Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7860) Ik ben on­der­weg in Pa­ki­stan. Ik reis met Da­vid, een En­gel­se on­der­wij­zer, over de Ka­ra­ko­ram High­way naar het zui­den. De­ze mid­dag en ko­men­de nacht zit­ten Da­vid en ik in een bus die ons uit Kash­mir weg­voert.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Vrijdag, 6 augustus 1993.
Dag 27. Gilgit – Rawalpindi.
Wakker vanaf circa 2.45 uur. Ik heb het koud van de ven­ti­la­tor. De tong plakt aan mijn ver­he­mel­te. Ik leg de slaap­zak over mij heen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Wantrouwen

We halen rond 8.00 uur de bus­kaart­jes op en doen in de stad nog in­ko­pen: ap­pels, kom­kom­mer en to­ma­ten, maar we ver­ge­ten brood te ko­pen.
Ik ga in de dou­che­ruim­te met mijn kle­ren aan, want het is de laat­ste dag met Da­vid en zo goed ken ik hem nog niet, dat ik hem ook op on­ze laat­ste dag sa­men blin­de­lings ver­trouw, maar ik schaam me ook voor mijn wan­trou­wen. Toch neem ik het ze­ke­re voor het on­ze­ke­re. (In mijn kle­ren zit­ten al mijn pa­pie­ren en al mijn geld.)
Voor vertrek heb ik nog 1.082 Roe­pie.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Headmaster

David en ik wisselen adres­sen uit. Hij is Head­mas­ter van een Boar­ding school (Kost­school) in de Ver­enig­de Sta­ten. Zijn vrouw werkt in de ver­ple­ging. Zij is Ame­ri­kaan­se, hij En­gels­man.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Koffie

Van 11.00 tot 12.30 uur sla­pen. Da­vid wil nog naar een be­kend thee­huis in Gil­git De Hai­dey(?) Tea Shop, maar die is ge­slo­ten. (Om­dat het vrij­dag is?)
Hij gaat naar de kap­per en ik naar het JSR res­tau­rant en drink er kof­fie. Ik be­taal het ho­tel 200 Roe­pie. (We dach­ten aan 250 Roe­pie.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Het dak op

Circa 13.00 uur bij het bus­sta­tion en de bus ver­trekt om 14.00 uur.
We rijden flinke stuk­ken. De bij­rij­der kletst uren­lang met de chauf­feur. Op de­ze ge­vaar­lij­ke weg, waar af­lei­ding fa­taal kan zijn.
De bus stopt ge­re­geld. De eer­ste keer is dat in het mi­li­tai­re kamp Bun­ji. Daar komen en­ke­le pas­sa­giers er­bij, onder an­de­re een ou­de­re Duit­ser en twee jon­ge Ne­der­lan­ders. Zij moe­ten al­le drie op het dak zit­ten. (Zij kwa­men met een jeep uit Skar­du voor 2.000 Roe­pie. Een van de Ne­der­lan­ders is een stuk.)
Rond 23.00 uur stop­pen we in Da­su. Rond 01.00 uur in Be­sham. (Elke stop duurt on­ge­veer een half uur.) Daar­na soe­zen en han­gen in de­ze lu­xe bus. Soms is het koud.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7859) Ik ben on­der­weg in Pa­ki­stan. Ik reis met Da­vid, een En­gel­se on­der­wij­zer, over de Ka­ra­ko­ram High­way naar het zui­den. – We zijn in Ka­rim­abad en gaan van­daag naar Gil­git. Daar pro­beer ik vruch­te­loos een blik­ope­ner te ko­pen.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Donderdag, 5 augustus 1993.
Dag 26. Karimabad – Gilgit.
Dromen: ik neuk in allerlei stan­den een leu­ke jon­ge vrouw van cir­ca der­tig jaar. Wie? Is er ook een man op de ach­ter­grond? Dit is een heer­lij­ke droom, maar geen nat­te!
Later droom ik dat ik op de rand van een val­lei sta. Pa ligt on­der in de­ze val­lei aan mijn kant op een stret­cher te zon­nen. Plot­se­ling komt er een la­wi­ne van steen en rom­mel van de an­de­re kant naar be­ne­den ge­stort.
Een boom­stam, ont­daan van zijn bast, komt met zo­veel ge­weld naar be­ne­den dat hij aan mijn kant weer om­hoog vliegt. Pa schreeuwt me wat toe en rent zelf weg in de rich­ting van de te­gen­over hem ge­le­gen hoog­te, maar komt daar­bij bij­na on­der het puin te­recht. Ik ren naar be­ne­den om hem te red­den, maar hij komt zelf vrij. Hij is wel erns­tig ge­wond aan bei­de be­nen. We strom­pe­len sa­men (ik ben niet ge­wond) door een ge­deel­te­lijk ver­woes­te stad op zoek naar Ma, die we na een tijd­je vin­den. Die is niet zo on­der de in­druk van Pa’s ver­won­din­gen. Zij is te druk met zich­zelf.
Alle straten zijn be­scha­digd en van som­mi­ge stra­ten zijn stuk­ken weg­ge­sla­gen en ga­pen diep­e af­gron­den.
Daar­na neuk ik die jon­ge vrouw nog een keer en voel mijn dik­ke pik lek­ker in haar weg­glij­den.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Gilgit

Opstaan: 4.00 uur.
De bus van 5.00 uur is er al om 5.20 uur!
Veertien pas­sa­giers zit­ten er­in. De bij­rij­der zit op het dak. Om 8.20 zijn we in Gil­git.
De bus kostte 40 Roe­pie. We ne­men een ka­mer in het JSR ho­tel en ne­men voor 30 Roe­pie een ont­bijt met eie­ren.
We gaan naar het politie­bu­reau om on­ze C-For­mu­lie­ren in B-For­mu­lie­ren [grens­for­mu­lie­ren] te la­ten omzetten, maar er is niemand die dat kan doen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Lamzakken

We lopen naar het Pub­lic Call Of­fi­ce en ge­ven on­ze be­stem­min­gen op.
“Take a seat.”, zegt de dienst­doen­de amb­te­naar. We zit­ten een he­le tijd. Een Ame­ri­kaan komt en vraagt hoe lang het zal du­ren.
“Ze­ker drie tot vier uur.”, krijgt hij te ho­ren, “want het sys­teem ligt plat.”
Als wij daar­na ook vra­gen, krij­gen wij dat ook te ho­ren.
Stelletje lam­zak­ken. Waar­om dat niet even van te vo­ren ge­zegd?

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Lui?

Terug naar de Vreem­de­lin­gen­po­li­tie in Gil­git. Is de­ze amb­te­naar te lui om te werk­en? Hij zet een stem­pel op het C-For­mu­lier en ver­wijst naar de po­li­tie in Is­lam­abad.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Onwel

Ik voelde me daar per­fect in or­de, tot­dat ik een co­ke (Pep­si) dronk. Toen ging ik snel ach­ter­uit (mijn ge­zond­heid) en werd ik on­wel.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

NATCO

We gaan naar NATCO* en boe­ken voor een lu­xe bus naar het zui­den om 14.00 uur, mor­gen. Da­vid gaat naar Ab­bott­abad en ik naar Ra­wal­pin­di. (Kos­ten: 190 Roe­pie.) (Nor­maal ta­rief: 158 Roe­pie.)
Terug in het ho­tel dui­ken we moe in bed.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Tien kattar

15.00 uur: het is smoor­heet in ons klei­ne twee­per­soons­ka­mer­tje. Er is geen elek­tri­ci­teit, dus werkt de ven­ti­la­tor niet.
Ik loop de stad in en koop etens­waar. In Ka­rim­abad kocht ik een blik ched­dar, maar ik kon het blik niet open krij­gen en nu wil ik een blik­ope­ner heb­ben. Ik zoek in al­ler­lei soor­ten win­kels, maar ze we­ten niet wat ik be­doel. Een jon­ge­man zegt “Open­er, qat­tar” (dat is wat ik versta), maar ver­der is er nie­mand die weet wat een qat­tar is.
Later ga ik met Da­vid op stap en na tien­tal­len win­kels, waar nie­mand En­gels spreekt, is er weer een jon­gen die qattar zegt. Hij schrijft het op, als Da­vid er­om vraagt. Hij schrijft (in Ur­du) tien kat­tar (= tin cut­ter: blik­ope­ner)!
Iedereen kan het le­zen (met uit­zon­de­ring van een ou­de man, die de blan­ke en vol­ko­men maag­de­lij­ke ach­ter­kant van dit pa­pier­tje aan­dach­tig bes­tu­deert), maar nie­mand heeft een tin cut­ter.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Pioer oel

Ik kocht als sou­ve­nir voor AS. een sjaal van 400 Roe­pie voor 275 Roe­pie (pi­oer oel) (pu­re wool), zei hij. De jon­gen bel­de met de ei­ge­naar om te vra­gen of die ak­koord ging meet deze prijs. (Of voer­de hij een to­neel­stuk­je op?) De af­me­tin­gen van de sjaal: 188 x 90 cen­ti­meter.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Cheddar

In het hotel eet ik de ched­dar. Het blik maak­te ik open met van thuis mee­ge­bracht ge­reed­schap. Ge­luk­kig is ched­dar (kaas) en droog pro­duct, an­ders zou het een knoei­boel zijn ge­wor­den.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Voetbal

We zoeken een restaurant en Da­vid wil niet met zijn han­den eten (= zon­der be­stek), dus ko­men we in het JSR res­tau­rant te­recht. We kij­ken voet­bal op de Tv: Ar­gen­ti­nië – Mexi­co (niet de he­le wed­strijd) en eten een maal­tijd. Ik ve­ge­tab­le fried rice. (Smaakt goed.) Twee man­go­sap­jes.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Inpakken

Ik pak de rug­zak op­nieuw in en we gaan rond 21.00 uur naar bed.
Het is warm in Gil­git.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7858) Ik ben on­der­weg in Pa­ki­stan. Ik reis met Da­vid, een En­gel­se on­der­wij­zer, over de Ka­ra­ko­ram High­way naar het zui­den. – Eer­gis­te­ren kwa­men we in Ka­rim­abad aan (Kash­mir) en mor­gen zul­len we ver­der rei­zen. – Ik was en­ke­le da­gen ziek en heb nog een bro­ze ge­zond­heid.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Woensdag, 4 augustus 1993.
Dag 25. Karimabad.
Op circa 8.00 uur.
Ontbijt met Hunza brood: lekker. Voor 20 Roe­pie koop ik zelfs een kwart brood, pas daar­na re­a­li­seer ik me dat het met het mi­ca­wa­ter*(1) ge­bak­ken is. Ik zal er niets van eten. (Ik gooi het mor­gen weg.)
De pin­da­kaas, die ik gis­te­ren kocht, is zo zout dat ik daar bij­na mis­se­lijk van word. Mijn ge­zond­heid is nog de­li­caat.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

La afhamak

Ik ga naar de bank en praat met een knap­pe, maar erg man­ne­lijk uit­zien­de Pa­ki­sta­ni en zeg dat ik Ara­bisch stu­deer. De ma­na­ger van de bank zegt plot­se­ling van al­les in het Ara­bisch te­gen mij. Ik stot­ter wat en zeg: La af­ha­mak (Ik be­grijp je niet.) Ik heb geen prak­ti­sche er­va­ring.” Ik blijf er on­be­van­gen on­der. (Ge­luk­kig bloos ik niet.) Het is zo, ik heb al­leen maar pas­sie­ve ken­nis. Van­af nu heb ik een be­roep. Ik ben tech­ni­cus bij de PTT in Ne­der­land. (De las­ti­ge sa­la­ris­vra­gen ten spijt.)
Op de bank krijg ik voor een US$ Tra­vel­ler­che­que 1.350 Roe­pie. Wat wei­nig, maar in het noor­den lig­gen de koer­sen an­ders dan in het mid­den of zui­den, waar de koers 29,72 is.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Sexy zoon

Hotel: de dons­be­haar­de se­xy zoon van de ei­ge­naar het Ka­ra­ko­ram ho­tel zit met ge­sprei­de be­nen te­gen­over mij, maar in zijn broek is niets lek­kers te zien. Als Pa­ki­sta­ni wes­ter­se kle­ding dra­gen (de mees­ten doen dat niet) dan al­leen maar rui­me, zeer rui­me broe­ken, want an­ders kun­nen ze niet plas­sen, want hier­voor gaan ze, net zo­als de Ara­bie­ren, op hun hur­ken zit­ten. Is de broek strak, dan krij­gen ze hun lul niet uit de broek.
Later neemt dit stuk een dou­che en loopt met zijn heer­lijk bo­ven­lijf bloot rond…

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Delicate gezondheid

Ik drink een coke en dat is al­les wat ik na het ont­bijt tot mij neem. Het grij­ze wa­ter ver­galt mijn eet­lust. (Mijn ge­zond­heid is nog de­li­caat.) Ik lees Wuthe­ring Heights van Emi­ly Bron­të*(2) uit. Een aar­dig boek, maar het ein­de wordt wat lang uit­ge­steld, vind ik.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Souvenir

Ik zag van­daag een vrouw met een mooie sjaal. Da­vid at­ten­deer­de mij er­op. Des­ge­vraagd zei ze dat zij hem in Gil­git ge­kocht had. Ik vind dat een mooi ca­deau voor AS. Eerst kon ik niets be­den­ken, als sou­ve­nir, maar zo’n sjaal lijkt me een aar­dig ca­deau voor haar ver­jaar­dag. Zij nam uit Athe­ne ook een sou­ve­nir voor mij mee.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Rakaposhi

In de tuin van het ho­tel be­kijken we de om­lig­gen­de ber­gen. On­der an­de­re de Ra­ka­po­shi en de Ul­tar II*(3).

Menu – Be­gin – Index en het einde.

A great guy

We wandelen naar het kerk­hof [be­graaf­plaats] en naar het nieu­we pa­leis van de Mir*(4).
Da­vid houdt van over­drij­ven, maar als je hem wat ver­telt zegt hij bij­na al­tijd “Ja.”, zon­der te luis­te­ren, als­of hij het al weet, maar hij heeft dan geen idee waar je het over hebt. Maar ver­der is hij een pracht­vent, a great guy.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Micawater

Ik eet be­schei­den van het avond­eten. De ge­dach­te aan het mi­ca­wa­ter stoot mijn eet­lust af.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Inpakken

We pakken onze spul­len in. Mor­gen­och­tend gaan we naar Gil­git, naar re­de­lijk schoon wa­ter. Pa­ki­sta­ni, niet van hier, drin­ken ook mi­ne­raal­water.
Weer: geen re­gen, maar zon­nig.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7857) Ik ben on­der­weg in Pa­ki­stan. Ik reis met Da­vid, een En­gel­se on­der­wij­zer, over de Ka­ra­ko­ram High­way naar het zui­den. – Gis­te­ren kwa­men we aan in Ka­rim­abad, Kash­mir. – Ik ben licht ziek.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Dinsdag, 3 augustus 1993.
Dag 24. Karimabad.
Rond 3.30 tot 4.00 uur hoor ik uit luid­spre­kers tekst­en re­ci­te­ren. Ik kan al­leen het woord Al­lah ver­staan.
In de ocht­end re­ken ik uit wat ik per week uit­geef en wat het kost om hier nog we­ken te blij­ven, zo­dat ik het maxi­ma­le be­drag weet dat ik kan be­ta­len om de re­tour­da­tum te ver­vroe­gen. Da­vid wijst me er op dat het le­ven in Ne­der­land ook geld kost. La­ter ont­dek ik dat het le­ven in Ne­der­land wel eens goed­ko­per zou kun­nen zijn dan in Pa­ki­stan, voor­al als je al­leen reist en een twee­per­soons­ka­mer moet ne­men om een beet­je com­for­ta­bel te sla­pen. Voor­lo­pig zijn de kos­ten 290 Roe­pie per dag. (f. 20,30 en dat is duur­der dan in Ne­der­land: f. 17,40 per dag.) (La­ter zou blij­ken dat niet 290 Roe­pie, maar 400 of zelfs 450 veel re­ëler is.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Regenjas

Opstaan om 8.00 uur. Het re­gent. Ik krijg een re­gen­jas van Da­vid.
In Pa­su droeg ik drie da­gen een hemd van hem. (Dat ik gis­te­ren was­te.)
Hij heeft der­tig ki­lo in zijn rug­zak, on­der an­de­re een tent en spul­len om trek­toch­ten te ma­ken, zo­als ge­droogd voed­sel. Hij moet op 14 au­gus­tus in New Del­hi zijn. Daar ont­moet hij dan zijn vrouw. Ze gaan naar Ne­pal

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Sexy zoon

Ik luis­ter naar het BBC News, sa­men met Da­vid. We gaan een an­der ho­tel zoe­ken. Dit ho­tel (Gol­den Lodge) is nog on­der con­struc­tie, heeft een klei­ne een­per­soons­ka­mer als twee­per­soons­ka­mer in­ge­richt. Het be­stel­de war­me wa­ter (in een em­mer) wordt niet ge­bracht. Het toi­let werkt niet goed en er is geen was­bak.
Het an­der ho­tel (Ka­ra­ko­ram ho­tel) heeft een rui­me twee­per­soons­ka­mer met em­mers warm (heet) wa­ter voor 200 Roe­pie.
Het uit­zicht bij de Gol­den Lodge is mar­ve­lous, bij de­ze is het wat min­der, maar hier is een aar­di­ge en voor­al se­xy zoon, wiens blo­te bo­ven­lijf ik na zijn dou­che zie en hij is de der­de knap­pe Pa­ki­sta­ni die ik zie. (In Ra­wal­pin­di komt er nog een vier­de en laat­ste bij.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Altit-fort

We lopen samen naar het Al­tit­fort*(1). Er gaat een gids-op­pas­ser mee, die ver­telt, als je er­naar vraagt. (Niet uit zich­zelf.) Het fort is oud. Tot 1961 het pa­leis van de Mir van Ka­rim­abad.
De gids is sexy met een dons­baard­je. Het fort is aan re­stau­ra­tie toe.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Micawater

Daarna eten we brood en drin­ken coke in Al­tit, in de Ki­sar Inn. Het brood is van vol­ko­ren meel. We za­gen het meel ge­ma­len wor­den door een wa­ter­mo­len. Het is ge­bak­ken met het wa­ter van Ka­rim­abad. Over dit wa­ter moet ik nog wat ver­tel­len.
Ik had het al ge­zien in Ga­nish, toen ik nog sa­men met Ke­nau, Adel­heid en Bul­le­bak reis­de (11 t/m 27 juli). We aten in Ga­nish (toen we op weg wa­ren van Gil­git naar Sust) in een weg­res­tau­rant­je. Het wa­ter is grijs, als­of er ce­ment in zit. We wei­ger­den het toen te drin­ken, zo­als we ove­ri­gens al­le wa­ter, be­hal­ve mi­ne­raal­wa­ter uit af­ge­slo­ten fles­sen, wei­ger­den. Ie­mand zei er toen over het wa­ter van Ka­rim­abad: “This wa­ter has sha­pe.”
Welnu, dit water heeft in­der­daad de­ze sa­men­stel­ling: al staat het een dag stil, het grijs-ma­ken­de poe­der, dat tus­sen je tan­den knarst, zakt niet naar be­ne­den. Het is mi­ca*(2). Het mi­ca­water van Ka­rim­abad wordt in Ka­rim­abad door ie­der­een ge­dron­ken. (Hun­za­kut (Hoen­za­koet): volk van Hun­za) en wordt in al­le ge­rech­ten ver­werkt, dus ook in het brood, in de soep, in de thee, over­al in.
Woens­dag 4-8-93 (mor­gen, dus) zal ik zo­ver pa­ra­noia zijn dat ik niets meer zal eten dat in Ka­rim­abad ge­maakt is. Ik word dan nog er­ger ziek als ik daar­bij ook nog aan de zou­te thee van 1-8-93 in Pa­su denk.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Ki­sar Inn

Ik ben licht ziek. Het brood smaakt goed in de Ki­sar Inn en ik wil een stuk ko­pen. Dat gaat niet, want ze heb­ben niet meer. Hoe­wel de mi­ca tus­sen mijn tan­den kraakt ben ik nog niet pa­ra­noia van het wa­ter en ik ben blij dat ik wat te eten heb, want tot dan had ik nog niet ge­ge­ten, omdat ik ziek ben.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Boeren

Als we terug­lo­pen zien we Cathy al van ver bij het Hun­za res­tau­rant zit­ten, in haar op­val­len­de, maar zeer mooie kle­ding: een ro­de na­tio­naal Pa­ki­staan­se kle­ding. (Sal­war Kamiz?)*(3) We gaan er­heen en ik eet een beet­je pa­tat van Da­vids bord. We blij­ven cir­ca an­der­half uur daar zit­ten. Ik ge­bruik ver­der niets. Ik moet daar­na steeds boe­ren en heb dan ie­de­re keer een vie­ze, be­dor­ven, smaak in de mond.
We lopen samen naar het Bal­tit­fort*(4) dat im­mers niet te be­zich­ti­gen is om­dat het ge­re­no­veerd wordt.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Ziek

Terug in het hotel ga ik di­rect naar bed. Cir­ca 16.30 uur. Ik krijg van Da­vid twee ta­blet­ten My­lan­ta.
Van circa 19.30 tot 20.45 uur aan ta­fel. Ik eet een beet­je en luis­ter naar de ver­ha­len van on­ze ta­fel­ge­no­ten uit U.K. en Duits­land. Had ik over­dag be­heers­ba­re diar­ree, ’s nachts wordt die on­con­tro­leer­baar en wa­ter­dun. Bo­ven­dien ben ik nu nog meer mis­se­lijk. Ik vrees dat ik op een on­ver­wacht mo­ment moet over­ge­ven, dus na een half uur er­over na­den­ken be­sluit ik de knoop door de hak­ken en in het toi­let een vin­ger in de keel te ste­ken. Voor­dat ik dat doe drink ik veel wa­ter, om de spoe­ling dun te ma­ken. (An­ders: ver­stik­kings­ge­vaar.) Met de vin­ger in de keel moet ik wel kok­hal­zen, maar over­ge­ven hoef ik niet. Dan kijk ik naar het mi­ca­wa­ter en denk aan de zou­te thee van af­ge­lo­pen zon­dag. Van bei­de gruw ik en ik moet plots over­ge­ven. Ik schud nog wat wa­ter mijn strot in. (Mi­ne­raal wa­ter, ui­ter­aard) en dan komt de he­le maag­in­houd naar bui­ten.
Ik voel me me­teen be­ter en zie de we­reld weer wat fleu­ri­ger. Er­voor, voor het over­ge­ven, wil­de ik maar één ding: zo snel mo­ge­lijk naar huis.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Smerig water

Eerst had ik gepland een week, of zelfs tien da­gen in Ka­rim­abad te blij­ven (om de va­kan­tie­tijd op te vul­len, maar nu wil ik er voor­al weg, ze­ker de groot­ste in­vloed is het sme­ri­ge wa­ter. (Waar ik van te vo­ren geen weet van had, want ik had het dan wel op de heen­reis ge­zien, ik had de ver­bin­ding met Ka­rim­abad niet ge­legd.)
Ik ga nu met Da­vid op don­der­dag naar Gil­git en op za­ter­dag naar Pin­di (Ra­wal­pin­di). Ei­gen­lijk wil ik al op vrij­dag, zo­dat ik mijn re­tour­vlucht eer­der kan re­ge­len, maar Da­vid wil in Gil­git rus­tig al­ler­lei za­ken re­ge­len en voor die ene dag wil ik nog wel met hem op­trek­ken.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Nachtrust

Eerst werd de nachtrust ver­stoord door het ram­me­len van de ge­ne­ra­tor, daar­na door het kla­te­ren­de re­gen­water dat uit een re­gen­pijp in een poel stort van twee­ën­hal­ve me­ter hoog­te.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7856) Ik ben on­der­weg in Pa­ki­stan. Ik reis met Da­vid, een En­gel­se on­der­wij­zer, over de Ka­ra­ko­ram High­way naar het zui­den. Van­daag rei­zen we van Pa­su / Pas­su naar Ga­nish / Ka­rim­abad. Dit is ook in Kash­mir.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Maandag, 2 augustus 1993.
Dag 23. Pasu – Karimabad.
David, die iedere dag BBC News luis­tert, ver­telt dat ko­ning Bou­de­wijn van Bel­gië is over­le­den*(1).

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Droom

Ik droomde een ab­sur­de droom. Zij, hoe heet zij ook al weer? Zij werkt bij Egyp­to­lo­gie en stu­deert Turks …, B., stu­deer­de af. Het af­stu­de­ren (en het feest er­na) was een ab­surd the­a­ter­stuk. Ie­der­een praat­te be­wust door el­kaar. Het feest na het af­stu­de­ren werd be­zocht door met el­kaar dol­len­de nich­ten en he­te­ro’s in vro­lij­ke uit­dos­sing. Haar fa­vo­riet Ru­di Ca­rell*(2) (is dat haar fa­vo­riet?) was er ook.
Ik moest naar de huis­arts. In Eijs­den*(3), maar ik wist niet waar­voor en ik zag af van het be­zoek, hoe­wel ik al in Eijs­den was.
Het feest van B. was in een vijf ver­die­pin­gen hoog ge­bouw, dat ik ver­liet door aan de ach­ter­kant over het bal­kon te klim­men. De pa­den naar be­ne­den waren als ge­ëro­deer­de berg­hel­lin­gen, zo­als je ze hier in Pa­ki­stan veel ziet, uit­ge­sle­ten door re­gen­wa­ter. Toen ik in de par­ty­zaal zat, werd ik in bei­de han­den ge­be­ten door een vleer­muis. Een vro­lijk feest, dus een vro­lij­ke droom. Jam­mer dat hij zo snel voor­bij was.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Batin / Zahir

Op rond 7.45 uur.
Nog 1.357 Roepie over.
Douche, ontbijt en dan al staat de au­to voor de deur die ons voor 40 Roe­pie per per­soon naar Ga­nish zal bren­gen, ge­or­ga­ni­seerd door Ghu­laam. (Die Is­ma’i­li is, maar daar­over, des­ge­vraagd, niet meer kwijt wil dan dat dit een een­vou­dig ge­loof is en al­les is za­hir (open / be­kend) en niets is meer ba­tin (ver­bor­gen / ge­heim)*(4). Hij zegt dat hij meer smi­ley is, dan is­ma’i­li. Hij zegt het als fonetisch: meer smai­li dan is­mai­li.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Wegwerkers

In an­der­half uur zijn we vijf­tig ki­lo­me­ter zui­de­lij­ker. De Ford Tran­sit-bus stop­te, voor­al in het be­gin, veel, zo­dat we de ons be­ken­de plaat­sen van gis­te­ren nog eens goed kon­den be­kij­ken.
De chauf­feur voert soms ge­sprek­ken met men­sen die aan de weg wer­ken.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Kleine tiet­jes, bot­te sik­kels

Rond 10.00 uur zijn we in Ga­nish en voor 100 Roe­pie (Da­vid gaat di­rect ak­koord, zon­der te on­der­han­de­len) brengt ons ie­mand naar het Gol­den Lod­ge ho­tel in Ka­rim­abad waar we voor­lo­pig maar een ka­mer ne­men. Een twee­per­soons­ka­mer voor 150 Roe­pie.
De er rond­han­gen­de, op­drin­ge­ri­ge John spreekt ons aan en brengt ons diep in het dal, naar de tuin van zijn ou­ders, waar ou­de­re vrou­wen en en­ke­le knap­pe, maar heel erg jon­ge meis­jes met ver­se klei­ne tiet­jes, met bot­te sik­kels gras maai­en.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Sneeuwappels

Ik krijg kleine appels aan­ge­bo­den, die sma­ken als de sneeuw­ap­pels*(5) vroe­ger, uit de wei naast de tuin van Opa en Oma. (Dat wa­ren gro­te ap­pels, dit zijn ap­pels, zo groot als klei­ne prui­men.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Res­tau­rant

David pro­beert vruch­te­loos met John’s va­der te pra­ten. Ook met John als (slech­te) tolk wordt het niets.
We gaan in het­zelf­de res­tau­rant eten waar Cathy, Bob en Chip aten. Het valt wat tegen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Lippenbalsem

David gaat naar bed. Hij denkt dat hij de ver­koud­heid van mij heeft over­ge­no­men. Kan best, hij ge­bruikt, te­gen mijn zin, mijn ca­cao­bo­ter (lip­pen­bal­sem). Ik wijs hem op die mo­ge­lijk­heid. Vol­gens hem is die mo­ge­lijk­heid uit­ge­slo­ten, maar hij zal de ca­cao­bo­ter daar­na niet meer ge­brui­ken.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Edelsmid

Ik loop naar het in de res­tau­ra­tie­stei­gers staan­de Bal­tit-fort*(6) en zit, sa­men met Bob, meer dan een uur bij een edel­smid, die ook al geen En­gels spreekt, maar wel met vas­te hand heel mooie din­gen maakt.
Ik be­kijk en­ke­le Ja­pan­se stuk­ken voor­na­me­lijk vrou­we­lij­ke, maar er is ook een leu­ke man bij.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Misselijk

Hotel tegen 15.45 uur.
Lezen in “Wuthering heights” van Emily Bron­të*(7)
Diner: 56 Roepie, per per­soon. Be­staat nu al­leen uit hoofd­ge­recht.
Ik ben nog steeds niet in orde en ik kan niet te­gen de geur van pe­tro­le­um­vu­ren. Ik word er mis­se­lijk van.
Tegen 20.00 uur naar bed.
Er is hier in Ka­rim­abad niets te be­le­ven.
Nog over: 1.070 Roe­pie.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7855) Ik ben on­der­weg in Pa­ki­stan. Ik reis met Da­vid, een En­gel­se on­der­wij­zer, over de Ka­ra­ko­ram High­way naar het zui­den. We zijn Kash­mir en sinds eer­gis­te­ren in de plaats Pa­su / Pas­su. Van­daag be­le­ven we een bloed­stol­lend avon­tuur: we gaan een wan­del­tocht ma­ken over twee ge­vaar­lij­ke hang­brug­gen en de weg er­heen is ook angst­aan­ja­gend.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Zondag, 1 augustus 1993.
Dag 22. Pasu / Passu.
Eén jaar geleden was ik (ziek) in Deir az-Zor*(1). (Ook vandaag zou ik ziek worden, maar niet zo erg als verleden jaar.)
Op 5.00 uur: douche.
Ontbijt: 5.30 uur.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Boerinnen

Circa 6.15 uur weg met gids Hus­sain. Hij spreekt en ver­staat slecht En­gels. We ma­ken met hem een tocht naar twee hang­brug­gen en naar het Bo­rit La­ke.
We lo­pen door het ge­hucht (vier hui­zen) Ash­ven­dan en gaan dan langs de ri­vier de Hun­za naar de eer­ste hang­brug. De tocht er­heen is een avon­tuur op zich. We vol­gen en­ke­le boe­ren en boe­rin­nen die er­gens gras gaan maai­en.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Ravijn

De voetweg volgt een rots­ach­tig pad. We klim­men en krui­pen over gro­te en klei­ne rots­blok­ken, die niet al­le­maal even vast lig­gen. Wat ge­beurt er met een gro­te rots­blok, als een klei­ne los­schiet? Zal die mijn been ver­mor­ze­len?
Dan ko­men we bij een pad, niet veel bre­der dan een voet. (Men­sen­voet, geen En­gel­se voet.) Dit pad loopt over een zeer stei­le hel­ling en is door lo­pen ont­staan, want de gras­snij­ders moe­ten er ie­de­re dag langs. Naar be­ne­den loopt het zand schuin weg tot op een har­de­re laag die recht naar be­ne­den gaat. De oe­ver van de Hun­za-ri­vier. Als je hier uit­glijdt, wat kan ge­beu­ren, rol je naar be­ne­den en over de rand val je zo in het ra­vijn met het kol­ken­de wa­ter. Er is im­mers niets om je aan vast te hou­den.
Bo­ven het voet­pad gaat het schuin om­hoog met zand. Er zijn daar ech­ter en­kel­e rot­sen om je aan vast te hou­den, denk ik. Als ik ze vast­pak, blijkt het ge­droogd zand te zijn, dat in mijn hand me­teen af­breekt en ver­pul­vert.
Even ver­der moe­ten we een rots­pad af­da­len dat me­teen boven de ri­vier uit­komt. Wij bei­den doen die af­da­ling voet­je voor voet­je. Da­vid, die bij mij niet de in­druk wekt erg bang te zijn uit­ge­val­len, zegt: “This frigh­tens the hell out of me.”
Plot­se­ling ho­ren we: “Sor­ry, may we pass?” Een groep­je Pa­ki­staan­se man­nen en vrou­wen snelt licht­voe­tig voor­bij, ter­wijl wij ons met de moed der wan­hoop aan en­ke­le ech­te har­de rots­blok­ken vast­klam­pen. Nu pas valt het me op dat on­ze gids Hus­sain ook al zo licht­voe­tig zijn weg ver­volgt.
De hang­brug is, zo­als Da­vid la­ter zegt, een an­ti­cli­max in ver­ge­lijk met de weg er­heen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

De Passu Hang­brug

De Pas­su Sus­pen­sion Bridge*(2). De­ze eer­ste hang­brug is 1.017 voet lang. (Cir­ca 330 me­ter.) Hij be­staat uit een aan­tal sta­len ka­bels. Een stuk of vijf vloer­ka­bels en vier zij­wand­ka­bels. Aan el­ke zij­de twee. Tus­sen de vloer­ka­bels zijn stuk­ken hout ge­klemd. Tak­ken, pa­len, stuk­ken plank en an­der lang, soms half ver­rot(?), hout. Tak­ken en half­ron­de pa­len over­heer­sen. De­ze dwars­lig­gers zijn ech­ter niet aan­een­ge­slo­ten in­ge­klemd. Tussen de­ze dwars­lig­gers (die soms ook ge­bro­ken zijn) is 60 tot 70 cen­ti­me­ter ruim­te. (Een aan­een­ge­slo­ten vloer is veel te ge­vaar­lijk. Als de wind er vat op krijgt blijft er niets van over. (Zo­als de pa­ral­lel­brug van de twee­de hang­brug la­ter toont: al­leen de ka­bels met en­ke­le stuk­ken plan­ken vloer is daar nog over.)
Da­vid en de gids gaan re­de­lijk snel naar de over­kant. Ik word in­ge­haald, maar ge­luk­kig niet ge­pas­seerd, door een man en een vrouw. Aan de over­kant dank ik hen har­te­lijk voor hun ge­duld met mij. Hij zegt dat ik een moe­dig ie­mand ben, maar spreekt ver­der geen woord En­gels.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Geil

Hus­sain vraagt of we naar Zar­abad (dorp) wil­len, maar we be­slui­ten naar de twee­de hang­brug te gaan.
On­der­weg hou­den we halt en eten we wat. Da­vid helpt een boer bij het bin­nen­dra­gen van ge­droogd gras [hooi?] en ik maak daar een fo­to van. Met de ca­me­ra van Da­vid. We eten een mee­ge­brach­te bo­ter­ham met jam.
Om 9.00 uur zijn we op weg naar de twee­de hang­brug.
On­der­weg zie ik een man en zijn vrouw. (Iets ou­der.) Zij heeft een bo­ven­stuk­je van haar jurk open. Ik zie een deel van haar brui­ne borst, maar dat is het wei­ni­ge vrouw dat ik de laat­ste da­gen zag en ik word er geil van.
De af­da­ling naar de twee­de brug is ook weer spec­ta­cu­lair. Nu een smal pad over lei­steen. Hoe zal dat gaan als het re­gent?

Menu – Be­gin – Index en het einde.

De Hussaini Hang­brug

De Hussai­ni Sus­pen­sion Bridge*(3). De over­steek over de brug bij Hus­sai­ni is kor­ter dan de eer­ste brug, cir­ca 250 me­ter, maar de­ze wiebelt meer om­dat de­ze geen sta­bi­li­sa­tie­ka­bels naar de oe­ver heeft en de eer­ste heeft die wel. Dat wil zeg­gen, ka­bels van de zij­kant, drie aan el­ke kant, dus zes van­af el­ke oe­ver

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Wonden

Aan de overkant moe­ten Da­vid en ik on­ze ge­won­de han­den ver­zor­gen, ge­sto­ten aan staal­dra­den, die over­al uit de ka­bels ste­ken.
Naast de­ze brug han­gen de res­ten van de door de wind ver­nie­tig­de eer­de­re brug, zo­als ik hier­bo­ven al schreef.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Het Borit-meer

Onderweg biedt ie­mand abri­ko­zen aan. Het be­gint een beet­je te re­ge­nen en bij­na op han­den en voe­ten klim ik om­hoog op weg naar het.
Daar is een ho­tel en daar wordt ons melk-thee aan­ge­bo­den. Die smaakt me niet. Ik eet de an­de­re bo­ter­ham­men met jam. Ze sma­ken me niet. De eer­ste, die ik at bij die boer waar David het gras droeg, smaak­te be­dor­ven.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Zout-thee

Ik dronk vanmor­gen zout-thee (Ghu­laam dronk dat, de ei­ge­naar van de Pas­su Inn) en ik wil­de dat ook eens pro­be­ren. In het be­gin smaak­te het wel, maar la­ter werd het vies en nu, van de ge­dach­te er­aan, gruw ik weer. Ik drink al­leen maar wa­ter en een fles­je co­ke.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Mens-er­ger-je-niet

David speelt spel­le­tjes waar­bij be­hen­dig­heid te pas komt, met de ve­le kin­de­ren in het ho­tel bij het Bo­rit-meer. Wij moe­ten met hen mens-er­ger-je-niet spelen en zij ge­brui­ken een ge­ma­ni­pu­leer­de dob­bel­steen, waar­mee je ge­mak­ke­lij­ker een zes gooit dan een an­de­re waar­de.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Ziek

Na een poosje gaan we naar huis. Ik loop een tijd­je met het ui­terst slim­me en goed En­gels­spre­kend jon­ge­tje, een neef­je van Ghu­laam van de Pas­su Inn. De weg naar het ho­tel is ge­luk­kig niet zo zwaar meer, maar on­der­weg word ik steeds zie­ker, mis­se­lij­ker en in het ho­tel ga ik ge­kleed en on­ge­was­sen di­rect naar bed en blijf daar cir­ca twee uur lig­gen. Na 16.00 kleed ik me uit en slaap ver­der tot cir­ca 18.00 uur.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Amerikanen

Ik eet niet te veel en voor­zich­tig. Tot 21.00 uur aan ta­fel luis­te­ren naar de grap­jes van Da­vid en de Ame­ri­ka­nen Bob, Chip en de bij­zon­der knap­pe, al iets ou­de­re, Ame­ri­kaan­se Cathy uit Phi­la­del­phia. Ook twee Ita­li­aan­se meis­jes zit­ten bij ons aan ta­fel.
Bed te­gen 21.00 uur.
De da­gen­lang ge­blok­keer­de Ka­ra­ko­ram Hig­hway is weer open! Er is weer ben­zi­ne. In de win­kel is weer een gro­te voor­raad.
Weer: ’s mor­gens fris, la­ter warm.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

De Passu Suspen­sion Bridge, de Pas­su Hang­brug wordt ge­sta­bi­li­seerd met be­hulp van ka­bels die va­naf bei­de oe­vers naar de brug lo­pen, aan bei­de zij­des van de brug. Aan el­ke oe­ver zes ka­bels, aan bei­de zij­den van de brug be­ves­tigd. Dus to­taal twaalf ka­bels.
Vanuit bei­de oe­vers, aan bei­de zij­den van de brug, grijpt één ka­bel het mid­den van de brug aan. Dat zijn dus vier ka­bels.
De vol­gen­de vier ka­bels grij­pen de brug aan op cir­ca 1/3 af­stand, ge­zien van­af het mid­den van de brug. Dat zijn weer vier ka­bels.
De laat­ste vier ka­bels grij­pen de brug aan op 1/6 af­stand, ge­zien vanaf het mid­den van de brug.
Op el­ke oe­ver, aan beide zij­den van de brug zijn de ka­bels op eni­ge af­stand van el­kaar ver­an­kerd. Dat ziet er on­ge­veer zo uit: ⫸⫷, waar­bij de brug door de pun­ten naar bei­de oe­vers loopt.
On­danks de­ze sta­bi­li­sa­tie geldt de brug als zeer ge­vaar­lijk, zoals blijkt uit de vol­gen­de vi­deo op You­Tube.
World’s most dangerous bridge – Passu suspension bridge Hunza.
Voor het ge­val dat de vi­deo niet meer be­schik­baar is, maak­te ik een screen­shot uit de­ze vi­deo.

Te­rug.

Husaini Suspension Bridge. Op deze You­Tube-vi­deo is de ou­de brug ook te zien, die in 1993 al stuk was, rechts op de fo­to.
Voor het ge­val dat de vi­deo niet meer be­schik­baar is, maak­te ik een screen­shot uit de­ze vi­deo.
Hussaini Suspension Bridge, The World’s Most Dangerous Bridge.

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.