Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7856) Ik ben on­der­weg in Pa­ki­stan. Ik reis met Da­vid, een En­gel­se on­der­wij­zer, over de Ka­ra­ko­ram High­way naar het zui­den. Van­daag rei­zen we van Pa­su / Pas­su naar Ga­nish / Ka­rim­abad. Dit is ook in Kash­mir.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Maandag, 2 augustus 1993.
Dag 23. Pasu – Karimabad.
David, die iedere dag BBC News luis­tert, ver­telt dat ko­ning Bou­de­wijn van Bel­gië is over­le­den*(1).

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Droom

Ik droomde een ab­sur­de droom. Zij, hoe heet zij ook al weer? Zij werkt bij Egyp­to­lo­gie en stu­deert Turks …, B., stu­deer­de af. Het af­stu­de­ren (en het feest er­na) was een ab­surd the­a­ter­stuk. Ie­der­een praat­te be­wust door el­kaar. Het feest na het af­stu­de­ren werd be­zocht door met el­kaar dol­len­de nich­ten en he­te­ro’s in vro­lij­ke uit­dos­sing. Haar fa­vo­riet Ru­di Ca­rell*(2) (is dat haar fa­vo­riet?) was er ook.
Ik moest naar de huis­arts. In Eijs­den*(3), maar ik wist niet waar­voor en ik zag af van het be­zoek, hoe­wel ik al in Eijs­den was.
Het feest van B. was in een vijf ver­die­pin­gen hoog ge­bouw, dat ik ver­liet door aan de ach­ter­kant over het bal­kon te klim­men. De pa­den naar be­ne­den waren als ge­ëro­deer­de berg­hel­lin­gen, zo­als je ze hier in Pa­ki­stan veel ziet, uit­ge­sle­ten door re­gen­wa­ter. Toen ik in de par­ty­zaal zat, werd ik in bei­de han­den ge­be­ten door een vleer­muis. Een vro­lijk feest, dus een vro­lij­ke droom. Jam­mer dat hij zo snel voor­bij was.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Batin / Zahir

Op rond 7.45 uur.
Nog 1.357 Roepie over.
Douche, ontbijt en dan al staat de au­to voor de deur die ons voor 40 Roe­pie per per­soon naar Ga­nish zal bren­gen, ge­or­ga­ni­seerd door Ghu­laam. (Die Is­ma’i­li is, maar daar­over, des­ge­vraagd, niet meer kwijt wil dan dat dit een een­vou­dig ge­loof is en al­les is za­hir (open / be­kend) en niets is meer ba­tin (ver­bor­gen / ge­heim)*(4). Hij zegt dat hij meer smi­ley is, dan is­ma’i­li. Hij zegt het als fonetisch: meer smai­li dan is­mai­li.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Wegwerkers

In an­der­half uur zijn we vijf­tig ki­lo­me­ter zui­de­lij­ker. De Ford Tran­sit-bus stop­te, voor­al in het be­gin, veel, zo­dat we de ons be­ken­de plaat­sen van gis­te­ren nog eens goed kon­den be­kij­ken.
De chauf­feur voert soms ge­sprek­ken met men­sen die aan de weg wer­ken.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Kleine tiet­jes, bot­te sik­kels

Rond 10.00 uur zijn we in Ga­nish en voor 100 Roe­pie (Da­vid gaat di­rect ak­koord, zon­der te on­der­han­de­len) brengt ons ie­mand naar het Gol­den Lod­ge ho­tel in Ka­rim­abad waar we voor­lo­pig maar een ka­mer ne­men. Een twee­per­soons­ka­mer voor 150 Roe­pie.
De er rond­han­gen­de, op­drin­ge­ri­ge John spreekt ons aan en brengt ons diep in het dal, naar de tuin van zijn ou­ders, waar ou­de­re vrou­wen en en­ke­le knap­pe, maar heel erg jon­ge meis­jes met ver­se klei­ne tiet­jes, met bot­te sik­kels gras maai­en.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Sneeuwappels

Ik krijg kleine appels aan­ge­bo­den, die sma­ken als de sneeuw­ap­pels*(5) vroe­ger, uit de wei naast de tuin van Opa en Oma. (Dat wa­ren gro­te ap­pels, dit zijn ap­pels, zo groot als klei­ne prui­men.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Res­tau­rant

David pro­beert vruch­te­loos met John’s va­der te pra­ten. Ook met John als (slech­te) tolk wordt het niets.
We gaan in het­zelf­de res­tau­rant eten waar Cathy, Bob en Chip aten. Het valt wat tegen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Lippenbalsem

David gaat naar bed. Hij denkt dat hij de ver­koud­heid van mij heeft over­ge­no­men. Kan best, hij ge­bruikt, te­gen mijn zin, mijn ca­cao­bo­ter (lip­pen­bal­sem). Ik wijs hem op die mo­ge­lijk­heid. Vol­gens hem is die mo­ge­lijk­heid uit­ge­slo­ten, maar hij zal de ca­cao­bo­ter daar­na niet meer ge­brui­ken.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Edelsmid

Ik loop naar het in de res­tau­ra­tie­stei­gers staan­de Bal­tit-fort*(6) en zit, sa­men met Bob, meer dan een uur bij een edel­smid, die ook al geen En­gels spreekt, maar wel met vas­te hand heel mooie din­gen maakt.
Ik be­kijk en­ke­le Ja­pan­se stuk­ken voor­na­me­lijk vrou­we­lij­ke, maar er is ook een leu­ke man bij.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Misselijk

Hotel tegen 15.45 uur.
Lezen in “Wuthering heights” van Emily Bron­të*(7)
Diner: 56 Roepie, per per­soon. Be­staat nu al­leen uit hoofd­ge­recht.
Ik ben nog steeds niet in orde en ik kan niet te­gen de geur van pe­tro­le­um­vu­ren. Ik word er mis­se­lijk van.
Tegen 20.00 uur naar bed.
Er is hier in Ka­rim­abad niets te be­le­ven.
Nog over: 1.070 Roe­pie.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.