De rei­zi­gers zelf had­den er ver­moe­de­lijk geen weet van, dat de trein maar nét niet in de Maas was ge­stort. Of mis­schien had het on­ge­luk hen te snel over­rom­peld om er een gron­dig be­sef van te heb­ben. Er ont­stond in elk ge­val géén pa­niek, of­schoon de trein voor ne­gen­tig pro­cent be­zet was. Ma­chi­nist Kig­gen: “De pas­sa­giers rea­geer­den ge­wél­dig. Er huil­den al­leen maar een paar kin­de­ren, die na­tuur­lijk erg ge­schrok­ken wa­ren. Ieder­een ging met­een aan de slag om men­sen te hel­pen uit de ge­kan­tel­de rij­tui­gen te klim­men. Ik heb zelf een paar kin­de­ren mee­ge­no­men, waar­van de moe­der nog in de trein zat”.
Er is, voor zo­ver be­kend, maar één man ge­weest, die de trein bon­kend en kra­kend en por­ta­len mee­sleu­rend in een gro­te wolk van zand en kie­zel de dijk af zag schie­ten. De eer­ste, die alarm sloeg, was de heer Mul­ders van het na­bu­ri­ge ca­fé Treu­ren­burg aan de weg van Den Bosch naar He­del. Toen de Bos­sche sta­ti­ons­chef, de heer Van Zijl, op het ter­rein van de ramp ver­scheen wa­ren de eer­ste zie­ken­au­to’s al aan­we­zig om ge­won­den op te ne­men. Dat was goed twin­tig mi­nu­ten na het on­ge­luk.
Het alarm ver­spreid­de zich in een mi­ni­mum van tijd. De Bos­sche GGD waar­schuw­de de me­dische dien­sten van Vught en Box­tel. De ge­nie uit He­del werd in­ge­scha­keld even­als de ver­ple­gers van de Bre­de­ro­ka­zer­ne te Vught. Uit de ver­re om­trek wer­den we­gen­wach­ters naar de ramp­plaats ge­di­ri­geerd. De Spoor­we­gen stuur­den in ijl­tem­po hun red­dings­ploe­gen uit Til­burg, Amers­foort, Utrecht en zelfs uit Ble­rick naar de He­del­se brug.

 

Tus­sen zes en zeven uur hoor­de men er niets dan het ge­loei van au­to-si­re­nes en het ge­ronk van fo­to- en po­li­tie­vlieg­tuig­jes. In de­ze ma­ca­be­re sfeer, waar­in man­nen van de NS-red­dings­dienst in hun hel­ge­le over­alls en met hel­men op zorg­vul­dig de ge­kan­tel­de rij­tui­gen on­der­zoch­ten, wees al­les op een nieuwe gro­te ramp in de ge­schie­de­nis van de spoor­we­gen. Er gin­gen wil­de ge­ruch­ten over tien­tal­len do­den. Dat viel ge­luk­kig al­le­maal erg mee, maar dat was nog niet door­ge­dron­gen tot de deel­ne­mers aan het weg­ver­keer op de vlak langs de spoor­baan lig­gen­de rijks­weg Den Bosch-Utrecht.

FILES

De be­lang­stel­ling van au­to­mo­bi­lis­ten ver­oor­zaak­te daar een dus­da­ni­ge op­stop­ping, dat zich tot ten zui­den van Den Bosch lan­ge fi­les vorm­den: een pro­bleem voor snel­le hulp­ver­le­ning en ver­keers­po­li­tie te­ge­lij­ker­tijd. Pas te­gen ne­gen uur in de avond was het ver­keer weer nor­maal op dreef.
Bur­ge­mees­ter Mo­le­naar van Ros­ma­len was als eer­ste van de au­to­ri­tei­ten op de plaats van het on­ge­luk, dat zich op het grond­ge­bied van zijn ge­meen­te had voor­ge­daan. Om half­acht ar­ri­veer­de pre­si­dent-di­rec­teur van de Spoor­we­gen, ir. J. Loh­man, zicht­baar op­ge­lucht – even­als trou­wens de man­nen van zijn red­dings­ploe­gen – dat het niet zo erg was als het er­uit zag. Kort daar­na ga­ven de com­mis­sa­ris der ko­nin­gin mr. dr. Kort­mann en de Bos­sche bur­ge­mees­ter mr. R. Lam­booy van hun be­lang­stel­ling blijk, even­als de pro­cu­reur-ge­ne­raal mr. ba­ron Van Im­hoff en of­fi­cier van jus­ti­tie mr. La­mers. De voort­va­ren­de Spoor­we­gen wa­ren toen al met de op­rui­mings­werk­zaam­he­den be­zig.
[Fo­to­bij­schrift:] De lo­co­mo­tief van de ver­on­ge­luk­te trein.