Karakoram Highway
1993 – 2018: vijfentwintig jaar geleden
Pakistan – Kashmir – China
Dagboek 1993
(Dag 7857) Ik ben onderweg in Pakistan. Ik reis met David, een Engelse onderwijzer, over de Karakoram Highway naar het zuiden. – Gisteren kwamen we aan in Karimabad, Kashmir. – Ik ben licht ziek.
1.) Ik reis zonder camera, daarom plaats ik bij alle interessante plaatsen een link naar de foto’s in Google Maps.
2.) De munteenheid in Pakistan is de Roepie: (PKR.) (f. 1,00 (gulden) = 14 Roepie, dus 100 Roepie = f. 7,00.)
3.) Voor bezoekers die via the-face.com op deze website komen: als de interne links niet werken (mobiele telefoon) klikt u voor het originele adres van dit bericht op: irada.com.
4.) Dit reisverslag komt uit mijn dagboek 1993 en is mijn interpretatie van de werkelijkheid.
Micawater – Kisar Inn – Boeren
Ziek – Smerig water – Nachtrust.
Dinsdag, 3 augustus 1993.
Dag 24. Karimabad.
Rond 3.30 tot 4.00 uur hoor ik uit luidsprekers teksten reciteren. Ik kan alleen het woord Allah verstaan.
In de ochtend reken ik uit wat ik per week uitgeef en wat het kost om hier nog weken te blijven, zodat ik het maximale bedrag weet dat ik kan betalen om de retourdatum te vervroegen. David wijst me er op dat het leven in Nederland ook geld kost. Later ontdek ik dat het leven in Nederland wel eens goedkoper zou kunnen zijn dan in Pakistan, vooral als je alleen reist en een tweepersoonskamer moet nemen om een beetje comfortabel te slapen. Voorlopig zijn de kosten 290 Roepie per dag. (f. 20,30 en dat is duurder dan in Nederland: f. 17,40 per dag.) (Later zou blijken dat niet 290 Roepie, maar 400 of zelfs 450 veel reëler is.)
Menu – Begin – Index en het einde.
Regenjas
Opstaan om 8.00 uur. Het regent. Ik krijg een regenjas van David.
In Pasu droeg ik drie dagen een hemd van hem. (Dat ik gisteren waste.)
Hij heeft dertig kilo in zijn rugzak, onder andere een tent en spullen om trektochten te maken, zoals gedroogd voedsel. Hij moet op 14 augustus in New Delhi zijn. Daar ontmoet hij dan zijn vrouw. Ze gaan naar Nepal
Menu – Begin – Index en het einde.
Sexy zoon
Ik luister naar het BBC News, samen met David. We gaan een ander hotel zoeken. Dit hotel (Golden Lodge) is nog onder constructie, heeft een kleine eenpersoonskamer als tweepersoonskamer ingericht. Het bestelde warme water (in een emmer) wordt niet gebracht. Het toilet werkt niet goed en er is geen wasbak.
Het ander hotel (Karakoram hotel) heeft een ruime tweepersoonskamer met emmers warm (heet) water voor 200 Roepie.
Het uitzicht bij de Golden Lodge is marvelous, bij deze is het wat minder, maar hier is een aardige en vooral sexy zoon, wiens blote bovenlijf ik na zijn douche zie en hij is de derde knappe Pakistani die ik zie. (In Rawalpindi komt er nog een vierde en laatste bij.)
Menu – Begin – Index en het einde.
Altit-fort
We lopen samen naar het Altitfort*(1). Er gaat een gids-oppasser mee, die vertelt, als je ernaar vraagt. (Niet uit zichzelf.) Het fort is oud. Tot 1961 het paleis van de Mir van Karimabad.
De gids is sexy met een donsbaardje. Het fort is aan restauratie toe.
Menu – Begin – Index en het einde.
Micawater
Daarna eten we brood en drinken coke in Altit, in de Kisar Inn. Het brood is van volkoren meel. We zagen het meel gemalen worden door een watermolen. Het is gebakken met het water van Karimabad. Over dit water moet ik nog wat vertellen.
Ik had het al gezien in Ganish, toen ik nog samen met Kenau, Adelheid en Bullebak reisde (11 t/m 27 juli). We aten in Ganish (toen we op weg waren van Gilgit naar Sust) in een wegrestaurantje. Het water is grijs, alsof er cement in zit. We weigerden het toen te drinken, zoals we overigens alle water, behalve mineraalwater uit afgesloten flessen, weigerden. Iemand zei er toen over het water van Karimabad: “This water has shape.”
Welnu, dit water heeft inderdaad deze samenstelling: al staat het een dag stil, het grijs-makende poeder, dat tussen je tanden knarst, zakt niet naar beneden. Het is mica*(2). Het micawater van Karimabad wordt in Karimabad door iedereen gedronken. (Hunzakut (Hoenzakoet): volk van Hunza) en wordt in alle gerechten verwerkt, dus ook in het brood, in de soep, in de thee, overal in.
Woensdag 4-8-93 (morgen, dus) zal ik zover paranoia zijn dat ik niets meer zal eten dat in Karimabad gemaakt is. Ik word dan nog erger ziek als ik daarbij ook nog aan de zoute thee van 1-8-93 in Pasu denk.
Menu – Begin – Index en het einde.
Kisar Inn
Ik ben licht ziek. Het brood smaakt goed in de Kisar Inn en ik wil een stuk kopen. Dat gaat niet, want ze hebben niet meer. Hoewel de mica tussen mijn tanden kraakt ben ik nog niet paranoia van het water en ik ben blij dat ik wat te eten heb, want tot dan had ik nog niet gegeten, omdat ik ziek ben.
Menu – Begin – Index en het einde.
Boeren
Als we teruglopen zien we Cathy al van ver bij het Hunza restaurant zitten, in haar opvallende, maar zeer mooie kleding: een rode nationaal Pakistaanse kleding. (Salwar Kamiz?)*(3) We gaan erheen en ik eet een beetje patat van Davids bord. We blijven circa anderhalf uur daar zitten. Ik gebruik verder niets. Ik moet daarna steeds boeren en heb dan iedere keer een vieze, bedorven, smaak in de mond.
We lopen samen naar het Baltitfort*(4) dat immers niet te bezichtigen is omdat het gerenoveerd wordt.
Menu – Begin – Index en het einde.
Ziek
Terug in het hotel ga ik direct naar bed. Circa 16.30 uur. Ik krijg van David twee tabletten Mylanta.
Van circa 19.30 tot 20.45 uur aan tafel. Ik eet een beetje en luister naar de verhalen van onze tafelgenoten uit U.K. en Duitsland. Had ik overdag beheersbare diarree, ’s nachts wordt die oncontroleerbaar en waterdun. Bovendien ben ik nu nog meer misselijk. Ik vrees dat ik op een onverwacht moment moet overgeven, dus na een half uur erover nadenken besluit ik de knoop door de hakken en in het toilet een vinger in de keel te steken. Voordat ik dat doe drink ik veel water, om de spoeling dun te maken. (Anders: verstikkingsgevaar.) Met de vinger in de keel moet ik wel kokhalzen, maar overgeven hoef ik niet. Dan kijk ik naar het micawater en denk aan de zoute thee van afgelopen zondag. Van beide gruw ik en ik moet plots overgeven. Ik schud nog wat water mijn strot in. (Mineraal water, uiteraard) en dan komt de hele maaginhoud naar buiten.
Ik voel me meteen beter en zie de wereld weer wat fleuriger. Ervoor, voor het overgeven, wilde ik maar één ding: zo snel mogelijk naar huis.
Menu – Begin – Index en het einde.
Smerig water
Eerst had ik gepland een week, of zelfs tien dagen in Karimabad te blijven (om de vakantietijd op te vullen, maar nu wil ik er vooral weg, zeker de grootste invloed is het smerige water. (Waar ik van te voren geen weet van had, want ik had het dan wel op de heenreis gezien, ik had de verbinding met Karimabad niet gelegd.)
Ik ga nu met David op donderdag naar Gilgit en op zaterdag naar Pindi (Rawalpindi). Eigenlijk wil ik al op vrijdag, zodat ik mijn retourvlucht eerder kan regelen, maar David wil in Gilgit rustig allerlei zaken regelen en voor die ene dag wil ik nog wel met hem optrekken.
Menu – Begin – Index en het einde.
Nachtrust
Eerst werd de nachtrust verstoord door het rammelen van de generator, daarna door het klaterende regenwater dat uit een regenpijp in een poel stort van tweeënhalve meter hoogte.
Menu – Begin – Index en het einde.
Noten
Wikipedia: Altitfort
Wikipedia: Mica.
Wikipedia: Salwar Kameez (Engels).
Wikipedia: Baltitfort.
Menu – Begin – Index en het einde.
Meer informatie.
Index
Menu – Begin.
Pakistan-China: Chronologische weergave.
De auteur dezes kan niet garanderen dat alle links naar externe websites (dus die van derde partijen) altijd zullen blijven bestaan. Foto’s in Google Maps, bijvoorbeeld, kunnen verdwijnen wanneer de eigenaar ze weghaalt. Ook aan andere links kan een einde komen, of kunnen in ongebruik raken.
Wanneer u een niet werkende link constateert kunt u dat melden in het reactieveld. Bij voorbaat dank.