ik het land bin­nen­kwam op 12 ju­li jl. met de Roe­meen­se lucht­vaart­maat­schap­pij Ta­rom.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Dinsdag, 10 augustus 1993.
Dag 31. Rawalpindi – Karachi.
’s Nachts word ik een paar keer wak­ker. Het lijkt als­of het re­gent en stormt. Ik meen licht­flit­sen te zien door het raamp­je. De ven­ti­la­tor staat stil, er is dus geen elek­tri­ci­teit. (Wat het weer be­treft: over­dag zie ik gro­te plas­sen wa­ter op straat staan, dus het heeft ’s nachts in­der­daad ge­re­gend.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Spanning

Om 6.30 uur ben ik wakker. Het TL-licht op mijn ka­mer flitst con­stant aan en uit. Er is iets met de star­ter, of met de buis zelf. Er is ook iets met de span­ning, want de ven­ti­la­tor draait af­wis­se­lend heel snel en dan weer lang­za­mer. (Dat kwam in het hele land voor, van noord tot zuid.)
Zal ik van­daag huis­waarts gaan? Ik heb er niet veel ver­trou­wen in.
Ik be­gin met het le­zen van Lady Chat­ter­ley’s lo­ver van D.H. Law­ren­ce.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

The News

Douche. Ont­bijt (in het res­tau­rant van het ho­tel) cir­ca 9.00 uur.
Ik ga de stad in en wis­sel bij een geld­wis­se­laar 50 dol­lar voor 1.600 Roe­pie.
Er waren twee aard­be­vin­gen, meldt The News, die ik on­ge­vraagd on­der mijn deur door­ge­scho­ven kreeg.
De eerste circa één uur eer­der dan ik merk­te en cir­ca 5,4 (of 5,9?) en die, die ik merk­te, met 6,6 op de Schaal van Rich­ter. Het epi­cen­trum lag in Gil­git of om­ge­ving. Geen do­den of ge­won­den. De scha­de is ge­ring.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Bevestiging?

Om 10.45 uur was de KLM-computer de­fect. Om 12.30 uur was de vlucht Ka­ra­chi naar Boe­ka­rest be­ves­tigd, maar Boe­ka­rest – Am­ster­dam nog niet. Als ik om 15.00 geen be­ves­ti­ging van dat laat­ste deel heb, mag ik niet vlie­gen, zegt de KLM-me­de­wer­ker. (Ik kan me her­in­ne­ren dat ik daar­op een hal­ve mi­nuut met Ta­rom in Ka­ra­chi bel­de, maar weet niet meer wat ik daar be­sprak.) Ik mag mis­schien wel op 18-8 vlie­gen, maar dat wil ik ze­ker heb­ben, want dan kan ik eerst naar La­hore en dan naar Ka­ra­chi. An­ders ga ik eerst naar Pe­sha­war.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Zwakkeling?

Ik eet brood met to­ma­ten en ched­dar. Ik ben erg ze­nuw­ach­tig. Het moet luk­ken. Het hangt af van dat twee­ën­half uur du­rend vlucht­je van Boe­ka­rest naar Am­ster­dam.
Het is nu 13.20 uur en over an­der­half uur weet ik meer.
Aan de ene kant ben ik blij dat ik weg kan (mis­schien), aan de an­de­re kant heb ik het ge­voel dat ik weg­loop voor een soort ver­ant­woor­de­lijk­heid, weg­loop voor moei­lijk­he­den, dat ik te zwak, te week ben om de zwa­re op­ga­ve van de­ze va­kan­tie te aan­vaar­den.
Ik ben niet ge­schikt voor de Der­de We­reld. Ik ben te zwak, te ver­wes­terd. Ik voel me on­ge­mak­ke­lijk.
Hoe moet ik thuis een en an­der ver­ant­woor­den?
Ver­ant­woor­den bij wie?
Ik loop weg uit de­ze hit­te en dit on­ge­mak naar het com­fort van thuis. Het al­les ge­re­gel­de le­ven. Het al­les op tijd voor­zie­ne le­ven, naar de ver­trouw­de, min­der ver­moei­en­de maat­schap­pij, waar al­les voor je ge­re­geld wordt, waar nor­men gel­den die je kent. Nee, rei­zen is niets voor mij. Als ik een ei­gen huis zou heb­ben met be­ken­de za­ken, zo­als een keu­ken, waar ik zelf ve­ge­ta­risch zou kun­nen ko­ken, zou het mis­schien be­ter zijn. Mis­schien.
Ik wil een ge­re­geld le­ven. Ik kan niet (meer) te­gen het on­ge­re­gel­de le­ven. Te­gen de hit­te, het stof, de vlees­stank, de vie­zig­heid (het af­val, stin­kend, in gro­te ho­pen) op straat, het vuil, de sme­rig­heid, de ga­ten in de straat, in de stoep. Het luid toe­te­ren­de ver­keer. Dat al­les, daar wil ik voor vluch­ten. Zwak, mis­schien, maar het is zo.
De slech­te hy­gi­ëne, dat is mis­schien een be­te­re om­schrij­ving. De (te­rech­te?) vrees voor al­ler­lei en­ge ziek­tes als ge­volg van de slech­te hy­gi­ëne, dat is de grootste drijf­veer om hier weg te gaan. Je moet op al­les let­ten wat je eet en aan­raakt. Niets is zon­der meer vei­lig, al­les moet je con­tro­le­ren. Is de thee wel warm / heet ge­noeg? (Om de bac­te­riën te do­den.) De men­sen zijn zo slor­dig, al­le­maal, maar wel on­be­grensd vrien­de­lijk.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Risico

Om 14.40 bel ik. Voor Boe­ka­rest – Amsterdam is nog geen be­ves­ti­ging, “… but, ta­ke your chan­ce, sir”, zeg­gen ze bij de KLM. Even denk ik na. Ik zal dit ri­si­co ne­men en ga naar Ka­ra­chi.
Het hotel kost 395 Roe­pie. (Ka­mer: 323 Roe­pie plus te­le­foon­kos­ten.)
Taxi naar het PIA-kan­toor: 15 Roe­pie. (Ik boek daar voor de vlucht naar Ka­ra­chi van 19.05 uur. 2.070 Roe­pie. Taxi naar de lucht­ha­ven: 40 Roe­pie.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Engelse

De vlucht naar Ka­ra­chi is ze­ker, daar­voor heb ik een tic­ket. De rest zie ik wel.
Ik eet mijn laat­ste to­ma­ten op als ik zit te wach­ten om de lucht­ha­ven in te gaan. De En­gel­se, die tij­dens de bus­rit van Kash­gar naar Sust (Zie 27 en 28 ju­li jl.) naast me zat en niet met me wil­de pra­ten, is er met een vrien­din en komt naar me toe. Ik her­ken haar eerst niet. Nu is ze wel spraak­zaam, maar wat moet ik zeg­gen? Ge­luk­kig heb­ben ze het in de ga­ten en gaan weer weg.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Malariapillen

Ik lees Lady Chatterley’s lover van D.H. Law­ren­ce.
Om 18.30 zit ik in het vlieg­tuig. Om 19.30 vlie­gen we.
Is­lam­abad / Ra­wal­pin­di is ver­licht. Voor de rest blijft het don­ker tot Ka­ra­chi. Ik zit naast een raam en kijk naar het oos­ten. Ik zie niets. Ik vlieg in een Boe­ing 747.
Van de war­me maal­tijd eet ik al­leen de war­me, dro­ge rijst, zo­dat ik de ma­la­ria­pil­len kan slik­ken.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Steekpenningen?

Om 21.00 uur ben ik in Ka­ra­chi. Wat is de stad mooi ver­licht: 1.400 ki­lo­me­ter zui­de­lij­ker. (Als­of je van­uit Am­ster­dam nu in Bar­ce­lo­na zit.)
Buiten is het be­nauwd. (30°C.)
Een Afghaan, die in Aus­tra­lië woont en bij zijn ou­ders in Is­lam­abad op bezoek gaat, valt mij las­tig met zijn zin­lo­ze praat over geld en mooie vrou­wen. (Hij kwam uit Bang­kok.)
Om 22.00 uur mag ik de lucht­ha­ven in, maar de Ta­rom Of­fi­cials ge­ven me niet veel kans. Ze zul­len zien wat ze doen kun­nen. (Moet ik ze soms steek­pen­nin­gen ge­ven? Dat kan ik niet ge­lo­ven.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7863) Ik arriveerde eer­gis­te­ren in Ra­wal­pin­di in Noord-Pa­ki­stan na een reis over de Ka­ra­ko­ram High­way van­af het be­gin­punt in Kash­gar in Chi­na tot het eind­punt, niet ver van Ra­wal­pin­di. Mijn re­tour­vlucht naar Ne­der­land is pas op 8 sep­tem­ber*(1), maar ik wil eer­der ver­trek­ken.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) De na­men Ke­nau en Adel­heid zijn om pri­va­cy­re­de­nen ge­fin­geerd. Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Maandag, 9 augustus 1993.
Dag 30. Rawalpindi.
30 dagen onderweg. Ik ben aan de twee­de helft van mijn oor­spron­ke­lij­ke va­kan­tie be­gon­nen.
De ventilator draait op vol­le toe­ren, maar het is in de ka­mer toch smoor­heet. Het wordt pas be­ter als ik het klei­ne raamp­je naar bui­ten open krijg.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Palace Inn hotel

Wakker vanaf 6.30 uur. Ik reken al­ler­lei fi­nan­cië­le sce­na­rio’s door. Ik ver­hoog mijn bud­get van 310 Roe­pie naar 450 per dag.
Ik besluit om in elk ge­val te­rug te gaan naar Sad­dar Ba­zaar.
Ik neem een lek­ke­re kou­de dou­che en een ont­bijt.
Met de taxi naar Adam­jee Road in Sad­dar.
Ik ga naar het du­re Pa­ra­di­se Inn ho­tel. Een een­per­soons­ka­mer (met twee bed­den!) kost 323 Roe­pie, met bal­kon en bad­ka­mer. Ik neem de­ze du­re ka­mer, om­dat ik er­van uit­ga dat ik spoe­dig weg kan uit Pa­ki­stan.
Om 11.15 uur: een heer­lijk kou­de dou­che. Room ser­vi­ce: li­me-Se­ven-up. (Ook koud en heer­lijk.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Literatuur

In de stad drink ik veel koud vocht en koop drie boe­ken voor 250 Roe­pie.
William Golding: Lord of the flies. 25 Roe­pie.
D.H. Lawrence: Lady Chatter­leys lo­ver. 100 Roe­pie.
Joseph Conrad: Lord Jim. 125 Roe­pie.
Ik be­gin te le­zen in Wil­liam Gol­dings Lord of the flies*(2) en zal dat boek­je le­zen tot 22.00 uur (met on­der­bre­kin­gen voor bood­schap­pen en eten). Dan heb ik het uit. Ik vind het een mooi boek, maar kan me niet voor­stel­len dat pu­bers van cir­ca twaalf jaar tot zo­iets in staat zijn. Any­way, het boek is een aan­ra­der.
Ik lees literatuur. Zo is dit on­ge­wil­de ver­blijf in Pa­ki­stan nog er­gens goed voor.
In de stad kocht ik to­ma­ten, ched­dar­kaas en at dit op mijn ka­mer op met brood van gis­te­ren.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Hoop

Ik bel de KLM in Is­lam­abad, maar ik sta nog steeds op de wai­ting list. Ik hoop nog steeds, maar vrees dat het niet door gaat. (An­ders zal ik op woens­dag rond 12.00 uur in Am­ster­dam zijn.) Ik blijf ho­pen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Aardbeving

Rond 17.40 uur schudt mijn bed heen en weer en ik denk dat de bu­ren be­hoor­lijk aan het neu­ken zijn. Ik voel aan de muur, maar dat is een ste­vig geval. Ik kijk on­der het bed. Zit daar ie­mand? Ik ga naast het bed staan, maar ik voel niets, dus toch geen aard­be­ving. Ik ga weer op bed lig­gen. Het bed be­gint weer te schud­den en de deu­ren ram­me­len nu ook. In on­der­broek open ik de deur. Er staat nie­mand, wel lo­pen al­ler­lei men­sen in de hal. Snel schiet ik in mijn broek, grijp mijn T-shirt en loop, dit al aan­trek­kend, op slip­pers de gang in en ga via de trap drie ver­die­pin­gen om­laag. (Ik maak geen ge­bruik van de lift, want de elek­tri­ci­teit valt zo vaak uit.)
Buiten staan men­sen en zeg­gen: “Earth move.” Ik tril zelf ook een beet­je, maar na vijf of tien mi­nu­ten ga ik maar weer naar bin­nen, want wat moet ik op straat?
Morgen moet ik in The News maar eens le­zen of het een ern­sti­ge be­ving was en dan even­tu­eel Pa en Ma bel­len.
Als Adelheid en Kenau vol­gens sche­ma rei­zen, zit­ten zij nu in Ho­tan (Chi­na). Ik hoop dat ze niets van de­ze aard­be­ving mer­ken.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Fried rice

Van 19.00 uur tot 20.00 uur zit ik in het res­tau­rant en eet een ste­vi­ge ve­ge­ta­ri­sche fried rice voor 30 Roe­pie met twee li­me-Se­ven-up (heer­lijk koel). Dit kost 55 Roe­pie. Ik geef 10 Roe­pie fooi. (Ook voor de Room Ser­vi­ce, want toen gaf ik geen fooi.)
Bed rond 22.30 uur.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7862) Ik reis­de over de Ka­ra­ko­ram High­way, eerst noord­waarts van­uit Gil­git in Pa­ki­stan (dat is on­ge­veer hal­ver­we­ge) naar het noor­de­lijk­ste punt: Kash­gar in Chi­na en daar­na he­le­maal te­rug tot aan het zui­de­lijk­ste punt van die weg, na­bij Ra­wal­pin­di. – Mijn re­tour­vlucht naar Ne­der­land staat ge­pland op 8 sep­tem­ber, maar ik wil de­ze week al weer naar huis.*(1).
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) De na­men Ke­nau, Bul­le­bak en Adel­heid en de ini­ti­a­len JC., NN., RN. en SA. zijn om pri­va­cy­re­de­nen ge­fin­geerd. Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Zondag, 8 augustus 1993.
Dag 29. Rawalpindi.
Deze eenpersoonskamer is klein, met een klein raam. Bui­ten, of in de toi­let­ruim­te hoor ik van al­les pie­pen en ik denk aan rat­ten. Ik doe de bad­ka­mer­deur goed op slot.
Mijn ka­mer hangt vol met mijn was. De ven­ti­la­tor draait op vol­le toe­ren, maar helpt niet echt om de be­nauwd­heid te ver­min­de­ren. Ik voel me on­ge­luk­kig.
Rond 01.00 uur kijk ik in de Lone­ley Pla­net Tra­vel Sur­vi­val Kit bij Ra­wal­pin­di en dan ont­dek ik dat ik naar al-Fa­lah ho­tel in de Ra­jah Ba­zaar had wil­len gaan. Ik zit nu in het al-Fa­lah ho­tel in de Sad­dar Ba­zaar. Ik moet in de loop van de dag dus maar ver­kas­sen.
Ik denk er­over om mijn re­tour­vlucht te re­ge­len met hulp van de Ne­der­land­se Am­bas­sade. Ik wil de re­tour­vlucht la­ten be­ves­ti­gen op de fax van de Am­bas­sade. Ik zal in de och­tend gaan vra­gen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Ontbijt

Wakker om 6.00 uur.
Opstaan 7.30 uur.
Om 8.00 uur is bij­na al­le was droog.
Ont­bijt in het ho­tel: 30 Roe­pie. (Ik had twee sneet­jes brood meer dan gis­te­ren: dus 2 Roe­pie duur­der.)
Ontbijt: Pakistaan­se ome­let (met groe­ne pe­per), brood, bo­ter, jam en kof­fie plus vier snee­tjes brood.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Ambassade

Ik ruim de rugzak in en ga voor 80 Roe­pie met de taxi naar het nieu­we PIA-ge­bouw in Is­lam­abad, waar op de twee­de ver­die­ping de Ne­der­land­se Am­bas­sade, goed ge­ou­til­leerd, zit, met zelfs PTT-te­le­foon­toe­stel­len.
Vol­gens de Pa­ki­staan­se por­tier mag ik geen ge­bruik ma­ken van de fax van de Am­bas­sade, dus vraag ik naar RN. (Zie 16-7-93.)
Hij ver­won­dert zich dat ik er ben. Hij denkt dat we al­le drie al te­rug zijn. (Adel­heid schreef toch naar NN., dat ik in Kash­gar zou af­ha­ken. Ik had al de in­druk dat NN. en RN. voor ons hun hu­we­lijk als al­les O.K. speel­den, maar in wer­ke­lij­kheid niet on spea­king terms zijn, maar mis­schien zie ik din­gen die er niet zijn.)
Ik leg hem uit dat ik het rei­zen te zwaar vond en dat ik het rus­ti­ger aan wil­de doen en meer van Pa­ki­stan wil­de zien. Ook leg ik hem uit wat ik van Ta­rom wil en dat ik de fax van de Am­bas­sa­de voor de be­ves­ti­ging van de­ze Roe­meen­se Lucht­vaart­maat­schap­pij wil ge­brui­ken.
En-passant vraag ik of ik ook van de te­le­foon van de Am­bas­sa­de gebruik mag ma­ken, om de Ta­rom in Ka­ra­chi te bel­len. Uiter­aard te­gen be­ta­ling van de kos­ten. Hij, RN., vraagt dat aan zijn chef en het mag. De por­tier moet uit­zoe­ken wat de kos­ten per mi­nuut zijn en komt met een prijs van 30 Roe­pie per 2,5 se­con­de. (Hij heeft de in­for­ma­tie niet goed ge­le­zen, blijkt twee da­gen la­ter.) (Ik bel­de van­uit de Am­bas­sa­de iets meer dan zes mi­nu­ten met Ka­ra­chi. Dat zou dan 4.320 Roe­pie kos­ten. Voor 2.070 Roe­pie vlieg je al van Is­lam­abad naar Ka­ra­chi.)
(Ik vraag RN. naar de prijs van een vlucht Pa­ki­stan-Am­ster­dam. Hij heeft er geen idee van, maar schat cir­ca 800 gul­den.)
Het duurt twin­tig mi­nu­ten voor­dat ik pas in de ga­ten heb dat er na het net­num­mer geen twee­de kies­toon ge­zon­den wordt en dat je di­rect moet door­kie­zen (Thuis, weer in Ne­der­land, lees ik dat bij ons die flau­we­kul per 1-1-94 ook wordt af­ge­schaft.)
Tijdens de eer­ste ver­bin­ding blijkt dat de Ta­rom-me­de­wer­ker nog niet aan­we­zig is. Ik moet rond 10.30 uur te­rug bel­len. Als ik dat doe, kan de be­tref­fen­de per­soon zien dat ik met Ke­nau vloog. Al­le toe­stel­len zit­ten vol. Ik moet me maar aan het oor­spron­ke­lij­ke reis­sche­ma hou­den.
Ik moet eer­der te­rug, zeg ik. Nu, dan moet ik het maar op de 18e of 25e pro­be­ren, stelt hij voor. Daar­mee is de kous af.
Ik zeg tegen RN. dat de ge­spreks­kos­ten circa 4.320 Roe­pie be­dra­gen, of te wel cir­ca 145 dol­lar. Hij stelt voor om 200 Roe­pie te be­ta­len en ik krijg zelfs een of­fi­ciële kwi­tan­tie. Ach­ter­af zal blij­ken dat dit het juis­te be­drag is.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

KLM

Mijn ticket is niet en­dor­sa­ble, dus niet over­draag­baar aan een an­de­re maat­schap­pij.
RN. belt met de KLM in Is­lam­abad en zij wil­len wel mo­ge­lijk­he­den be­kijken.
Ik loop de lange weg er­heen. In Is­lam­abad, die le­ge stad, ligt al­les heel ver uit el­kaar. Bij het KLM-kan­toor word ik vrien­de­lijk, maar za­ke­lijk ge­hol­pen. Men boekt mij bij Ta­rom voor 11 en 18 au­gus­tus. De rest hangt af van Ta­rom.
Als reden voor de ver­vroeg­de te­rug­keer geef ik de al voor­be­rei­de smoes op: Moe­der erns­tig ziek, ik ben de oud­ste zoon. Het re­fe­ren­tie­adres wordt de Ne­der­land­se Am­bas­sa­de: RN. Dins­dag­och­tend moet ik te­rug­bel­len.
Ei­gen­lijk twij­fel ik er ook wel over of ver­vroegd te­rug­gaan goed is. Als eten en slaap­ge­le­gen­heid goed is, valt het in dit land ook wel mee. Als ik maar niet ziek ben. Nu heb ik be­heers­ba­re diar­ree.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Felictaties

Ik loop de lange weg naar het Ge­ne­ral Post Of­fi­ce (GPO), via een boek­han­del, waar ik al­les be­kijk, maar niets koop.
In het GPO post ik een brief naar Pa en Ma en een kaart naar SA. waar­op ik haar fe­li­ci­teer met haar ver­jaar­dag en haar ver­tel dat ik nu al­leen reis. (Maar niet dat ik eer­der naar huis wil gaan, want ik weet niet of dat lukt.) Ik schreef haar om­dat ik vrees­de dat Ke­nau haar nog een kaart zou stu­ren, la­ter de­ze va­kan­tie en daar zou mijn naam dan niet meer op staan en dat zou SA. on­ge­rust kun­nen ma­ken.)
(Toen we op 26-7 in Kash­gar uit het post­kan­toor kwa­men, vroeg ik haar on­ge­rust (ze merk­te dat) of ze nog post zou stu­ren naar ge­za­men­lij­ke be­ken­den. (“Zo­als wie?”, vroeg ze. “Nou, men­sen die wij bei­den ken­nen.” Ik durf­de geen na­men te noe­men, want ik dacht ei­gen­lijk al­leen maar aan SA. Ke­nau zei toen: “Mis­schien JC. en jij? “Mis­schien al­leen mijn ou­ders.”, maar ik was er niet echt ge­rust op, dus daar­om stuur­de ik de­ze kaart naar SA.)
Op het postkantoor krijg ik voor de eer­ste keer een mun­tje. (25 Pai­sa.) Ik dacht dat al­les op 1 Roe­pie werd af­ge­rond.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Moskeebezoek

Voor 30 Roepie brengt de taxi mij naar de nieu­we Shah Fai­sal mos­kee in Is­lam­abad. Het is een af­wij­ken­de con­struc­tie, maar ik vind hem niet echt bij­zon­der, of mooi. Veel be­ton en niet veel staal, want dat had ik ge­dacht, ver­wacht.
De hete vloe­ren met stin­ken­de, nat ge­spo­ten, vas­te (hier niet vast) vloer­be­dek­king als loop­pad en lege, niet wer­ken­de, fon­tei­nen, vij­vers zon­der water, af­ge­slo­ten ge­deel­ten waar toch ieder­een vro­lijk rond­stapt en de ge­slo­ten mos­kee zelf. Ik heb het snel ge­zien. Er is zelfs een prul­la­ria­win­kel.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Mineraalwater

Voor 95 Roepie naar Sad­dar, Ra­wal­pin­di (“Pin­di.”), een rit van meer dan een half uur, meer dan 15 km.
Ik eet in een res­tau­ran­tje war­me bo­nen (dal) voor 16 Roe­pie.
Tij­dens het eten krijg ik een me­ta­len be­ker wa­ter voor­ge­zet. Ik gooi dit wa­ter weg en vul die met mi­ne­raal­wa­ter. Ik drink een slok en zet de be­ker weer op ta­fel. De ober ziet dat de be­ker niet he­le­maal vol meer is, grijpt hem en voor­dat ik kan in­grij­pen, vult hij hem met het lo­ka­le wa­ter weer tot de rand. Even denk ik er­over om de be­ker weer leeg te gooi­en en weer met mi­ne­raal­wa­ter te vul­len en dan de be­ker vast te hou­den, maar ik be­sluit om maar ge­woon aan de fles­sen­hals te drin­ken.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Sprite

Kamer ontruimen en ik ga voor 15 Roe­pie naar Fa­wa­ra Chowk = Fa­wa­ra Plein in de Ra­jah Ba­zaar. Het al-Fa­lah-ho­tel daar spreekt me niet aan (de fa­ça­de) dus loop ik naar het Pa­la­ce ho­tel, maar de­ze heeft geen ka­mers vrij en ver­wijst naar het J. Bar­thers ho­tel aan de over­kant van de straat. Daar huur ik een iets rui­me­re (dan in het vo­ri­ge ho­tel) een­per­soons­ka­mer voor 100 Roe­pie. De­ze ka­mer heeft maar een klein raamp­je op de bui­ten­lucht en een groot, maar niet-ge­tra­lied, raam op een bin­nen-gang.
Ik bel met de Ambassade, maar RN. is na 15.00 niet meer be­reik­baar.
In de dining room van het ho­tel ge­bruik ik Spri­te, ijs­kou­de Spri­te. (“Seperite“), sinds kort mijn lie­ve­lings­drank. Ik drink er li­ters van, als ie maar ijs- en ijs­koud is.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Gezellig

Ik vraag mij af wat ik moet doen als ik niet op 11 au­gus­tus naar huis kan. Ik moet er re­ke­ning mee hou­den dat ik mis­schien pas op 18 au­gus­tus naar huis kan vlie­gen. Daar­na hoef het niet meer. 25-8 en 1-9 zijn dan niet in­te­res­sant meer en hin­de­ren het ver­de­re ver­loop van mijn va­kan­tie.
Naakt lig ik op bed en zoek de ver­de­re reis uit als ik niet op 11-8 naar huis kan. Zal ik dan naar Pe­sha­war of La­hore gaan?
Ik hoop, hoop, hoop dat ik op 11-8 uit deze ge­van­ge­nis naar huis kan gaan.
Ik gaf sinds gisteren­avond 676 Roe­pie uit.
Ik wil in de dining room eten. “Nu al?”, vraagt de re­cep­tio­nist.
“Om 19.00 of 19.30 uur. Kan dat?”
Ik loop door de druk­ke en wel een beet­je ge­zel­li­ge Ra­jah Ba­zaar.
Straat: Ba­ra Ba­zaar, maar ik be­grijp niet waar­om toch de­ze met men­sen ge­vul­de straat ook nog door­kruist moet wor­den met au­to’s en rik­sja’s.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Koekjes

Om 19.00 is het in de Di­ning room nog don­ker. Ik ga naar bin­nen en loop naar de ober.
“Se­pe­ri­te?”, vraagt hij. (Spri­te.)
“I want to eat.”
Hij be­grijpt me niet.
“Food.”, zeg ik en ik krijg een sme­ri­ge en ge­scheur­de me­nu­kaart in de han­den ge­drukt. Dat wat er­op staat kan ik ook in de ba­zaar ko­pen en daar zul­len zij het dus ook wel van­daan ha­len en iets meer be­re­ke­nen.
Wat moet ik eten? Over­moe­dig gooi­de ik van­och­tend in het vo­ri­ge ho­tel mijn brood, to­ma­ten en kom­kom­mer weg. Nu ben ik ge­dwon­gen nieuw eten te kopen. Het wor­den koek­jes, maar te zout en ik krijg er dus maar twee op. Klef brood, mier­zoe­te ap­pel­jam en een hal­ve li­ter lau­we melk koop ik er nog bij.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Low-budget

Voor de tweede keer binnen een jaar moet ik con­sta­te­ren dat ik niet ge­schikt ben voor een low-bud­get va­kan­tie in de Der­de We­reld. (In Eu­ro­pa wel?) Mor­gen ga ik weer naar een an­der ho­tel, terug in Sad­dar, een duur­der ho­tel. In Sad­dar is het wes­ter­ser dan in Ra­jah en dus een be­te­re ge­le­gen­heid om goed te eten.
Ik hoop toch echt dat ik op woens­dag naar huis mag. Hoe moet ik hier an­ders nog vier we­ken over­le­ven? Dat wordt duur en hon­ge­rig.
Ik vroeg in Is­lam­abad de prijs van de goed­koop­ste ti­cket Ka­ra­chi-Am­ster­dam. Dat is Jor­da­nian Air voor 10.400 Roe­pie. (f. 695,00) (Dat vind ik erg duur.)
Ik moet maar een ro­man ko­pen, als ik nog moet blij­ven.
Naar huis wil ik. Nooit meer te­rug, dan al­leen naar een land met een vas­te woon­plaats, met air­co, een ei­gen keu­ken en koel­kast, he­te thee, schoon wa­ter, ei­gen brood. Daar waar ik ve­ge­ta­risch le­ven kan en com­for­ta­bel met een reis­ge­zel­lin. Rei­zen al­leen? Ja, maar dan al­leen maar met veel geld.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Verkiezingen

De verkiezingsstrijd is in vol­le gang. Over­al zie ik pos­ters van een mi­li­tair, die op Zia ul-Haq*(2) lijkt en ik hoor­de en zag een ge­luids­wa­gen in de Ba­ra Ba­zaar.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Mieren

Ook deze kamer in het J. Bar­thers-ho­tel wordt ge­plaagd door ra­zend­snel­le mi­ni mie­ren die de laat­ste etens­rest­jes uit mijn tas ha­len.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.