Karakoram Highway
1993 – 2018: vijfentwintig jaar geleden
Pakistan – Kashmir – China
Dagboek 1993
(Dag 7854) Ik ben onderweg in Pakistan. Ik reis met David, een Engelse onderwijzer, over de Karakoram Highway naar het zuiden. We kwamen eergisteren in Pasu / Passu aan (Kashmir) en logeren in de Passu Inn. Vandaag beklimmen we, met twee anderen, twee gletsjers.
1.) Ik reis zonder camera, daarom plaats ik bij alle interessante plaatsen een link naar de foto’s in Google Maps.
2.) De munteenheid in Pakistan is de Roepie: (PKR.) (f. 1,00 (gulden) = 14 Roepie, dus 100 Roepie = f. 7,00.)
3.) Voor bezoekers die via the-face.com op deze website komen: als de interne links niet werken (mobiele telefoon) klikt u voor het originele adres van dit bericht op: irada.com.
4.) Dit reisverslag komt uit mijn dagboek 1993 en is mijn interpretatie van de werkelijkheid.
Zaterdag, 31 juli 1993.
Dag 21. Pasu / Passu. (Drie weken onderweg.)
Rond 01.30 uur word ik wakker van watergeruis over stenen. Tot circa 02.30 uur kan ik niet meer goed slapen.
We staan om 5.00 uur op en hebben om 5.30 ons ontbijt: porridge = havermoutpap.
Menu – Begin – Index en het einde.
Passu gletsjer
We nemen een lunchpakket en met de twee Franse fysici Bruno en Pascale gaan we samen met een zwijgzame gids (hij spreekt bijna geen Engels) op pad naar de Passu gletsjer, de Yunz vallei en de Batura gletsjer. De klim naar de eerste gletsjer is moeilijk en spectaculair. We klimmen over smalle voetpaden en lopen over een smal uitgehakt pad in een bergrug van grijze modder (lijkt het wel), maar dan gedroogd in de zon.
De eerste gletsjer is mooi wit met veel spitse pieken erop.
We zien één vogeltje. (Met een rode buik: een roodborstje?)
Menu – Begin – Index en het einde.
Lavendel
De weg door de Yunz vallei gaat langzaam maar zeker omhoog. Hij staat helemaal vol met een soort lavendelplant en alles geurt ernaar, de lucht is vol lavendelgeur, maar het is niet storend: het is heerlijk. De lavendelplanten staan niet aaneengesloten, maar met ruimte ertussen. (Circa 50 centimeter).
Menu – Begin – Index en het einde.
Batura gletsjer
De Batura gletsjer zou zestig kilometer lang zijn. In het begin is hij wit, maar dan wordt hij grijs en is bedekt met stenen, stof en grind. Dat hij beweegt is te zien doordat er geregeld met veel geruis stenen en rotsblokken naar beneden rollen. Ik heb er geen idee van hoe hoog beide gletsjers zijn of hoe breed.
Menu – Begin – Index en het einde.
Jodium
Aan de rand van de Yunz vallei en de Batura gletsjer blijven we drie kwartier zitten om ons lunchpakket op te eten. Het lopen is voor mij erg moeilijk. Ik heb slechts sportschoenen aan. De anderen hebben bergschoenen. Door de kleine ribbels in de zolen is het alsof ik op knikkers loop en bij het afdalen slip ik bijna voortdurend. Ik moet steeds goed opletten waar ik mijn voeten moet neerzetten. Tweemaal val ik, met de eerste keer een kleine wond aan mijn hand. Ik doe er jodium op, maar ik kan geen pleisters vinden, dus daar zoek ik niet verder naar. Ik heb ze wel bij mij. (Ik ging niet op pad zonder verbanddoos.)
Als we terug zijn, blijken we een record gebroken te hebben. (De laatste drie kilometer reden we in een jeep.) We deden over de tocht geen zes, maar een kleine vijf uur. Bruno en Pascale wilden na de middag naar Sust, dus die liepen stevig door. Ik zei later, om aan te geven hoe snel we gelopen hadden, dat ik alleen maar de stenen onder mijn voeten had gezien, daar waar ik mijn voet moest neerzetten, en niets van de omgeving. (Het was bijna de waarheid.)
Menu – Begin – Index en het einde.
Geologie
Wat de gids betreft: als deze nu eens Engels had gekend, wat geweten had van de geologie van het gebied en over de zoölogie en de botanica, dan zou hij toch meer kunnen vangen dan die schamele 100 Roepie, om als een stomme daar rond te sjokken.
De vegetatie, hoe vaak die veranderde, op dat korte stukje, hemelsbreed, dat was amazing!!
Ik had over deze tocht veel langer willen doen, vooral de geologie vind ik indrukwekkend, allerlei soorten lagen steen, grond, grind, zand, puin op elkaar. Hoe is dat toch zo gekomen? Was hier vroeger zee?
Hotel: douche.
Menu – Begin – Index en het einde.
Gevaarlijk
Thee onder de boom, thee, thee en thee en biscuits. Dit hotel biedt geen lunchmogelijkheid, wel vanaf een uur of drie de weeïge lucht uit de keuken.
Een zonderlinge (volgens David) Amerikaan vertelt dat hij in zijn hele leven, waarin hij meer dan tachtig landen bereisde, nog nooit zoiets gevaarlijks had meegemaakt als de tocht over de Karakoram Highway*. Hij was kwaad dat niemand hem voor het gevaar gewaarschuwd had. Hij wilde niet verder dan Gilgit reizen en dan naar Islamabad vliegen.
Menu – Begin – Index en het einde.
Kaarten
Circa 18.45 uur het avondeten. Daarna blijven we gezellig samen zitten en onder leiding van David spelen we met de drie Fransen (H., B. en X, ingenieurs uit Aix en Provence (de laatste werkt in de helikopterindustrie Aérospatiale)) spelletjes kaarten. Het is enerverend voor mij, want ik ben slecht in kaarten. (Spelletjes überhaupt.)
David neemt veel initiatieven. Zonder hem zou ik niet zoveel ondernemen.
Bed circa 22.30 uur.
Nog over: 1.687 Roepie.
Menu – Begin – Index en het einde.
Noten
Web: Dangerous Roads.
Menu – Begin – Index en het einde.
Meer informatie.
Index
Menu – Begin.
Pakistan-China: Chronologische weergave.
De auteur dezes kan niet garanderen dat alle links naar externe websites (dus die van derde partijen) altijd zullen blijven bestaan. Foto’s in Google Maps, bijvoorbeeld, kunnen verdwijnen wanneer de eigenaar ze weghaalt. Ook aan andere links kan een einde komen, of kunnen in ongebruik raken.
Wanneer u een niet werkende link constateert kunt u dat melden in het reactieveld. Bij voorbaat dank.