Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7838) Ik ben met Ke­nau*, Bul­le­bak* (Bull) en Adel­heid* in Mul­tan, Pa­ki­stan. Ko­men­de nacht gaan we met de trein op weg naar Ra­wal­pin­di, na­bij de hoofd­stad Is­la­ma­bad. Er ont­staat een con­flict tus­sen mij en mijn drie reis­ge­no­ten, voor de der­de keer in drie da­gen en weer over geld / drin­ken.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) * De na­men Ke­nau, Bul­le­bak (Bull) en Adel­heid zijn om pri­va­cy­re­de­nen ge­fin­geerd. Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Donderdag, 15 juli 1993.
Dag 5. Multan – naar Ra­wal­pin­di.
Wellicht als gevolg van de cola (gis­te­ren­avond) kan ik deze nacht weer slecht sla­pen.
Ach­ter­af blijkt de voor van­daag ge­plande Lan­ge Mars en al­ge­me­ne sta­king on­der druk van de mi­li­tai­ren door Be­na­zir Bhut­to* te zijn af­ge­bla­zen en is de re­ge­ring ver­van­gen. In ok­to­ber zul­len ver­kie­zin­gen wor­den ge­hou­den.
We gaan de bazaar in en ge­brui­ken in een on­dui­de­lijk = ob­scuur eet­huis­je ons ont­bijt: zoe­te rijst. Ik heb te wei­nig ge­ge­ten, de af­ge­lo­pen da­gen en te veel ge­dron­ken. Ik voel me na een hal­ve (slecht sma­ken­de) co­la een beet­je mis­se­lijk.
(La­ter, be­gin au­gus­tus, over­komt het me nog twee keer dat ik na het drin­ken van een co­ke mis­se­lijk word. Daar­na drink ik het spul niet meer.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Treinreis

We halen in het hotel onze ba­ga­ge op en gaan naar het sta­tion. Onze trein staat er al, maar de wa­gen met de be­stel­de vier­per­soons­com­par­ti­men­ten is niet aan­ge­kop­peld. In plaats daar­van mo­gen we in een zes-per­soons­com­par­ti­ment, zon­der air­co, maar met drie ven­ti­la­to­ren en nog een aan­tal ex­tra per­so­nen. ’s Nachts maar één per­soon.
Nergens kunnen we mineraal­wa­ter kopen, laat staan koud mi­ne­raal­wa­ter, al­leen maar zoe­te drank­jes, man­go­sap (lek­ker) en co­ke, etc. Rond 16.00 uur ver­trekt de trein, cir­ca één uur te laat.
Ik oefen met de camera van Ke­nau (om te le­ren er­mee om te gaan), zon­der daad­wer­ke­lijk fo­to’s te ma­ken.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Conducteur

De trein rijdt door af­wis­se­lend ‘droog’ en ‘nat’ land­schap.
De conducteur komt een tijdje met mij ver­tel­len, in zijn smet­te­loze wit­te pak. Hij be­grijpt niet waar­om, als zo­wel Bull en ik het warm heb­ben, waar­om Bull dan half naakt in de cou­pé zit en ik ge­kleed ben. Bull slaapt het groot­ste deel van de reis.
Buiten is het smoor­heet en door de drie open­staan­de ra­men komt al­leen maar war­me lucht naar bin­nen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Conflict

We hebben weer te weinig ge­ge­ten en we heb­ben weer te wei­nig drin­ken bij ons.
In Kha­ne­wal of Shor­kot vul­len we een wa­ter­fles met lek­ker man­go­sap. Als Adel­heid, Ke­nau en ik veel drin­ken (want we wil­len de fles in Fai­sal­abad leeg heb­ben om hem met nieuw koud sap te vul­len) vindt Bull dat we te veel drin­ken en neemt de fles in be­slag. Hij wil hem niet te­rug­ge­ven. Dit is het der­de con­flict en het laat­ste. Ik ver­over de fles, als hij slaap, maar dat is te veel, dat ik pas mag en kan drin­ken als ie­mand slaapt, om de fles te­rug te ste­len. Ik ben woe­dend. Te­gen Ke­nau, die dit merkt, zeg ik dat ik over ei­gen geld wil be­schik­ken, ze­ker hon­derd gul­den, zo­dat ik kan ko­pen wat ik wil. Zij is daar te­gen, om­dat dan niet meer uit el­kaar te hou­den is wat pri­vé is en wat niet. Bull maak­te slechts een grap­je en dat moest ik maar we­ten te ac­cep­te­ren.
Ik hou niet van dit soort grap­jes en stel voor, als het zo ver­der gaat, om maar te schei­den. Daar­mee leg ik de kiem voor een daad­wer­ke­lij­ke schei­ding.
Bull, die nu sliep, maar later over het door mij(?) ver­oor­zaak­te con­flict werd in­ge­licht, stel­de voor, als drei­ge­ment, om maar te schei­den. Ge­luk­kig was ik hem voor ge­weest.
Tijdens de daarop vol­gen­de uren voor­zie ik nog meer con­flic­ten. Nu zijn we drie da­gen met z’n vie­ren on­der­weg en el­ke dag is er een con­flict over geld ge­weest. Hoe moet dat ver­der?

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Scheiden?

Voor mijzelf overweeg ik van de groep te schei­den. Ik be­sluit mee te gaan tot Kash­gar (Chi­na), om­dat Ke­nau en ik sa­men op één C-for­mu­lier staan. (Een grens­for­mu­lier.) Na Kash­gar ga ik dan al­leen te­rug en zij gaan ver­der in Chi­na.
Ik zal het als volgt aan hen ‘ver­ko­pen’. Het reis­tem­po is te hoog, fy­siek ben ik er niet meer te­gen op­ge­was­sen om zo­veel te rei­zen (met na­me in Chi­na moet er in gro­te hit­te veel ge­reisd wor­den) en zo wei­nig te rus­ten en zo wei­nig te eten. Reis­da­gen zijn voed­sel­ar­me da­gen. Dat is een dub­be­le aan­slag op mijn fy­siek: ver­moeid­heid en hon­ger.
Ik denk dat ik, als ik tot Kash­gar mee­reis, ik een schuld­be­ken­te­nis zal moe­ten schrij­ven, we­gens te ho­ge kos­ten op an­der­mans re­ke­ning. (Maar dat zou niet zo zijn.)
Het feit dat ik in een ont­wik­ke­lings­land weer al­leen moet rei­zen boe­zemt mij vrees in, maar min­der vrees dan de vrees voor nog meer con­flic­ten over geld. Hun low-budget is veel la­ger dan mijn eer­de­re vrees dat zij meer dan ik zou­den uit­ge­ven. Ik ben het nu die meer wil uit­ge­ven dan hen.
Ik wil op tijd eten en goed eten en op tijd rus­ten.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Smoorheet

Bull en ik liggen in onder­broek op de bo­ven­ste bed­den. De da­mes lig­gen ge­heel ge­kleed (want er is ook nog een Pa­ki­sta­ni in de cou­pé) op de on­der­ste ban­ken.
We zweten enorm. Het zweet gutst van on­ze li­cha­men. De ven­ti­la­to­ren wer­ken al­leen als de trein heel hard rijdt. Dat doet hij niet zo vaak. Als het licht in de hal steeds fel­ler be­gint te bran­den, zie ik dat hij hard rijdt en kan ik ‘mijn’ ven­ti­la­tor op gang hel­pen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Cultuurschok

Voordat we gingen sla­pen kwam nog een an­de­re man in onze cou­pé. Hij wil­de ro­ken. Ke­nau ver­bood het hem. Hij keek naar mij. Ik re­a­geer­de nau­we­lijks, want ik dacht dat Ke­nau dui­de­lijk ge­noeg was ge­weest. Mis­schien be­greep hij dat ik het goed vond dat hij rook­te. Hij maak­te aan­stal­ten om zijn si­ga­ret aan te ste­ken. Ke­nau maak­te hem nog eens dui­de­lij­ker ver­staan­baar dat hij niet mocht ro­ken. Een vrouw ver­bood hem het ro­ken! Dat was een cul­tuur­schok! Hij trok wit weg en was woe­dend, ge­zien zijn ge­ba­ren. Hij ging wel weg.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.