Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7857) Ik ben on­der­weg in Pa­ki­stan. Ik reis met Da­vid, een En­gel­se on­der­wij­zer, over de Ka­ra­ko­ram High­way naar het zui­den. – Gis­te­ren kwa­men we aan in Ka­rim­abad, Kash­mir. – Ik ben licht ziek.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Dinsdag, 3 augustus 1993.
Dag 24. Karimabad.
Rond 3.30 tot 4.00 uur hoor ik uit luid­spre­kers tekst­en re­ci­te­ren. Ik kan al­leen het woord Al­lah ver­staan.
In de ocht­end re­ken ik uit wat ik per week uit­geef en wat het kost om hier nog we­ken te blij­ven, zo­dat ik het maxi­ma­le be­drag weet dat ik kan be­ta­len om de re­tour­da­tum te ver­vroe­gen. Da­vid wijst me er op dat het le­ven in Ne­der­land ook geld kost. La­ter ont­dek ik dat het le­ven in Ne­der­land wel eens goed­ko­per zou kun­nen zijn dan in Pa­ki­stan, voor­al als je al­leen reist en een twee­per­soons­ka­mer moet ne­men om een beet­je com­for­ta­bel te sla­pen. Voor­lo­pig zijn de kos­ten 290 Roe­pie per dag. (f. 20,30 en dat is duur­der dan in Ne­der­land: f. 17,40 per dag.) (La­ter zou blij­ken dat niet 290 Roe­pie, maar 400 of zelfs 450 veel re­ëler is.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Regenjas

Opstaan om 8.00 uur. Het re­gent. Ik krijg een re­gen­jas van Da­vid.
In Pa­su droeg ik drie da­gen een hemd van hem. (Dat ik gis­te­ren was­te.)
Hij heeft der­tig ki­lo in zijn rug­zak, on­der an­de­re een tent en spul­len om trek­toch­ten te ma­ken, zo­als ge­droogd voed­sel. Hij moet op 14 au­gus­tus in New Del­hi zijn. Daar ont­moet hij dan zijn vrouw. Ze gaan naar Ne­pal

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Sexy zoon

Ik luis­ter naar het BBC News, sa­men met Da­vid. We gaan een an­der ho­tel zoe­ken. Dit ho­tel (Gol­den Lodge) is nog on­der con­struc­tie, heeft een klei­ne een­per­soons­ka­mer als twee­per­soons­ka­mer in­ge­richt. Het be­stel­de war­me wa­ter (in een em­mer) wordt niet ge­bracht. Het toi­let werkt niet goed en er is geen was­bak.
Het an­der ho­tel (Ka­ra­ko­ram ho­tel) heeft een rui­me twee­per­soons­ka­mer met em­mers warm (heet) wa­ter voor 200 Roe­pie.
Het uit­zicht bij de Gol­den Lodge is mar­ve­lous, bij de­ze is het wat min­der, maar hier is een aar­di­ge en voor­al se­xy zoon, wiens blo­te bo­ven­lijf ik na zijn dou­che zie en hij is de der­de knap­pe Pa­ki­sta­ni die ik zie. (In Ra­wal­pin­di komt er nog een vier­de en laat­ste bij.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Altit-fort

We lopen samen naar het Al­tit­fort*(1). Er gaat een gids-op­pas­ser mee, die ver­telt, als je er­naar vraagt. (Niet uit zich­zelf.) Het fort is oud. Tot 1961 het pa­leis van de Mir van Ka­rim­abad.
De gids is sexy met een dons­baard­je. Het fort is aan re­stau­ra­tie toe.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Micawater

Daarna eten we brood en drin­ken coke in Al­tit, in de Ki­sar Inn. Het brood is van vol­ko­ren meel. We za­gen het meel ge­ma­len wor­den door een wa­ter­mo­len. Het is ge­bak­ken met het wa­ter van Ka­rim­abad. Over dit wa­ter moet ik nog wat ver­tel­len.
Ik had het al ge­zien in Ga­nish, toen ik nog sa­men met Ke­nau, Adel­heid en Bul­le­bak reis­de (11 t/m 27 juli). We aten in Ga­nish (toen we op weg wa­ren van Gil­git naar Sust) in een weg­res­tau­rant­je. Het wa­ter is grijs, als­of er ce­ment in zit. We wei­ger­den het toen te drin­ken, zo­als we ove­ri­gens al­le wa­ter, be­hal­ve mi­ne­raal­wa­ter uit af­ge­slo­ten fles­sen, wei­ger­den. Ie­mand zei er toen over het wa­ter van Ka­rim­abad: “This wa­ter has sha­pe.”
Welnu, dit water heeft in­der­daad de­ze sa­men­stel­ling: al staat het een dag stil, het grijs-ma­ken­de poe­der, dat tus­sen je tan­den knarst, zakt niet naar be­ne­den. Het is mi­ca*(2). Het mi­ca­water van Ka­rim­abad wordt in Ka­rim­abad door ie­der­een ge­dron­ken. (Hun­za­kut (Hoen­za­koet): volk van Hun­za) en wordt in al­le ge­rech­ten ver­werkt, dus ook in het brood, in de soep, in de thee, over­al in.
Woens­dag 4-8-93 (mor­gen, dus) zal ik zo­ver pa­ra­noia zijn dat ik niets meer zal eten dat in Ka­rim­abad ge­maakt is. Ik word dan nog er­ger ziek als ik daar­bij ook nog aan de zou­te thee van 1-8-93 in Pa­su denk.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Ki­sar Inn

Ik ben licht ziek. Het brood smaakt goed in de Ki­sar Inn en ik wil een stuk ko­pen. Dat gaat niet, want ze heb­ben niet meer. Hoe­wel de mi­ca tus­sen mijn tan­den kraakt ben ik nog niet pa­ra­noia van het wa­ter en ik ben blij dat ik wat te eten heb, want tot dan had ik nog niet ge­ge­ten, omdat ik ziek ben.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Boeren

Als we terug­lo­pen zien we Cathy al van ver bij het Hun­za res­tau­rant zit­ten, in haar op­val­len­de, maar zeer mooie kle­ding: een ro­de na­tio­naal Pa­ki­staan­se kle­ding. (Sal­war Kamiz?)*(3) We gaan er­heen en ik eet een beet­je pa­tat van Da­vids bord. We blij­ven cir­ca an­der­half uur daar zit­ten. Ik ge­bruik ver­der niets. Ik moet daar­na steeds boe­ren en heb dan ie­de­re keer een vie­ze, be­dor­ven, smaak in de mond.
We lopen samen naar het Bal­tit­fort*(4) dat im­mers niet te be­zich­ti­gen is om­dat het ge­re­no­veerd wordt.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Ziek

Terug in het hotel ga ik di­rect naar bed. Cir­ca 16.30 uur. Ik krijg van Da­vid twee ta­blet­ten My­lan­ta.
Van circa 19.30 tot 20.45 uur aan ta­fel. Ik eet een beet­je en luis­ter naar de ver­ha­len van on­ze ta­fel­ge­no­ten uit U.K. en Duits­land. Had ik over­dag be­heers­ba­re diar­ree, ’s nachts wordt die on­con­tro­leer­baar en wa­ter­dun. Bo­ven­dien ben ik nu nog meer mis­se­lijk. Ik vrees dat ik op een on­ver­wacht mo­ment moet over­ge­ven, dus na een half uur er­over na­den­ken be­sluit ik de knoop door de hak­ken en in het toi­let een vin­ger in de keel te ste­ken. Voor­dat ik dat doe drink ik veel wa­ter, om de spoe­ling dun te ma­ken. (An­ders: ver­stik­kings­ge­vaar.) Met de vin­ger in de keel moet ik wel kok­hal­zen, maar over­ge­ven hoef ik niet. Dan kijk ik naar het mi­ca­wa­ter en denk aan de zou­te thee van af­ge­lo­pen zon­dag. Van bei­de gruw ik en ik moet plots over­ge­ven. Ik schud nog wat wa­ter mijn strot in. (Mi­ne­raal wa­ter, ui­ter­aard) en dan komt de he­le maag­in­houd naar bui­ten.
Ik voel me me­teen be­ter en zie de we­reld weer wat fleu­ri­ger. Er­voor, voor het over­ge­ven, wil­de ik maar één ding: zo snel mo­ge­lijk naar huis.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Smerig water

Eerst had ik gepland een week, of zelfs tien da­gen in Ka­rim­abad te blij­ven (om de va­kan­tie­tijd op te vul­len, maar nu wil ik er voor­al weg, ze­ker de groot­ste in­vloed is het sme­ri­ge wa­ter. (Waar ik van te vo­ren geen weet van had, want ik had het dan wel op de heen­reis ge­zien, ik had de ver­bin­ding met Ka­rim­abad niet ge­legd.)
Ik ga nu met Da­vid op don­der­dag naar Gil­git en op za­ter­dag naar Pin­di (Ra­wal­pin­di). Ei­gen­lijk wil ik al op vrij­dag, zo­dat ik mijn re­tour­vlucht eer­der kan re­ge­len, maar Da­vid wil in Gil­git rus­tig al­ler­lei za­ken re­ge­len en voor die ene dag wil ik nog wel met hem op­trek­ken.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Nachtrust

Eerst werd de nachtrust ver­stoord door het ram­me­len van de ge­ne­ra­tor, daar­na door het kla­te­ren­de re­gen­water dat uit een re­gen­pijp in een poel stort van twee­ën­hal­ve me­ter hoog­te.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.