Antakya

Orient Express: Antakya

ioannes de limbourg Augustus, Foto , ,

Orient Express II

Naar Jeruzalem v.v. (1994)

25 jaar geleden: 1994 – 2019.

Vandaag is het 24 augustus 1994. Ik drink Nes­ca­fé bij een ou­de­re heer, zijn vrouw en mooie doch­ter, die in Ne­der­land over­win­te­ren. Ik maak ken­nis met een 14-ja­rig meis­je en haar 17-ja­ri­ge tan­te en ik ver­trek in de mid­dag met een bus naar Trab­zon aan de Zwar­te Zee, aan de an­de­re kant van Tur­kije.

– – – –

1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te oor­den een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1994 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.
3.) De munteenheid in Turkije is de Turkse Lire / Pond (TL.) en de wisselkoers is: 1.000 TL. = f. 0,06. 100.000 TL. is dus f. 6,00. (€ 4,23 in 2018.)

Woensdag, 24 augustus 1994

Dag 60 / 72: Antakya.
Opstaan: 7.30 uur.
Douche.
Ik ga ontbijten: zwarte olij­ven, kaas, bo­ter, ho­ning en thee. Een goed vul­lend en lek­ker ont­bijt. Hoe­moes (hu­mus) in de Ara­bi­sche we­reld en kah­val­te in de Turk­se wereld, dit zijn de din­gen waar ik ver­liefd op ben ge­wor­den.

Instantkoffie

Onderweg naar het park word ik aan­ge­spro­ken door een ou­de­re heer die in En­sche­de woont en die per jaar drie maan­den in An­tak­ya door­brengt. Zijn vrouw spreekt al­leen maar (een voor mij on­ver­staan­baar) Ara­bisch. Zijn doch­ter werkt in En­sche­de. Zij is een sexy stuk. (Zij heeft twee zoon­tjes).
Ik blijf tot 10.30 uur. Hij serveerde … in­stant­kof­fie. (Een du­re spe­cia­li­teit in Tur­kije.)
Terug naar het hotel. Onderweg koop ik brood, kaas, wa­ter en zeep.
Hotel. Om 11.00 uur komt SK.

Meyva şaftali

We gaan naar het park en ik drink mey­va şaf­ta­li. (Per­zik­sap.) Heer­lijk.
Om 13.00 uur gaan we naar Ti­vo­li Piz­ze­ria. Daar ont­moet ik D. (14 jaar) en haar tan­te S. (17 jaar). (De va­der van D. is de broer van S.)
D. vindt het prach­tig dat ik al­leen reis en ik no­dig haar mee uit naar Trab­zon. (Zelf be­ta­len.) Ze gaat niet mee, maar ze geeft me een zak­doek­je dat ze kocht. (Of kreeg, bij de du­re kle­ren die ze kocht.)
D. ziet er veel ouder uit dan ze is en ze is sexy.
Naar het hotel om mijn ba­ga­ge op te ha­len. Ik zie nog een keer de mooie Pots­da­mer Duit­se. (Die ik gis­te­ren ook zag.)

Busstation

Naar het busstation. Ik geef SK. een rijks­daal­der, een gul­den en het Turk­se klein­geld. Ver­le­den keer gaf ik hem 20 US$. Die kan ik nu niet mis­sen, maar be­loof hem wat te stu­ren als ik nog over heb. (Op 3-11-94 stuur ik hem 30 US$.)
Bij het busstation is SK. weer ver­ve­lend. Hij wil dat ik Ara­bisch spreek met de ei­ge­naar van de bus­maat­schap­pij. Ik wil al­leen nog maar weg bij deze op­drin­ge­ri­ge knaap. Ik wil zelf be­slis­sen wat ik doe. Nog even kan hij de be­moei­al spe­len, nog even kan hij me ver­moei­en.

Dwars door Anatolië

De bus vertrekt precies op tijd om 15.00 uur.
Naast me zit een 4e-jaars student me­di­cij­nen uit Is­tan­bul. Hij stamt uit Har­biye en heet MH. Gelukkig spreekt hij ook Ara­bisch, want zijn En­gels is on­ver­staan­baar slecht. (Voor een toe­kom­stig arts.)
Hij gaat naar Ordu, bij vrien­den op be­zoek en dan over­mor­gen naar Sam­sun, waar zijn vrien­din woont. Hij gaat over vier jaar met haar trou­wen. (Zij weet niet dat hij ver­liefd op haar is, noch weet hij het van haar, want ze spra­ken er nog niet over, maar ze bel­len el­kaar (in Is­tan­bul) el­ke dag en gaan veel met el­kaar om.) (Het zal wel goed zit­ten.)
Hij is ontzettend nieuwsgierig naar het wes­ten, maar ik kan op zijn vra­gen geen goed ant­woord geven. Hij wil voort­du­rend we­ten hoe duur al­les is en hoe­veel men­sen ver­die­nen. Hij heeft nooit van be­las­ting ge­hoord en weet dus niet wat dat is. Daar­door ko­men al­le ver­ge­lij­kin­gen tus­sen lo­nen en prij­zen in het wes­ten en Tur­kije ver­keerd uit. Zo snel­len we voort, door steeds don­ker­der wor­dend Tur­kije: Is­ken­de­run, Ada­na, Po­zan­tı, Niğ­de, Kay­se­ri, Yoz­gat, Ço­rum, Mer­zı­fon.
Tot Adana leek het wel of de bus iedere vijf mi­nu­ten stop­te om men­sen in te la­den.
Het is een zware reis. Ik kan al­leen maar ha­zen­slaap­jes doen.

Menu – 24/08: Begin – Einde.

Google Maps
Turkije – Antakya – Iskenderun – Adana – Pozantı – Niğde – Kayseri – Yozgat – Çorum – Merzıfon.

Wikipedia
Turkije – Antakya.

Websites
De waarde van de gulden in euro’s.

Menu – 24/08: Begin – Einde.

Orient Express I en II

Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express I (1992).

Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express II (1994).

Mobiele telefoon / Smartphone
the-face.com

Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links (me­nu, be­gin, ein­de) niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon / smart­phone) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.

Links naar externe websites

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Menu – 24/08: Begin.

Orient Express: Antakya

ioannes de limbourg Augustus , ,

Orient Express II

Naar Jeruzalem v.v. (1994)

25 jaar geleden: 1994 – 2019.

Vandaag is het 23 augustus 1994. Op het bus­sta­ti­on koop ik een tic­ket voor mor­gen naar Trab­zon aan de Zwar­te Zee. Ik loop daar ook een ‘ou­de’ be­ken­de (van twee jaar ge­le­den) te­gen het lijf en ’s mid­dags eet ik bij hem, bij zijn ou­ders, thuis.

– – – –

1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te oor­den een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1994 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.
3.) De munteenheid in Turkije is de Turkse Lire / Pond (TL.) en de wisselkoers is: 1.000 TL. = f. 0,06. 100.000 TL. is dus f. 6,00. (€ 4,23 in 2018.)

Dinsdag, 23 augustus 1994

Dag 59 / 72: Antakya.
Opstaan: 7.30 uur.
Busstation (vlakbij). Ik informeer naar de prijs voor een bus­rit naar Trab­zon: 450.000 TL. (f. 27,00), vertrek 15.00 uur. Aan­komst 20 uur la­ter, om 11.00 uur.

My Friend

Op een vol busstation loop ik een persoon tegen het lijf die me aan­spreekt met “My friend”. Ik her­ken hem di­rect, hij mij niet. Ik zeg hem dat we el­kaar ken­nen, maar hij weet niet meer waar­van. Ik zeg: “Jij bent SK. Ik was hier twee jaar ge­le­den.” Toen her­in­ner­de hij zich dat ik bij hem thuis ay­ran (Turk­se yog­hurt) dronk. Hij is niet ver­an­derd, even op­drin­ge­rig, vast­hou­dend, ver­stik­kend en vrien­de­lijk.
Door hem kan ik mijn kle­ren la­ten was­sen, in het ho­tel, want hij kan het vra­gen. Met hem ga ik ont­bij­ten. We gaan in het park zit­ten en drin­ken wat, ver­tel­len wat. Hij wil bij vrou­wen in de buurt gaan zit­ten, dat wil zeg­gen: ver­kas­sen, maar daar wil ik niet aan be­gin­nen.
We eten in restaurant Tivoli, waar een meis­je werkt dat hij graag ziet. Hij komt er al­leen als een an­der be­taalt, zo­als ik nu dus.
Het is er druk met sexy mei­den en hun vriend­jes.
Het eten is duur (voor twee per­so­nen: piz­ze­ria) 158.000 TL. (f. 9,75) (Ik heb niet al te veel geld meer.)
Busticket kopen. 450.000 TL. voor morgenmiddag.

Op bezoek

Ik wilde niet, maar hij wil wel dat we de mid­dag bij hem thuis door­bren­gen. Zijn ou­ders en zus zijn er en op ge­ge­ven mo­ment heeft hij ru­zie met zijn va­der over de ge­luids­sterk­te van de mu­ziek. De va­der is over het al­ge­meen wei­nig thuis en dan is SK. de baas.
Zijn vader vind ik een onaan­ge­naam mens. Hij zit me veel aan te sta­ren. (Vol­gens SK. drinkt hij te veel en vroe­ger ge­bruik­te hij ook drugs.)
Zijn moeder kookt een heer­lijk ve­ge­ta­risch maal voor me.
Zijn zus (J.) was twee da­gen ge­le­den ja­rig en SK. wil dat ik voor haar een ca­deau koop. Dat wil ik niet, maar ik wil wel iets voor zijn moe­der ko­pen, om­dat die voor mij kook­te, maar dat hoeft niet. (Cul­tuur­ver­schil.)
SK. is arm en benadrukt dat steeds, niet­te­min wil hij voor 1 mil­joen toch een te­le­foon ko­pen, wil al­le­maal du­re spul­len om over de we­reld rei­zen. (Naar het oos­ten, Pa­ki­stan, wil hij nu, want dat is voor hem be­taal­baar.) Hij heeft veel, glos­sy, reis­ma­ga­zi­nes.
Hij wil een cursus gaan doen voor toe­ris­ten­be­ge­lei­der, er­kend di­plo­ma en hij heeft een Green­card voor de USA aan­ge­vraagd. 3.500 Green­cards wor­den voor meer dan 100.000 Tur­ken ver­loot. Ik denk dat hij zich in de USA wel zal kun­nen red­den. Hij is com­mu­ni­ca­tief, spreekt goed En­gels en is on­der­ne­mings­lus­tig. (18 jaar.)

Over de Liefde

Hij is nog nooit met een meisje naar bed ge­weest en ver­telt daar eer­lijk over, in te­gen­stel­ling tot die an­de­re ma­cho’s, die ook hier stoe­re ver­ha­len op­han­gen. Hij ge­looft dat als je naar de hoe­ren gaat, of het zo­maar eens pro­beert, je daar na­deel van zult heb­ben, in die zin dat je de ech­te lief­de niet meer kunt waar­de­ren. (Of iets der­ge­lijks.) Hij wil niet graag Turk ge­noemd wor­den en wil niet van een ver­ge­lij­king tus­sen an­de­re Tur­ken en hem horen.
Ik blijf tot circa 20.15 uur bij zijn ou­ders en hij brengt me hal­ver­we­ge de stad. Ik ga dan nog even naar het park. (Al­leen.)

Ongestreken

Hotel. Ik moet zelf de was ophalen, on­ge­stre­ken. (Zeker te wei­nig fooi aan die liftboy ge­ge­ven, gis­te­ren.)
Douche.
In bed tegen 22.30 uur.
SK. sprak een Duits echt­paar uit Pots­dam aan. Zij is een won­der­lij­ke schoon­heid.

Menu – 23/08: Begin – Einde.

Google Maps
Turkije – Antakya.

Wikipedia
Turkije – Antakya.

Websites
De waarde van de gulden in euro’s.

Menu – 23/08: Begin – Einde.

Orient Express I en II

Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express I (1992).

Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express II (1994).

Mobiele telefoon / Smartphone
the-face.com

Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links (me­nu, be­gin, ein­de) niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon / smart­phone) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.

Links naar externe websites

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Menu – 23/08: Begin.

Orient Express: Antakya

ioannes de limbourg Augustus , , ,

Orient Express II

Naar Jeruzalem v.v. (1994)

25 jaar geleden: 1994 – 2019.

Vandaag is het 22 augustus 1994. Gisteren ar­ri­veer­de ik in de bad­plaats Tar­toes, aan de Sy­rische Mid­del­land­se Zee­kust, maar het be­viel me daar niet. Van­daag ga ik naar Alep­po en reis van­daar­uit door naar An­tak­ya in Tur­kije.

– – – –

1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te oor­den een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1994 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.
3.) De munteenheid in Syrië is de Syrische Lira / Pond (SL.) en de wis­sel­koers is: 1 SL. = f. 0,04. 25 SL. is dus f. 1,00. (€ 0,70 in 2018.)
4.) De munteenheid in Turkije is de Turkse Lire / Pond (TL.) en de wisselkoers is: 1.000 TL. = f. 0,06. 100.000 TL. is dus f. 6,00. (€ 4,23 in 2018.)

Maandag, 22 augustus 1994

Dag 58 / 72: Tartoes-Antakya.
Opstaan: 7.00 uur.
Douche.
Ontbijt in het hotel!
De thee smaakt naar riool­wa­ter. (Niet dat ik dat ooit proef­de, maar ik heb het wel ge­ro­ken.)
Arabisch plat brood met kaas­ach­ti­ge yog­hurt en jam. Een en an­der gaat wel. Rest: groe­ne olijven. Ik at er maar één. De ghee*1 raak ik niet aan, want die ziet er niet ap­pe­tij­te­lijk uit.

Aardig meisje

Ik betaal de hotelkosten 400 SL. en loop naar het mi­cro­bus­sta­ti­on. Voor 30 SL. kan ik al naar La­ta­kia gaan. Ik zit naast een chris­te­lijk meis­je (kruis­je op haar borst) en pro­beer af en toe in haar bloes te kij­ken, maar dat lukt niet. Wel spreekt ze me aan en we ver­tel­len in het En­gels, maar ook in het Ara­bisch.

Latakia

In Latakia kom ik op een ander sta­ti­on aan dan in de reis­gids staat. (Ik start­te, op aan­ra­den van de ho­tel­baas, op het sta­ti­on voor­bij het post­kan­toor. Het an­de­re was voor lo­cals.) (Ben ik daar te goed voor?) De prijs maak­te geen ver­schil. Ik moet er­voor boe­ten, want ik moet veel heen en weer lo­pen (ki­lo­me­ters) voor­dat iemand me de weg wijst naar de bus­hal­te voor Alep­po, want een bus naar An­tak­ya ver­trekt al­leen ’s och­tends en vol­gens de reis­gids is dat niet ge­mak­ke­lijk.
Enerzijds wil ik naar Turkije en an­der­zijds niet, want weg uit een Ara­bisch land be­te­kent: geen Ara­bisch meer pra­ten, maar hier langs de Mid­del­land­se Zee­kust voel ik me niet meer in een Ara­bisch land. Ara­bisch as­so­ci­eer ik met zand en stof en droog­te. (Maar: hoe­veel ki­lo­me­ter lang is de Ara­bi­sche kust? Dui­zen­den, toch!)
Ik ga naar Alep­po (100 SL.) en de bus rijdt door een prach­tig groen land­schap met veel bos­sen. Na de plaats Djisr al-Shoe­ghoer stapt een spraak­za­me man in en na een poos­je komt hij bij me zit­ten en met ‘a­miy­ya (dia­lect) en foes­ha (de ge­schre­ven taal) spre­ken we met el­kaar. De bus­rit duurt 3 uur. Ik zit ach­ter­in. We spra­ken een half uur of iets lan­ger.

Aleppo

Tegen 14.00 uur ben ik in Alep­po. Ik ga drie ho­tels af en neem uit­ein­de­lijk een niet zo’n best voor 175 SL. Het is toch maar voor één nacht.
Op het bus­sta­ti­on in­for­meer ik naar een rit naar An­tak­ya (Tur­kije) en ik kan zelfs van­avond nog ver­trek­ken. Ik denk even na dan doe ik het voor 350 SL. In het ho­tel haal ik mijn tas­sen op. Ik hoef de ka­mer niet te be­ta­len.
In de stad ga ik eten: hoe­moes (hu­mus). In Am­man ben ik ver­slaafd aan de hoe­moes ge­wor­den.
Tijd doden met rond­slen­te­ren, thee drin­ken, wa­ter en ba­na­nen kopen, boe­ken be­kij­ken.

Antakya

Om 17.00 uur vertrek ik naar An­tak­ya. In de bus ver­tel ik met een Pa­les­tijn uit Jor­da­nië die in Rus­land me­di­cij­nen stu­deert. Hij was thuis ge­weest, maar had moei­te ge­had met het spre­ken van Ara­bisch. Hij viel als­maar te­rug naar het Rus­sisch.
De Syrische douane krijgt in ie­der pas­poort 100 SL. steek­pen­nin­gen.
In Antakya ga ik naar hotel Güney. (Daar was ik twee jaar ge­le­den ook.) De een­per­soons­ka­mer kost 140.000 TL. Ik geef de be­dien­de slechts 5.000 TL. fooi (0,20), maar ik had niet veel an­ders dan groot geld. Hij was niet te­vre­den, maar ik had niet om hem ge­vraagd.
Aan de grens wis­sel­de ik 405 SL. voor 200.000 TL. 3 SL. gaf ik aan de bank­be­dien­de. Ik heb nu: 1.565.000 TL. (f. 93,00)

Penthouse

Ik ga daarnaartoe waar ik weet dat boek­han­dels zijn, want ik wil een Pent­hou­se ko­pen, maar ik zie daar geen en ook geen ver­ge­lijk­ba­re bla­den.
Ik ga in het park zitten. Daar zijn en­ke­le se­xy vrou­wen. Jon­gens lij­ken zo oud.
In het hotel rond 22.40 uur. (Moe) Ik koop wa­ter: 1,5 li­ter voor 30.000 TL. (2 jaar ge­le­den was dat nog 4.000 TL.)
In bed: circa 23.00 uur.
Weer: in Tartoes en La­ta­kia was het be­wolkt. In Alep­po: on­be­wolkt, warm. In An­tak­ya: ’s avonds licht be­wolkt, lek­ke­re koe­le wind. Aan­ge­naam. (Vol­le maan.)
Ik wil een bed- en / of een reis­ge­no­te.

Menu – 22/08: Begin – Einde.

Voetnoten

1.) Ghee / ghi.
Ghee is een geklaarde boter. Ge­klaar­de bo­ter is bo­ter waar de ei­wit­ten uit zijn ver­wij­derd, waar­na en­kel nog het pure bo­ter­vet over­blijft. Ghee is ech­ter an­ders dan ge­wo­ne ge­klaar­de bo­ter. Ghee kent zijn oor­sprong uit de In­di­a­se keu­ken. Ook in het Mid­den-Oos­ten wordt ghee nog erg veel ge­bruikt. Veel­al om te fri­tu­ren, maar ook veel als ba­sis voor een saus. Het ver­schil tus­sen ghee en ge­wo­ne ge­klaar­de bo­ter zit hem in het gro­te ver­schil in kook­punt. Bij ge­wo­ne ge­klaar­de bo­ter wordt de nor­ma­le bo­ter­vorm ge­smol­ten en ver­vol­gens wordt het vrij­ge­ko­men vocht van het bo­ter­vet ge­schei­den. Dan moet het bo­ter­vet erg goed af­koe­len. Wat over­blijft is de ge­klaar­de bo­ter: een dik­ke vet­te mas­sa. Om ghee te ma­ken wordt het vocht door lan­ge ver­hit­ting ver­dampt. Door de­ze veel lan­ge­re ver­hit­ting krijgt de bo­ter een ge­heel an­de­re smaak. Waar door het to­ta­le ont­bre­ken van het vocht bij ge­klaar­de bo­ter de bo­ter voor­al een zeer dik­ke, vol­le room­smaak krijgt, heeft ghee door een an­der ver­hit­tings­pro­ces een zeer op­mer­ke­lij­ke noot­ach­ti­ge smaak. (Bron van de­ze tekst: Monique van der Vloed.)
Zie ook Wikipedia: Ghee / ghi.

Retour noot 1.

Menu – 22/08: Begin – Einde.

Google Maps
Syrië – Tartoes – Latakia – Djisr al-Shoeghoer – Aleppo – Turkije – Antakya.

Wikipedia
Syrië – Tartoes – Aleppo – Turkije – Antakya.

Websites
De waarde van de gulden in euro’s.

Menu – 22/08: Begin – Einde.

Orient Express I en II

Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express I (1992).

Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express II (1994).

Mobiele telefoon / Smartphone
the-face.com

Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links (me­nu, be­gin, ein­de) niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon / smart­phone) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.

Links naar externe websites

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Menu – 22/08: Begin.

Orient Express: Damascus

ioannes de limbourg Juli , , , ,

Orient Express II

Naar Jeruzalem v.v. (1994)

25 jaar geleden: 1994 – 2019.

Vandaag is het 2 juli 1994. Deze ochtend ontdek ik de gene­ra­tiek­loof (ook sek­se­kloof?) tus­sen mijn bei­de reis­ge­no­ten, Kim en Iris ener­zijds en ik an­der­zijds en klaag / zeur daar een beet­je over. We be­zoe­ken het mo­zaïek­mu­seum in An­takya. La­ter in de och­tend rei­zen we met een bus naar Da­mas­cus, de hoofd­stad van Syrië waar we in het mij be­ken­de ho­tel al-Rabie ka­mers hu­ren. Ik ver­bleef daar ook in 1992, bij mijn eer­ste be­zoek aan Da­mas­cus.

– – – –

1.) De na­men Iris en Kim zijn om pri­va­cy­re­de­nen ge­fin­geerd.
2.) Wij alle drie, zowel Iris, Kim en ik, stu­de­ren Ara­bi­sche Taal en Let­ter­kun­de aan de Uni­ver­si­teit Leiden. Bei­de jonge vrouw­en (ik noem hen in dit ver­slag soms ‘de meisjes’) zijn voor­aan in de twin­tig. Ik ben 43 jaar oud. Ik ben een laat­bloeier!
3.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te oor­den een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1994 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.
5.) De munteenheid in Turkije is de Turkse Lire / Pond (TL.) en de wis­sel­koers is: 1.000 TL. = f. 0,06. 100.000 TL. is dus f. 6,00. (€ 4,23 in 2018.)
6.) De munteenheid in Syrië is de Syrische Lira / Pond (SL.) en de wis­sel­koers is: 1 SL. = f. 0,04. 25 SL. is dus f. 1,00. (€ 0,70 in 2018.)

Zaterdag, 2 juli 1994

Dag 7 / 72: Antakya – Damascus.
Opstaan: 7.00 uur.
Ik douche niet want ik voel me fris.
Iris en Kim staan pas rond 8.00 uur op. Ik ben een beet­je te­leur­ge­steld als ik hoor dat zij gis­te­ren nog met de ho­tel­baas op stap zijn ge­weest tot 01.30 uur, ter­wijl ik daar in bed lag te woe­len, naast een stin­kende WC. Ik pro­beer ze over­al bij te be­trek­ken, zij han­de­len al­leen maar den­kend aan hun bei­den zelf. Ze trek­ken toch al zo­veel met el­kaar op. Maar ja, zij ken­nen el­kaar al zo­veel lan­ger.

Mozaïekmuseum

We gaan naar het mozaïekmuseum. Ik was daar twee jaar ge­le­den ook met SK., toen zei het me niets. Nu krijgt Kim uit­leg van Iris over de be­te­ke­nis van de voor­stel­lin­gen. Als ik nu op­let waar­toe ze in staat wa­ren, raakt het me. Plot­se­ling zie ik een mo­zaïek waar­van me op­valt dat de cir­kel die er­op af­ge­beeld staat niet rond is. ‘Waar­om kon­den ze geen ron­de cir­kel ma­ken?’, vroeg ik me af en toen ging ik te­rug naar het be­gin van de ten­toon­stel­ling en ont­dek­te dat er mo­zaïeken uit ver­schil­len­de tij­den zijn, van de twee­de tot en met de vijf­de eeuw. Die van de twee­de en vier­de eeuw zijn re­de­lijk kunst­zin­nig, die van de vijf­de eeuw zijn grof en ruw en on­nauw­keu­rig. Het hoog­te­punt van die kunst lag dui­de­lijk in de der­de eeuw, toen wer­den de mooi­ste, de meest ge­de­tail­leer­de, hel­de­re, schit­te­ren­de mo­zaïeken ge­maakt. Op ge­ge­ven mo­ment kon ik zelfs zeer re­de­lijk be­pa­len uit wel­ke eeuw de mo­zaïeken wa­ren. Het museum van An­takya is de der­de op rang­lijst. Num­mer één is Tunis, nummer twee weet ik niet meer.
Na een poosje drin­ken Kim en ik thee. Iris kan geen 10.000 TL. (f. 0,60) mis­sen voor een con­sump­tie, al­leen fruit en zoet wil ze eten, ver­der niets. Het is haar le­ven, haar ge­zond­heid.

Busreis

Om 11.00 uur zitten we in de bus. Onze plaat­sen 1, 2 en 3 zijn weg en we zit­ten ach­ter in de bus. Even la­ter ko­men we aan de praat met een vrouw uit Homs, die in Is­tan­boel in­ko­pen doet. (Kle­ren.) (Zoals zij uit Joe­go­sla­vië*1 kle­ren kocht in Is­tan­boel, twee jaar ge­le­den.)
We spreken Arabisch. Het is ech­ter voor­al Iris die het woord doet. Zij (en Kim) za­ten vijf­en­hal­ve maand in Cairo en leer­den daar goed Ara­bisch, bo­ven­dien wa­ren ze ver­le­den jaar twee maan­den in Je­ru­za­lem.
De reis ver­loopt voor­spoe­dig, maar aan de grens wil de vrouw uit Homs een ge­deel­te van haar ba­ga­ge on­der on­ze ver­ant­woor­de­lijk­heid de grens over smok­ke­len, we wei­ge­ren ech­ter per­ti­nent. We wil­len geen pro­ble­men. (Zij krijgt ech­ter ook geen pro­ble­men, voor zo­ver wij dat kun­nen be­pa­len.)

Damascus

Het oponthoud aan de grens is tweeënhalf uur, maar de ba­ga­ge wordt niet ge­con­tro­leerd. Pas in Homs is de eer­ste stop en in de win­kel van het bus­be­drijf uit An­takya zal ik 286.000 TL. voor 325 Sy­ri­sche pon­den (Sy­ri­sche Lira: SL.) wis­se­len: f. 17,16 voor f. 13,00. Een slech­te ruil, dus. Niet­te­min heb ik nu geld voor een gro­te ver­fris­sen­de kop thee. Iris en Kim wil­len niets.
We zijn cir­ca 19.30 uur in Da­mas­cus en ik breng hen naar ho­tel al-Rabie, waar ik twee jaar ge­le­den ook was. De Iris en Kim zijn en­thou­siast. Ik neem een een­per­soons­ka­mer voor 150 SL. Ik wist niet dat ze die ook had­den. De meis­jes krij­gen een ka­mer met twee bed­den en een douche en toi­let.
Een bed kost voor hen 125 SL. en voor mij 150 SL. (Twee keer zo­veel als twee jaar ge­le­den, toen SL. 75 per bed.)
Ik probeer Arabisch te spreken, maar kom niet uit mijn woor­den.
In de bus leer­de ik shoe bidak: wat wil je?
De zoon van de eigenaar her­kent me nog van twee jaar ge­le­den. Hij is nog steeds erg vrien­de­lijk. De jongen die toen op het dak werk­te en die ik knap vond, is er ook, iets dik­ker en met snor. Hij kijkt me iedere keer vreemd aan.
Na een douche gaan we de stad in, ik be­steed wat geld aan drieën en houd 180 SL. over.
Ik lig rond mid­der­nacht moe in bed.

Persoonsverheerlijking

Opvallend is de persoonsver­heer­lij­king van de op 13 fe­bru­a­ri 1994 bij een au­to-on­ge­luk om het le­ven ge­ko­men Basil al-Assad. Voor­heen was hij nooit in het nieuws, nu ver­dringt hij zijn va­der en heeft hij ti­tels: al-Fa­ris, al-Mu­han­dis, al-Sha­hid, al-Mu’­min: de rui­ter, de in­ge­ni­eur, de mar­te­laar, de ge­lo­vige.
De stad hangt vol met foto’s van hem, maar hij is nooit sa­men met zijn va­der op die foto’s te zien. Een te­ken aan de wand?
Volgens di­plo­maat S. (zie 3/7) worden nu nog din­gen ver­traagd ‘we­gens het tra­gi­sche on­ge­val’. Vroe­ger was hij nooit in het nieuws. Nu is het nieuws en zijn per­soons­ver­heer­lij­king gro­tesk.

Menu – 02/07: Begin – Einde.

Voetnoten

1.) Klik hier voor de per­soon, mevrouw AD., die ik in 1992 in de trein ont­moet­te, in het toen nog be­staande Joe­go­sla­vië, die op weg was naar Is­tan­boel, om daar voor haar win­kel­tje in Som­bor, Voj­vo­di­na, kle­ren te gaan ko­pen.

Retour noot 1.

Menu – 02/07: Begin – Einde.

Google Maps
Hatay / Antakya – Damascus – al-Rabie-Hotel.

Wikipedia
Basil al-Assad.

Websites
De waarde van de gulden in euro’s.

Menu – 02/07: Begin – Einde.

Orient Express I en II

Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express I (1992).

Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express II (1994).

Mobiele telefoon / Smartphone
the-face.com

Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links (me­nu, be­gin, ein­de) niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon / smart­phone) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.

Links naar externe websites

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Menu – 02/07: Begin.

Orient Express II: Antakya

ioannes de limbourg Juli , ,

Orient Express II

Naar Jeruzalem v.v. (1994)

25 jaar geleden: 1994 – 2019.

Vandaag is het 1 juli 1994. We (Iris, Kim en ik) rei­zen met een bus van­uit Göreme / Cap­pa­docia naar Adana en van­daar­uit di­rect door naar Ha­tay / An­takya. Nog in Cap­pa­do­cia ont­moe­ten we Ne­der­lan­ders, die, na­dat ze be­sto­len wa­ren, over­al en van ieder­een hulp ont­vin­gen, ook fi­nan­ciële.

– – – –

1.) De na­men Iris en Kim zijn om pri­va­cy­re­de­nen ge­fin­geerd.
2.) Wij alle drie, zowel Iris, Kim en ik, stu­de­ren Ara­bi­sche Taal en Let­ter­kun­de aan de Uni­ver­si­teit Leiden. Bei­de jonge vrouw­en (ik noem hen in dit ver­slag soms ‘de meisjes’) zijn voor­aan in de twin­tig. Ik ben 43 jaar oud. Ik ben een laat­bloeier!
3.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te oor­den een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1994 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.
5.) De munteenheid in Turkije is de Turkse Lire / Pond (TL.) en de wisselkoers is: 1.000 TL. = f. 0,06. 100.000 TL. is dus f. 6,00. (€ 4,23 in 2018.)

Vrijdag, 1 juli 1994

Dag 6 / 72: Göreme / Cappadocia – Hatay / Antakya.
Opstaan rond 6.30 uur.
Douche.
Busrit. Vertrek rond 8.20 uur.
Ervoor hadden we een gesprek met een Ne­der­land­se jon­gen en meis­je, die langs de Mid­del­land­se Zee­kust be­sto­len wa­ren, maar die van de Tur­ken en ook van an­de­re Ne­der­lan­ders erg veel hulp kre­gen. Som­mi­ge Tur­ken lie­ten hen voor niets over­nach­ten, an­de­ren had­den hen zelfs dol­lars ge­leend, met de me­de­de­ling: “Breng vol­gend jaar maar terug.”
De busrit gaat door een landschap dat steeds berg­ach­ti­ger wordt. Ik meen veel te her­ken­nen van mijn trein­rit door het­zelf­de land­schap, twee jaar ge­le­den. Af en toe zie ik zelfs de spoor­lijn.
In Adana boeken we direct door naar An­takya voor 360.000 TL. (p.p.), om 13.00 uur, voor een vier uur du­ren­de rit naar die stad. Aan­komst rond 17.00 uur.
We lopen de halve stad door op zoek naar een goed­koop ho­tel. Dat lukt. Iris en Kim lig­gen sa­men in één ka­mer voor 150.000 TL. Ik moet, te­gen mijn zin, op een slaap­zaal, waar­bij de baas waar­schuwt voor gauw­die­ven. Ik voel me niet meer vei­lig. (En ik moet daar­voor 100.000 TL. (f. 6,00) be­ta­len.)
We boekten meteen door voor Da­mas­cus, mor­gen­och­tend om 11.00 uur. (En (om­dat we Ara­bisch spra­ken?) we hoe­ven geen 300.000 TL. te be­ta­len maar mo­gen voor 250.000 TL. mee, (pp) (15 in plaats van 18 gulden!))
Ik ben boos omdat ik op een slaap­zaal moet lig­gen, mijn woe­de tem­pert een beet­je in het mooie park van An­takya.
We wandelen daarna door de stad en gaan dan weer naar het park. Een stel oude man­nen en jon­ge ook wil met ons pra­ten, maar ze spre­ken al­leen maar Turks, dus dat is geen suc­ces.
We eten dondurma-ijs en de verkoper maakt een show met een soort goo­chel-mes. Als je je ijs wilt pak­ken, trekt hij het snel weg.
In het hotel neem ik een snel­le kou­de douche, zonder zeep en ga di­rect naar bed. Er ligt een sol­daat, het na­bije toi­let stinkt. La­ter ko­men luid­ruch­ti­ge Ara­bie­ren, die veel ver­tel­len en ook met iemand bui­ten, aan het raam, pra­ten. Ik heb al­le spul­len, we­gens de ‘gauw­die­ven’, in mijn bed lig­gen. Ik kan door het la­waai en de stank niet goed sla­pen.

Menu – 01/07: Begin – Einde.

Google Maps
Göreme / Cappadocië – Adana – Hatay / Antakya.

Wikipedia
Antakya – Dondurma (Engels).

YouTube
Dondurma-show.

Websites
De waarde van de gulden in euro’s.

Menu – 01/07: Begin – Einde.

Orient Express I en II

Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express I (1992).

Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express II (1994).

Mobiele telefoon / Smartphone
the-face.com

Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links (me­nu, be­gin, ein­de) niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon / smart­phone) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.

Links naar externe websites

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.

Menu – 01/07: Begin.

14 augustus 1992

ioannes de limbourg Augustus , , , ,

1992 – 2017: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Orient Express

Mijn eer­ste reis naar het Mid­den-Oos­ten

Dagboek 1992

(Dag 7503) Ik over­nacht­te in het Tou­rist-ho­tel in Alep­po in Sy­rië. Van­daag reis ik via An­tak­ya (Tur­kije) rich­ting Istan­bul, een tocht van 1.350 km. die nog geen ne­gen­en­der­tig gul­den kost! Ik ver­trek om 06.30 uur uit Alep­po en zal pas mor­gen­ochtend 07.30 uur in Istanbul zijn. Ik zit dus meer dan twin­tig uur in een lijn­bus. – De munt­een­heid in Sy­rië is het Sy­rische Pond: (£.). De koers is: £. 1.00 = f. 0,05. (Een stui­ver.) – De munt­een­heid in Tur­kije is de Turk­se Lira: (TL.). De koers is TL. 1.000 = f. 0,25, een kwart­je dus.
(Tij­dens mijn reis hield ik een reis­dag­boek bij. Na­dat ik op 18 au­gus­tus thuis was ge­ko­men, be­gon ik met het op­schrij­ven van mijn we­der­waar­dig­he­den in mijn ei­gen­lij­ke dag­boek. In de tekst hier­be­ne­den staan af en toe te­rug­blik­ken op de­ze va­kan­tie, ge­daan van­af mijn bu­reau­stoel thuis.)

Menu – Index en het einde.

Smokkelwaar – Antakya – Berg en dal – Jongeman.

Vrijdag, 14 augustus 1992.
Aleppo.
Wakker om circa 4.00 uur.
In de kamer is het smoor­heet hoe­wel ik de ven­ti­la­tor aan heb. Ik heb al­le ra­men dicht, want ik ben bang voor mug­gen. Nu zie ik pas dat in een deel van het raam geen glas zit. Dus daar kon­den die mug­gen toch naar bin­nen, als ze er ge­weest wa­ren.
Ik heb diar­ree en neem twee pil­len Imo­dium. Ik kan niet meer sla­pen en sta op om 4.15 uur.
Douche.
Eten.
Rugzak gereed maken.
Circa 6.00 uur bij het bus­sta­tion. Het is heer­lijk in Alep­po, koel en rus­tig.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Smok­kel­waar

De bus vertrekt om 6.30 uur pre­cies op tijd. Pas om 10.45 uur zijn we in het 100 km ver­der ge­le­gen An­tak­ya. De twee­kop­pi­ge be­man­ning heeft veel tijd no­dig met haar smok­kel­prak­tij­ken.
Aan de grens stouwt een van de twee mijn uit­ge­pak­te spul­len weer in mijn rug­zak, als­of zijn le­ven er­van af­hangt, maar aan de Turk­se zij­de heb­ben bei­de meer dan één uur no­dig om hun smok­kel­waar, voor­na­me­lijk whis­ky, in te la­den. Iedere pas­sa­gier (we zijn he­laas voor hen maar met z’n drie­ën) krijgt zes of ze­ven fles­sen whis­ky, zo­ge­naamd als per­soon­lij­ke ba­ga­ge. Was de bus vol ge­weest, dan …
Ik wissel £. 230 (f. 9,30) voor TL. 30.000. (f. 7,50) in de slij­te­rij. (Ik heb nu TL. 78.000. (f. 19,50.))
Vanaf de grens wordt eens af­ge­weken van het rech­te pad om de smok­kel­waar te le­ve­ren, ook voor de grens, om de spul­len op te ha­len.
Ik erger me groen en geel, mis­schien we­gens het ge­brek aan vol­doen­de nacht­rust, aan de­ze prak­tij­ken en vrees de bus naar Istan­bul (die om 11.00 ver­trekt) te mis­sen.
(Vol­gens Pa ver­die­nen die ar­me men­sen zo wat bij, met de­ze smok­kel. Wel­licht ja, maar kun­nen ze dan niet wat vrien­de­lij­ker zijn te­gen de pas­sa­giers?)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

An­tak­ya

In Antakya spreek ik nog wat Ara­bisch. Krijg een thee aan­ge­bo­den en ver­ge­lijk twee ver­schil­len­de Sy­rische kran­ten van 6 au­gus­tus 1992, die bei­de let­ter­lijk de­zel­fde ar­ti­ke­len heb­ben, on­der een klein beet­je van el­kaar af­wij­ken­de kop.
Ik heb tijd genoeg. De bus ver­trekt niet om 11.00 uur, maar om 13.00 uur en zal mor­gen­och­tend om 07.00 uur in Istan­bul zijn.
Ik had in Alep­po brood­jes (sand­wich­brood) ge­smeerd en eet er nu van. Ik drink 2x thee: TL. 2.000 en 2x toi­let: TL. 2.000.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Berg en dal

We vertrekken op tijd. Naast me zit een jon­ge­man met een pro­fe­ten­baard­je. Hij ziet er oud uit, maar mis­schien is hij niet de broer, maar de va­der van de jon­ge vrouw (mooi) die met haar moe­der voor me zit. Bei­den heb­ben een hoofd­doek­je en een pas­poort met Cy­ril­lische let­ters. (Rus­sen?)
In de bergen tussen An­tak­ya en Is­ken­de­run een prach­tig uit­zicht. (Net als op de heen­weg, trou­wens, op 24 juli jl., nu drie we­ken ge­le­den.)
In Antakya was het erg warm en on­be­wolkt. Voor Is­ken­de­run is het zwaar be­wolkt en het re­gent een poos­je.
Bij een pas­poort­con­tro­le on­der­weg wor­den de pas­sen van de twee Zwe­den (met wie ik niet meer dan tien woor­den wis­sel­de) en mij niet ge­con­tro­leerd. Van al­le an­de­re pas­sa­giers wel.
Na Adana (toilet, snel, want de bus blijft maar even. Ik hoef­de niet echt, maar vrees­de over­druk, want hoe lang duurt het voor de vol­gen­de stop?) klimt de bus in noor­de­lij­ke rich­ting fors om­hoog en heb­ben we een prach­tig uit­zicht. He­laas zit ik niet naast een raam. Het land­schap is als een ro­man­tisch schil­de­rij. Er zijn wol­ken, maar we zit­ten toch voor­na­me­lijk in de he­te zon. De air­con­di­tio­ning werkt per­fect. Het land­schap heeft ho­ge top­pen en die­pe da­len. De weg volgt een deel van de spoor­weg, dus ik heb er al een deel van ge­zien, uit een an­de­re hoek. Het berg­land­schap lijkt op het Cen­traal Mas­sief* in Frank­rijk. De weg op de berg­we­gen in Spanje, we­gens de ein­de­lo­ze ko­lon­nes vracht­wa­gens: in bei­de rich­tin­gen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Jongeman

Een leuke jon­gen gaf me ei­kels en la­ter cola, die ik ei­gen­lijk niet wil, want dat is geen dorst­les­ser, maar een dorst­ver­oor­za­ker. De ei­kels at ik niet. (Ik dacht dat dat niet meer mag in Ne­der­land, maar ik was in de war met beu­ken­noot­jes.) La­ter gaf ik de jon­ge­man drui­ven. Te laat zag ik dat ik die tros al zelf half ‘af­ge­klo­ven’ had. Nou ja, de gro­te tros die ik nog over had wil­de ik hem niet ge­ven. Ik at één druif per hap droog brood om het naar be­ne­den te krij­gen. Nog la­ter geef ik hem een gro­te (zu­re) ap­pel.
De jongen was sexy, met krach­ti­ge be­nen. He­laas sprak hij niets an­ders dan Turks.
Om 19.00 uur rust, een half uur. (De rust­tij­den wor­den me in het Ara­bisch ver­teld, want een van de twee bij­rij­ders spreekt Ara­bisch.) (Er wa­ren ook twee chauf­feurs.) Op de­ze rust­plaats kocht ik de drui­ven en de ap­pels, waar ik hier­boven al van sprak.
Na het ver­trek wordt het lang­zaam don­ker en ik ge­niet van het kij­ken naar de krach­ti­ge be­nen van de leu­ke jon­gen in zijn mooie broek. Ook de Ara­bisch spre­ken­de bij­rij­der is sexy.
De jongen kwam uit Sa­man­dağ en A. had me al ver­teld dat ze daar zo’n mooie broe­ken heb­ben. De broek van de jon­gen is een broek uit Sa­man­dağ. [Voor A. zie: 25 juli jl.]
De 19.00 uur-rust was 372 km voor An­ka­ra.
Rond 22.00 uur de laat­ste stop voor An­ka­ra, twin­tig mi­nu­ten voor het toi­let, na­tuur­lijk.
Weer: warm, af en toe be­wolkt.
In de bus is gratis ge­koeld wa­ter be­schik­baar. Omdat ik denk dat het geen mi­ne­raal­wa­ter is, drink ik uit mijn ei­gen fles. (Als we al in Istan­bul zijn lees ik in de Lone­ly Pla­net, Tra­vel sur­vival kit Tur­key, dat het wel mi­ne­raal­wa­ter is.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

*
Ik weet niet wel­ke rou­te de bus volg­de. Om­dat we rond mid­der­nacht in An­ka­ra zijn, neem ik aan dat die de kort­ste weg daar­heen volg­de. Dan kom je door de plaats Po­zan­tı. Die heb ik nu ge­ko­zen om fo­to’s uit Goog­le Maps te to­nen, om een in­druk te krij­gen van het land­schap waar we op de­ze dag, ten noor­den van Ada­na, door­heen rij­den.

Te­rug.

Meer informatie.

GM.: Google Maps. – Wi.: Wi­ki­pe­dia. – Web.: ove­rige bron­nen.
Syrië:
GM., Wi.
:ﺳﻮﺭﻳﺎ
Alep­po:
GM., Wi.
:ﺣﻠﺐ
Tur­kije:
GM., Wi.
An­tak­ya:
GM., Wi.
Is­ken­de­run:
GM., Wi.
Ada­na:
GM., Wi.

Index

Index van ter­men:
Index van per­so­nen:
.
Index van lo­ca­ties:
.

Me­nu – Be­gin – Hoofd­in­dex.
Over­zicht 1972-1990.
Chrono­lo­gisch over­zicht Orient Ex­press 1992.

27 juli 1992

ioannes de limbourg Juli , , , ,

1992 – 2017: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Orient Express

Mijn eer­ste reis naar het Mid­den-Oos­ten

Dagboek 1992

(Dag 7485) Ik ben in An­tak­ya (An­tiochië / Ha­tay) in Turkije. Toe­ris­ten­gids SK. heeft me de af­ge­lo­pen da­gen rond­ge­leid. Van­daag neem ik af­scheid van hem en pas­seer een paar uur la­ter de Sy­rische grens. – Ik kom in Alep­po aan en word daar on­der de hoe­de ge­no­men van een an­de­re toe­ris­ten­gids: J. – De munt­een­heid in Tur­kije is de Turk­se Lira: (TL.). De koers is TL. 1.000 = f. 0,25, een kwart­je dus. – De munt­een­heid in Sy­rië is het Sy­rische Pond: (£.). De koers is: £. 1.00 = f. 0,05. (Een stui­ver.)

Menu – Index en het einde.

Maandag, 27 juli 1992.
Antakya – Aleppo.
Op 8.00 uur.
Ontbijt in een winkel. (Toast met kaas: warm en thee. TL. 3.500.)
Rond 9.30 is SK. in het ho­tel. Hij ver­telt me dat M. [uit Ant­wer­pen] zijn ho­tel ’s mor­gens om 06.00 uur ver­la­ten heeft. SK. be­grijpt het niet.
“Om het geld”, veronderstel ik. M. voel­de mis­schien een fi­nan­cieel comp­lot tus­sen SK. en mij om hem (M.) te be­ro­ven.(?)
Samen met H. [uit Bar­ne­veld] en SK. naar het Bus­sta­tion, na TL. 135.000 in het ho­tel be­taald te heb­ben. Drie nach­ten à TL. 40.000 en TL. 15.000 voor mijn was. (Ge­stre­ken en ge­vou­wen en na­tuur­lijk ge­was­sen.)
Op SK.’s aanbeveling kies ik de ‘HAS‘-maat­schap­pij. (Ook al geen suc­ces.) TL. 75.000 (Geen ISC-kor­ting mo­ge­lijk.) [ISC: In­ter­na­tio­nal Stu­dent Card.]
Wat kletsen met H. SK. wordt ir­ri­tant met zijn ge-com­man­deer.
Om 11.00 vertrekt de bus. Tot de Tur­kse grens ben ik de eni­ge pas­sa­gier. Dan ko­men er en­ke­le Sy­riërs bij.
De reis tot de grens (50 km) duurt an­der­half uur. De bus heeft pro­ble­men met de mo­tor en rijdt erg lang­zaam. Er is ook een zin­lo­ze stop van cir­ca tien mi­nu­ten.
Op weg naar de grens rij­den we door droog land­schap en zie ik veel jon­ge kin­de­ren als vee­hoe­ders. Ook man­nen met koefiyya en ‘iqaal.
De Turkse grens is zo ge­pas­seerd. De Sy­rische grens [Bab al-Ha­wa] le­vert pro­ble­men. Het duurt lang voor­dat de grens­po­li­tie mijn pas­poort onder han­den neemt en ook de con­tro­le van de ba­ga­ge duurt lang.
De eerste controle bij ons stelt niets voor (bij an­de­ren wordt uit­voe­rig ge­con­tro­leerd), maar als de bus op weg naar Sy­rië is, wordt hij, voor­dat hij het grens­sta­tion ver­laat, te­gen­ge­hou­den en moet ach­ter­uit rij­den, waar­na we on­ze ba­ga­ge weer moe­ten uit­pak­ken. Hier­bij spreek ik mijn eerste woord­jes Ara­bisch op Sy­risch grond­ge­bied.
Een van de medepassagiers heeft zijn han­den zwart ge­maakt en ik geef hem een pa­pie­ren zak­doek­je. Na een poos­je vraag ik aan hem Akh­ar? [Nog een?], wat niet no­dig is, maar het ijs is ge­bro­ken en met be­hulp van een beet­je Engels en Ara­bisch kun­nen we wat ver­tel­len.
De tweede douane­con­tro­le stelt nog min­der voor. On­ge­con­tro­leerd kun­nen we al­les weer in­la­den. Als de Sy­rische grens voor­bij is haalt ie­der­een op­ge­lucht adem en ste­ken ve­len, ook de chauf­feur, een si­ga­ret op. Ken­ne­lijk is het een heel moei­lij­ke hin­der­nis.
Het Arabisch klet­sen gaat nog maar moei­lijk voor mij.
Ook nu kruipt de bus naar Alep­po, vijf­tig ki­lo­me­ter in an­der­half uur.
Twee Halabis [men­sen uit Alep­po: de Ara­bische naam voor Alep­po is Ha­lab] hel­pen me bij het zoe­ken van een ho­tel. Zij kun­nen al­leen maar twin­tig dol­lar-ho­tels vin­den en dat wil ik niet be­ta­len. Na een ho­tel of vijf, waar­bij ik ie­de­re keer ver­geefs naar bo­ven moet sjou­wen (want de re­cep­tie ligt op de eer­ste of twee­de ver­die­ping, bo­ven een an­de­re zaak) ge­ven M. en H. de moed op. Zij ge­ven mij hun te­le­foon­num­mer en druk­ken me op het hart be­slist met hen te bel­len, zo­dra ik een ho­tel ge­von­den heb. Dat be­loof ik. (Maar weet al dat ik dat niet zal doen, want ik heb geen be­ge­lei­der no­dig.)
J. is toe­ris­ten­gids, die zich bij ons ge­voegd had en die mij nu helpt aan een goed­koop ho­tel.
Al-Hamra Hotel Newo (sic)
Aleppo Pab alfarag (sic)
Arabisch: Funduq al-Ham­ra’ al-Dja­did – Ha­leb – Baab al-Fa­radj.
Kamer 14. Die kost £. 250. [Sy­risch pond] per nacht. Een twee­per­soons­ka­mer met stro­mend wa­ter en een ven­ti­la­tor, die ik de he­le tijd op ho­ge snel­heid laat draai­en. Ka­mers zijn moei­lijk te krij­gen om­dat Alep­po vol zit met Rus­sen, Geor­giërs en Ar­me­niërs die hier han­del­drij­ven / in­ko­pen doen.
J. wisselt US$ 100 van mij voor £. 4.175. Meer had hij niet. (Of­fi­ciële koers: $ 1 = £. 42. (f. 1,00 = £. 24,75.) (£. 1 = f. 0,0404. Ik zal al­les door 20 delen, wat mak­ke­lij­ker re­ke­nen is. £. 1 is dan f. 0,05 voor mij.)
Omdat ik zeg wel een maand in Alep­po te wil­len blij­ven stelt J. voor een ap­par­te­ment te hu­ren. Dat wil ik wel. Hij heeft een oom die een ap­par­te­ment voor £. 6.000 ver­huurt (f. 300,00 per maand.)
’s Avonds ga ik kij­ken. Het is een aar­dig ap­par­te­ment bij vrien­de­lij­ke men­sen. Zij zul­len met mij ver­tel­len en voor me ko­ken. Ik zal er­over na­den­ken, zeg ik, want ik vind het toch wat duur. Mis­schien wil ik toch wel door Sy­rië rei­zen.
Voordat ik met J. bij zijn oom en vrien­de­lij­ke neef was gaan kij­ken, maak­te ik ken­nis met de Ca­na­dees AI., met wie J. drie da­gen door Sy­rië reis­de. Met hen be­zoek ik een deel van Alep­po en tij­dens hun ge­sprek­ken be­sluit ik ook an­de­re de­len van Sy­rië te be­zoe­ken.
Mijn oorspronkelijke reis­plan was zo­veel mo­ge­lijk met de men­sen pra­ten. His­to­rische be­ziens­waar­dig­he­den heb­ben niet mijn in­te­res­se. Pra­ten, dat moet mijn va­kan­tie wor­den. Al is het één maand in één plaats. Maar nu ik in Sy­rië ben, moet ik toch maar wat van het land zien, denk ik dus later en be­sluit daar­om het ap­par­te­ment maar niet te ne­men. Me­de om­dat het no­gal ver bui­ten het cen­trum in een volks­buurt ligt. (Hoe­wel dit laat­ste mis­schien meer een voor­deel dan een na­deel is.) De neef van J. bracht mij ook bij een broer met een par­fu­me­rie­zaak. Trots ver­tel­de hij me dat al­le pro­duc­ten uit Sy­rië ko­men. (‘Schmeiß es doch gleich zum Fen­ster hin­aus‘ dacht ik.) [Di­xit A. op 25 juli jl. in An­tak­ya.]
Na het bezoek aan het ap­par­te­ment gaan we naar het Ba­ron-ho­tel in de Ba­ron street waar ik op het ter­ras een Ar­cheo­lo­gie­stu­dent uit Lei­den te­gen­kom. Met hem had ik nog nooit ge­spro­ken, maar we groet­ten el­kaar wel. Hij heet P. en spreekt heel snel. Ik heb moei­te om hem te vol­gen. We ver­tel­len wat.
Als AI. komt gaan we met z’n drie­ën eten, J. AI. en ik. P. wil niet mee. We eten tot cir­ca 01.00 uur en be­ta­len to­taal £. 375. Ik be­taal £. 100.
Ook AI. heeft moeite met het na­ïef gods­ge­loof van de mos­lims, blijkt als J. even weg is.
Opmerkelijk is dat J., die in de ar­chi­tec­tuur be­zig is en daar­voor zelfs drie maan­den in Ita­lië (on­langs) door­bracht, toch veel waar­de hecht aan het le­zen van (kin­der-) boek­jes over het le­ven van al­ler­lei Bij­bel­se en Ko­ra­nische pro­fe­ten en ons met vol­le ernst die zo­juist ge­koch­te boek­jes toont en se­rieus ver­telt dat het zeer be­lang­rijk is de­ze ver­ha­len goed te ken­nen.*
Voor zijn rondleiding in de stad (sa­men met AI.) geef ik J. en­ke­le pon­den (Sy­rische Li­ra’s), maar rea­li­seer me dat dat slechts een schijn­tje is, een paar cen­ten. Ik be­loof hem meer, wat ik hem la­ter tij­dens mijn ver­blijf ook geef.
Bed 01.30 uur. Smerig bed. Het ho­tel heeft geen douche, denk ik.
AI. koopt op mijn aan­ra­den het woor­den­boek van Hans Wehr, 3e druk. Ik leg hem wat uit over de ver­voe­ging van het Ara­bische werk­woord. J. kan het niet vol­gen. Hij snapt het niet.

*
J, de toe­ris­ten­gids: ik weet niet ze­ker of ik goed op de hoogte ben, maar de func­tie van J. is om mij in de ga­ten te hou­den. Hij is een ver­te­gen­woor­di­ger van de re­ge­ring, de ge­hei­me dienst, want in Syrië mag je als toe­rist niet on­be­waakt over straat. Ook die twee an­de­ren, M. en H., die mij hiel­pen bij het zoe­ken van een ho­tel, zul­len zulk een func­tie heb­ben. Ook ie­de­re Sy­riër wordt in de ga­ten ge­hou­den. Ik hoor­de la­ter wel ver­tel­len dat er in Sy­rië ze­ven (!) ge­hei­me diens­ten zijn, die ook el­kaar moe­ten be­spio­ne­ren, en al­le le­den van de Sy­rische sa­men­le­ving.

Te­rug.

Profeten: binnen de islam geldt het als blas­fe­mie / gods­las­ter­lijk wan­neer je geen waar­de hecht aan de ver­ha­len over de pro­fe­ten. Het ken­nen van het le­ven van de pro­fe­ten is een be­lang­rijk deel van de is­lam. On­der de is­la­mi­tische wet, de Sha­ria staat op blas­fe­mie de dood­straf, dus als je de ver­ha­len over de pro­fe­ten weg­wuift, heb je een le­vens­groot / le­vens­ge­vaar­lijk pro­bleem.
Nu geldt in Sy­rië de Sharia niet, maar Sy­rië is natuurlijk wel een is­la­mi­tisch land, zij het met een se­cu­lier re­gi­me: Ba’ath.
Bovendien heeft ieder­een ge­lo­vi­ge fa­mi­lie­le­den, waar­mee ook moei­lijk­he­den kun­nen ont­staan, als je je niet aan de gods­diens­ti­ge re­gels houdt. Daar­naast is er nog de so­cia­le con­tro­le in de wijk waar je woont.

Te­rug.

Voor een summiere uitleg over het Arabisch: klik hier.

Meer informatie.

GM.: Google Maps. – Wi.: Wi­ki­pe­dia. – Web.: ove­rige bron­nen.
Tur­kije:
GM., Wi.
An­tak­ya:
GM., Wi.
Baab al-Ha­wa:
GM., Wi.
:ﺑﺎﺏ ﺍﻟﻬﻮﻯ
Syrië:
GM., Wi.
:ﺳﻮﺭﻳﺎ
Alep­po:
GM., Wi.
:ﺣﻠﺐ
Ba­ron Ho­tel:
GM., Wi.
Baab al-Fa­radj:
GM., Wi.
:ﺑﺎﺏ ﺍﻟﻔﺮﺝ
Koe­fiy­ya:
:ﻛﻮﻓﻴﺔ
‘Iqaal:
:ﻋﻘﺎﻝ

Index

Index van ter­men:
Index van per­so­nen:
.
Index van lo­ca­ties:
.

Me­nu – Be­gin – Hoofd­in­dex.
Over­zicht 1972-1990.
Chrono­lo­gisch over­zicht Orient Ex­press 1992.

26 juli 1992

ioannes de limbourg Juli , ,

1992 – 2017: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Orient Express

Mijn eer­ste reis naar het Mid­den-Oos­ten

Dagboek 1992

(Dag 7484) Ik ben in An­tak­ya (An­tiochië / Ha­tay) in Turkije. Toe­ris­ten­gids SK. leidt me in de om­ge­ving rond. – De munt­een­heid in Tur­kije is de Turk­se Lira: (TL.). De koers is TL. 1.000 = f. 0,25, een kwart­je dus, maar de in­fla­tie is enorm. De waar­de daalt per dag.

Menu – Index en het einde.

Zondag, 26 juli 1992.
Antakya.
In bed fantaseer ik over de dik­ke pros­ti­tu­ees die hier in het ho­tel wo­nen. Zij zijn niet knap, maar hun ‘vrouw zijn’ maakt me geil.
Als ik slaap droom ik dat ik weer thuis ben en ik vraag me ver­baasd af hoe ik zo stom kan zijn om naar huis te gaan. Ik wil zo snel mo­ge­lijk weer te­rug naar Tur­kije. Ik ben er­gens in een huis met mooie naak­te vrou­wen.
Gelukkig blijkt, als ik wak­ker word, dat ik nog in An­tak­ya ben. Ik slaap ver­der, met on­der­bre­kin­gen van­wege het ver­keers­la­waai.
Op rond 9.00 uur. Ik zoek een mo­ge­lij­ke te­rug­reis (per trein) uit. Met de trein naar Athe­ne en van­daar met bus en boot naar Brin­di­si, Ita­lië en dan via Bo­log­na naar Pa­rijs en Lei­den.
Als SK. er om 10.30 uur nog niet is (10.00 uur was af­ge­spro­ken, maar mis­schien voelt hij zich be­le­digd door gis­te­ren. Ik hoef ech­ter niet al­tijd met hem op te trek­ken en heb recht om ook an­de­re men­sen dan hem te ont­moe­ten), ga ik al­leen op stap om eten te zoe­ken. Dat valt niet mee. Vrij­wel al­le win­kels zijn ge­slo­ten, om­dat het zon­dag is. Er­gens eet ik twee toasts (warm) met kaas en drink ik süt. (Melk.)
In het park zit ik daar­na twee uur rus­tig. Er is slechts één knap­pe jon­ge­man. Als ik van hem ten vol­le ge­niet staat SK. plot­se­ling naast me.
Met hem trek ik dan weer een uur of vier op, tot cir­ca 17.00 uur.
We gaan naar de prij­zen voor de bus­tocht naar Alep­po in­for­me­ren. Alle­maal kos­ten ze TL. 75.000.
SK. leerde een an­de­re Ne­der­lan­der ken­nen, H. uit Bar­ne­veld.
H. is niet zo ingenomen met de toch wel (dat valt mij nu eerst echt be­wust op) agres­sief-op­drin­ge­ri­ge SK.
We drinken thee met zijn drieën. (Maar H. is zo weer weg. Hij be­taalt de re­ke­ning en wacht niet op het wis­sel­geld: TL. 5.000 voor SK. Daar­van koopt hij een brood­je dat hij met mij deelt.)
We lopen nog wat rond.
In het hotel geef ik SK. US$ 20,00 als bij­dra­ge voor zijn reis naar Fran­krijk. Hij kan niet ge­lo­ven dat het bil­jet echt is. (Cir­ca TL. 140.000.) [Cir­ca f. 35,00.]
We gaan brood, yog­hurt en wa­ter ko­pen.
Hij gaat naar huis. Ik ga in het hotel eten. (Op mijn ka­mer: brood met yog­hurt.)
—
Ik slaap wat, neem een douche en ga naar het park.
SK. komt langs met het vol­gen­de slacht­of­fer: M. uit Ant­wer­pen.
SK. gaat naar zijn huis en no­digt mij sa­men met M. uit. Ik voel me nu van mijn be­ta­lings­ver­plich­tin­gen ver­lost en M. be­taalt dus TL. 10.000 voor de ta­xi.
SK., zijn zeer leu­ke jon­ge­re zus­je en zijn moe­der wo­nen in een best aar­dig ap­par­te­ment. Zijn va­der, die een han­de­laar is, is op za­ken­reis. Zijn moe­der ziet er oud en ver­wor­den uit, maar vol­gens SK. is zij nog jon­ger dan ik.
We drinken koe­le ay­ran (kar­ne­melk).
M. krijgt folders van Tur­kije van SK.
We lopen de stad in. On­der­weg speelt SK. de clown met de zon­ne­bril van M.
In een duur re­stau­rant (ik zie de bui al han­gen) gaan we eten. Ik spreek van te vo­ren de prijs al af, die uit­ein­de­lijk dub­bel zo duur blijkt (TL. 32.500), door en­ke­le ex­traat­jes en een pils. We eten in de­ze zaak op een ter­ras van circa 21.00 tot 00.00 uur.
SK. com­man­deert, tot schaam­te van M. en ik, de knap­pe en zeer be­leef­de en zeer goed En­gels spre­ken­de ober.
SK. klaagt over het ver­keer­de ge­recht dat hij ge­kre­gen heeft. (Het­zelf­de als M., maar had waar­schijn­lijk een duur­der be­steld.)
Er volgt even een span­nend mo­ment als bei­de broers / ei­ge­naars van het re­stau­rant ru­zie heb­ben, waar­van we niets zien, maar wel wat mer­ken, door de re­ac­tie van SK.
De rekening is TL. 130.000. Hier­van be­taal ik TL. 32.500 en M. de rest.
M. begrijpt een en an­der niet.
Ik zeg: “Jij betaalt de rest.”
Hij is uit zijn even­wicht ge­bracht.
SK. somt op wat ze al­le­maal sa­men kun­nen doen.
Ik voel aandrang om M. voor de fi­nan­ciële ge­vol­gen voor hem te waar­schu­wen. Ik zeg: “Dat be­taal jij al­le­maal.”
M. begint dan tegen SK. over zijn klei­ne bud­get te zeu­ren.
Hij spreekt met SK., op ei­gen ver­zoek, al ’s mor­gens om 8.00 uur af. (SK. wil­de om 10.00 uur ko­men.)
Als ik van M. af­scheid neem, zeg ik: “Pas op je cen­ten.”
SK. wil dan weten wat ik ge­zegd heb. Na enige aar­ze­ling (Ik: “Ik zei: goe­de reis.”), zeg ik hem dat M. no­gal over­stuur was, dat hij, SK., niet mee deel­de in de prijs van het eten, zoals bij ons in Eu­ro­pa, nor­maal is.
SK. heeft een plank voor zijn kop, of doet als­of. Het dringt niet tot hem door.
Ik ben blij dat ik mor­gen ga. Hij be­gint me lang­zaam te ver­ve­len en rea­li­seer­de me dat zijn agres­sief, op­drin­ge­rig ge­drag veel toe­ris­ten van hem af­stoot. Ook zijn voort­du­rend ge­com­man­deer te­gen land­ge­no­ten (en soms ook mij) be­gint me te ir­ri­te­ren. Mijn om­gang met hem is net lang ge­noeg ge­weest. Laat hij an­de­ren gaan ir­ri­te­ren.
—
In het park sprak ik met hulp van SK. met een jon­get­je van twaalf jaar. Hij werkt zes da­gen per week in een ga­ra­ge en op zon­dag poetst schoe­nen in het park.
—
Over TL. 271.000. 323.500 – 271.000 = 52.500 uitgegeven. (f. 13,15.)
Hotel rond 00.00 uur.
Slapen tegen 01.00 uur.
Weer: warm, veel wind, zoals va­ker hier in An­tak­ya.

Meer informatie.

GM.: Google Maps. – Wi.: Wi­ki­pe­dia. – Web.: ove­rige bron­nen.
Tur­kije:
GM., Wi.
An­tak­ya:
GM., Wi.

Index

Index van ter­men:
Index van per­so­nen:
.
Index van lo­ca­ties:
.

Me­nu – Be­gin – Hoofd­in­dex.
Over­zicht 1972-1990.
Chrono­lo­gisch over­zicht Orient Ex­press 1992.

25 juli 1992

ioannes de limbourg Juli , ,

1992 – 2017: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Orient Express

Mijn eer­ste reis naar het Mid­den-Oos­ten

Dagboek 1992

(Dag 7483) Ik ben in An­tak­ya (An­tiochië / Ha­tay) in Turkije. Toe­ris­ten­gids SK. leidt me in de om­ge­ving rond, maar ik ga ook met een an­de­re jon­ge­man op stap. – De munt­een­heid in Tur­kije is de Turk­se Lira: (TL.). De koers is TL. 1.000 = f. 0,25, een kwart­je dus, maar de in­fla­tie is enorm. De waar­de daalt per dag.

Menu – Index en het einde.

Zaterdag, 25 juli 1992.
Antakya.
Wakker rond 6.15 uur. Doezelen tot 08.00 uur.
Douche.
Ontbijt: brood met kaas.
Rond 10.00 komt SK.
Ik koop de Herald Tri­bune: TL. 8.000.
We drinken wat in het park: TL. 7.000.
Met de dolmuş naar Sa­man­dağ voor TL. 4.000 (twee per­so­nen) en ver­der met de dol­muş naar Çev­lik (Ka­pı­suyu) om de Tü­nel van Ves­pi­a­nus Ti­tus te zien.
We eten samen voor TL. 37.000 (f. 9,25).
We gaan met de dol­muş te­rug naar Sa­man­dağ. Vóór ons zit­ten twee jon­gens met el­kaar een beet­je te vrij­en. Een van hen is een nich­te­rig ty­pe met oor­ring. SK. spreekt ze aan. Een van de twee heet A. en komt uit Duits­land en is Duit­ser, de an­der heet I. en is een lo­ka­le be­kend­heid (zan­ger). De ou­ders van A. zijn van hier. Hij is een Turk­se Ara­bier en Ala­wiet. Met A. trek ik ver­der op. SK. zit er ver­der voor Piet Snot bij. Hij wordt zelfs kwaad als A. (en ik dus ook, want A. is dan wel geen ho­mo, maar wel erg mooi) be­sluit om een an­de­re reis­rou­te naar An­tak­ya te ne­men dan SK. wil. In An­tak­ya wil ik SK. kwijt, wat lukt en A. en ik gaan naar Har­bye (Def­ne) waar we wat drin­ken en ver­tel­len. A. be­taalt bij­na al­les. Ik maar een beet­je.
Terug in Antakya gaan we naar de Pi­za­ra­de van D. in de Ata­türk Cad. D., die toch ja­ren in Duits­land werk­te, spreekt maar ge­brek­kig Duits. (“Al­les ver­ge­ten”, ver­ont­schul­digt hij zich.)
A. (circa 18 jaar), is net als al­le an­de­re Turk­se man­nen, hij praat over vrou­wen al­leen in sek­su­ele ter­men. (Ik doe voor de vorm mee.) A. wil even naar huis en zal bin­nen een half uur te­rug zijn.
Ik ga in het ho­tel dou­chen en ga te­rug naar de Pi­za­ra­de. A. komt niet meer. D. belt naar zijn ou­ders, maar daar is hij niet.
A. zou van zijn neef I. een vrouw voor een nacht ca­deau krij­gen, dus daar zal hij wel meer trek in heb­ben dan met mij en D. in de (du­re?) dis­co rond te sprin­gen.
Bij D. eet ik een piz­za (TL. 12.000) en wan­del door het park
Ik zou om 22.00 uur te­rug zijn om sa­men met hem uit te gaan, maar ik heb er niet veel zin in en ga naar hem om de af­spraak af te zeg­gen. Zijn Duits is nog slech­ter dan ik dacht. Hij be­grijpt me nau­we­lijks. Hij maakt een nieu­we af­spraak voor mor­gen­mid­dag, maar ik weet nu al dat ik daar niet op in zal gaan. Ie­der­een wil wel een graant­je mee­pik­ken uit mijn beurs, be­hal­ve A., die rom­mel koopt om ar­me men­sen te hel­pen.
A., die over ‘Ma­de in Tur­key‘ zegt: “Schmeiß es doch gleich zum Fen­ster hi­naus.” [Gooi het maar me­teen uit het raam.] (en waar ik la­ter in Sy­rië en Tur­kije vaak aan moet den­ken) is een iet­wat sim­plis­tisch fi­guur. Hij, als Ala­wiet, vind hij Ha­fez al-As­sad een goe­de lei­der en is ook be­zorgd (als al­le Ala­wie­ten) over de op­vol­ging van de­ze dic­ta­tor. Ala­wie­ten zijn vol­gens hem de eni­ge ech­te ge­lo­vi­gen. (Hij leert op een gym­na­sium in Frank­furt en moet, vol­gens mij, nog veel le­ren.)
Tegen D. zeg ik dat ik naar bed ga, maar ik zit in het park van circa 22.30 tot 00.00 uur. De man­nen zijn hier niet in­te­res­sant.
A. kende hier enkele vrien­den, die mij wel eens even Ara­bisch wil­den le­ren, maar zelf kon­den ze het niet le­zen of schrij­ven.
Verschillende mensen wil­den met mij naar Ne­der­land. Waar­om kun­nen die jon­ge­man­nen niet al­leen rei­zen? Ze wil­len al­tijd een be­ge­lei­der, ook al zijn ze ou­der dan 25 jaar? (Ook in Sy­rië wil­den ze met mij mee­rei­zen en niet al­leen. Zijn ze zo on­zelf­stan­dig?)
In het park in An­tak­ya komt een ou­de man naast mij zit­ten en spreekt me in het Turks aan. Als ik het En­gels ant­woord geef, schudt hij ver­baasd zij hoofd. Hij gaat ver­der in het Turks en wordt kwaad als ik En­gels blijf praten. Hij grijpt me krach­tig bij de arm en wijst in een rich­ting. Ik sta op en loop weg. Ik ga on­der een lamp zit­ten en wil niet meer las­tig ge­val­len wor­den. Ik luis­ter naar de mu­ziek en zang van het na­bu­rig hu­we­lijks­feest. Die zijn er nu veel. SK. was ook al naar een brui­loft.
Eén bier in het ho­tel (blik, want fles is een pro­bleem, we­gens het sta­tie­geld): TL. 6.000.
Over TL. 323.500. Ik heb dus f. 25,00 uit­ge­ge­ven van­daag. (TL. 100.000.)

Meer informatie.

GM.: Google Maps. – Wi.: Wi­ki­pe­dia. – Web.: ove­rige bron­nen.
Tur­kije:
GM., Wi.
An­tak­ya:
GM., Wi.
Sa­man­dağ:
GM., Wi.
Ka­pı­suyu:
GM., Wi.
Ti­tus Tü­neli:
GM., Wi.
Def­ne:
GM., Wi.
Ala­wie­ten:
Ha­fez Al-As­sad:

Index

Index van ter­men:
Index van per­so­nen:
.
Index van lo­ca­ties:
.

Me­nu – Be­gin – Hoofd­in­dex.
Over­zicht 1972-1990.
Chrono­lo­gisch over­zicht Orient Ex­press 1992.

24 juli 1992

ioannes de limbourg Juli , ,

1992 – 2017: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Orient Express

Mijn eer­ste reis naar het Mid­den-Oos­ten

Dagboek 1992

(Dag 7482) Gis­te­ren­mid­dag kwam ik in Is­ken­de­run aan. ’s Avonds pro­beer­de taxi­chauf­feur ET. druk op me uit te oe­fe­nen om van hem ‘an­tie­ke mun­ten’ te ko­pen (ver­val­sinvgen). Is­ken­de­run be­zorgt me dus een on­ge­mak­ke­lijk ge­voel en ik be­sluit een dag eer­der te ver­trek­ken dan ik van plan was. Ik ga naar An­tak­ya (An­tiochië / Ha­tay). Daar ‘val’ ik in han­den van ‘toe­ris­ten­gids’ SK. die ge­deel­te­lijk op mijn kos­ten gaat le­ven, maar die wel aar­dig is. – De munt­een­heid in Tur­kije is de Turk­se Lira: (TL.). De koers is TL. 1.000 = f. 0,25, een kwart­je dus, maar de in­fla­tie is enorm. De waar­de daalt per dag.

Menu – Index en het einde.

Vrijdag, 24 juli 1992.
Iskenderun – Antakya.
Op 7.30 uur.
Ik besloot te vertrekken. Om 9.00 sta ik be­ne­den en be­taal. De ho­tel­baas sput­tert te­gen en zegt dat ik gis­te­ren nog zei twee da­gen te blij­ven.
“I don’t remember”, zeg ik.
Dat hij zich daar­op niet kan her­in­ne­ren dat hij gis­te­ren TL. 1.500 te veel van mij nam, ver­won­dert me niet.
Eerst kan hij niet te­rug­ge­ven van TL. 100.000, maar na een poos­je krijg ik toch nog TL. 10.000.
Bij het Toerist In­fo vraag ik naar het mi­ni­bus­sta­tion en zij [meis­je] vraagt mij naar het Kıyı-ho­tel.
Ik zeg: “No com­ment.” Zij lacht uit­bun­dig. (Zie ook gis­te­ren.)
De bus naar An­ta­kya kan ik niet di­rect vin­den, maar een man brengt me er­heen.
Daar vertelt mij iemand de ge­brui­ke­lij­ke praat­jes, na­me­lijk dat Is­ken­de­run toch veel mooier is dan An­ta­kya.
Bus naar Antakya kost TL. 8.000 (f. 2,00) (Ver­ge­lijk gis­te­ren in Is­ken­de­run lo­kaal: TL. 20.000!) (58 ki­lo­me­ter voor f. 2,00!)
In de bus heb ik een cri­sis: Wat doe ik hier? Ik kan wel jan­ken. Wat doe ik hier in dit stof­fi­ge, he­te land, zo moe­der­ziel al­leen?
Mooi uitzicht bij het pas­se­ren van een berg­pas en mooie re­li­gieu­ze mu­ziek doen mijn down­stem­ming snel ver­dwij­nen.
Een echtelijke ruzie wordt in de bus, tot ont­stel­te­nis van de me­de­pas­sa­giers, met over en weer hand­tas­te­lijk­he­den, uit­ge­voch­ten. Een luid hui­len­de echt­ge­no­te schreeuwt naar de af en toe zeer kwa­de en mep­pen­de echt­ge­noot, maar zij slaat ook te­rug.
Het speet me voor mijn af­spraak met M., he­den­avond om 22.00 uur, maar ik vrees dat hij er niet al­leen zal zijn, maar met veel vrien­den, die ook kun­nen mee­drin­ken van een rij­ke bui­ten­lan­der.
Eigenlijk was ik op de vlucht en zo voel­de ik het ook. Op de vlucht voor de zich om mij slui­ten­de druk van men­sen die op een (vol­gens mij) on­re­de­lij­ke ma­nier geld van mij wil­len be­mach­ti­gen. ET. is na­tuur­lijk heel arm, maar dat hij denkt dat hij mij waar­de­lo­ze rom­mel kan ver­ko­pen, ir­ri­teert me en maakt dat ik uit Is­ken­de­run weg wil, maar ik wil er best nog wel eens te­rug, want ’s avonds is het er lek­ker. Ik wil ech­ter niet meer al­leen daar naar toe.
Circa 11.00 uur Antakya Toe­rist In­for­ma­tie. (In het Frans.)
SK., student, leeft van toe­ris­ten. Trekt tot cir­ca 18.00 uur met me op. Hij be­zorgt me in ho­tel Gü­ney een ka­mer, een­per­soons, douche, toi­let: TL. 40.000.
Voor TL. 15.000 wordt mijn was ge­was­sen.
In het hotel vraag ik hem of ik voor zijn dienst­en moet be­ta­len, maar dat wijst hij ver­ont­waar­digd af.
Ik neem een douche en ga dan met hem eten, wat ik betaal. (TL. 44.000: f. 11,00)
Mu­seum: stu­den­ten­prijs, TL. 5.000 (helft). Hij heeft vrij toe­gang.
Bar: hij kiest er de duur­ste (20.000) sand­wich.
Sint Pieterskerk met de dol­muş. We blijven er cir­ca twee uur. Ver­tel­len met men­sen in Duits, Frans en En­gels.
Een Duitse vrouw (Turks van ge­boor­te) ver­telt me over de waar­de­lo­ze me­dia in Tur­kije, met voort­du­rend naak­te vrou­wen in de kran­ten en po­si­tie­ve be­richt­ge­ving over Tur­kije. Al­les wat de kran­ten schrij­ven ge­lo­ven de Tur­ken.
“De Turken zijn als hon­den die men een been voor smijt, dat naar vlees smaakt, maar er zit geen vlees op.”, zegt zij. Dat been zijn de im­mer lo­ze be­lof­ten van de re­ge­ring.
Hotel: rond 17.30 uur.
SK.: “Zal ik thuis eten of met jou?”
Ik: “Eet maar thuis, ik ben niet zo rijk.” Hij is te­leur­ge­steld en zegt dat hij het zich zal her­in­ne­ren. (Zal ont­hou­den.)
Met SK. gaf ik TL. 71.000 uit. Ik heb nog TL. 449.000 over. Ik wil voor Sy­rië geen geld meer af­ha­len.
Douche.
Brood, yoghurt en wa­ter eten en drin­ken.
De winkel­be­dien­de moest aan de baas de (toe­ris­ten-)­prijs van de yog­hurt vra­gen. (TL. 3.000.)
Rond 20.00 uur komt SK. Hij droomt om naar Frank­rijk op va­kan­tie te gaan. In mijn boek van Tho­mas Cook*(1) zoekt hij al­le trei­nen uit die (even­tueel via Praag) naar Pa­rijs gaan.
Een Jeugdherberg kost circa f. 12,00 per nacht. “Niet duur,” zeg ik, “cir­ca TL. 48.000.”
Hij valt bij­na ach­ter­over. Zo duur. Dat is on­be­taal­baar.
Hij wil van zijn vader een sub­si­die van een half mil­joen TL. krij­gen. (f. 125,00.) (In­ter­rail*(2) kost (in Ne­der­land) al f. 570,00.)
SK. wil met zijn va­der rei­zen, die geen In­ter­rail zal krij­gen, maar de vol­le prijs moet be­ta­len. Ik ver­tel hem maar niet dat ik in Bu­da­pest in The Guar­dian las, dat van­af vol­gend jaar de zui­de­lij­ke lan­den niet meer met In­ter­rail mee­doen.
Hij droomt en ik laat hem dro­men. Hij spaart zijn geld, be­ter dan dat hij het aan de gok­kast uit­geeft. Ik ad­vi­seer hem el­ke ge­spaar­de TL. om te zet­ten in Dol­lars of Mar­ken, we­gens de vre­se­lij­ke in­fla­tie in Tur­kije. (Een pas­poort, voor de mees­te Tur­ken on­mo­ge­lijk te krij­gen, is voor hem, als toe­kom­stig stu­dent me­di­cij­nen niet on­mo­ge­lijk.)
SK. zit, net als ie­de­re man in Tur­kije (en Sy­rië) con­stant aan zijn lul te pluk­ken. Ik word er ech­ter niet heet van. Hij is niet on­knap, op jeugd­puist­jes na, maar ik zag bloed stro­men uit zijn tand­vlees, rond zijn tan­den en hij heeft el­ke twee mi­nu­ten last van een droog hoest­je. Bo­ven­dien kan hij geen kou­de dran­ken drin­ken, an­ders heeft hij last van keel­pijn. Toch loopt hij (naar ei­gen zeg­gen) de ma­ra­thon en is al­tijd in trai­ning.
Later wandelen we door het park, waar al­les met la­waai en mu­ziek is (veel hu­we­lijks­par­tijt­jes), drink­hal­len waar man­nen en fa­mi­lies ge­schei­den moe­ten zit­ten. Man­nen met een (of meer) vrouw(en) moe­ten in het fa­mi­lie­deel zit­ten. Man­nen al­léén [zon­der vrouw] moe­ten in het man­nen­deel zit­ten.
We aten ’s lands mier­zoe­te spijs: meel, kaas, sui­ker. (Met ’s lands be­doel ik: An­ta­ki­aans.)
Bier en Fanta, maar SK. drinkt geen al­co­hol en kan ook de kou­de Fan­ta niet drin­ken.
Hotel. We zoeken nog trei­nen naar Pa­rijs uit.
Ik zocht ook kran­ten met we­reld­nieuws. Hoe zit het met Tsjechië en Slo­wa­kije? Ik hoor­de dat ze uit el­kaar zijn. Komt er oor­log van? Ik weet het niet.
SK. gaat rond 23.00 uur.
SK. wil arts worden. Hij is pas 17 jaar, maar ziet er (na­tuur­lijk) veel ou­der uit.
Ik besluit hem US$ 20,00 te ge­ven, voor­dat ik ga, want hij is echt aar­dig en droomt van Frank­rijk. (En zijn ma­ger 17-jarig vrien­din­net­je, daar.)
Bed tegen 00.00 uur.
Over: TK. 423.500 (f. 105,88)

*(1)
Thomas Cook European Rail Ti­me­table. Tho­mas Cook. Zoals de ti­tel van het boek al zegt is dit een pub­li­ca­tie met de dienst­re­ge­ling van al­le trei­nen in Eu­ro­pa en zeer nut­tig als je met de trein dit con­ti­nent wil ver­ken­nen.

Te­rug.

*(2)
Interrail-ers rei­zen voor f. 570,00 dwars door Eu­ro­pa, Tur­kije en Ma­rok­ko, één maand lang. Zij ne­men bij voor­keur lan­ge trein­tra­jec­ten ’s nachts en spa­ren zo ho­tel­kos­ten. Het na­deel be­staat hier­uit: zij wil­len nie­mand in de cou­pé er­bij heb­ben en hou­den de deur dus ge­slo­ten. Zo is de kans om an­de­re men­sen te ont­moe­ten erg klein.
Wikipedia: Interrail/Geschiedenis.

Te­rug.

Meer informatie.

GM.: Google Maps. – Wi.: Wi­ki­pe­dia. – Web.: ove­rige bron­nen.
Tur­kije:
GM., Wi.
Is­ken­de­run:
GM., Wi.
Antakya:
GM., Wi.
Sint Pieterskerk:
GM., Wi.

Index

Index van ter­men:
Index van per­so­nen:
.
Index van lo­ca­ties:
.

Me­nu – Be­gin – Hoofd­in­dex.
Over­zicht 1972-1990.
Chrono­lo­gisch over­zicht Orient Ex­press 1992.