Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7850) Sa­men met Ke­nau*, Bul­le­bak* (Bull) en Adel­heid* kwam ik af­ge­lo­pen vrij­dag in Kash­gar aan, in de re­gio Xin­jiang / Sin­kiang in Chi­na. We lo­ge­ren in het Qi­ni­bagh-ho­tel. Van­daag schei­den zich on­ze we­gen. Zij rei­zen ver­der door Chi­na, ik ga over de Ka­ra­ko­ram High­way (KKH) te­rug naar Pa­ki­stan.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Chi­na is de Yu­an / Ren­min­bi (Rmb), maar toe­ris­ten moe­ten Foreign Ex­change Cer­ti­fi­ca­tes (FEC) ko­pen. De wis­sel­koers is f. 1,00 = 3 FEC. 1 FEC = f. 0,33. FEC 100 = 145 Yu­an, dus f. 1,00 = 4,35 Yu­an / Rmb en 100 Yu­an / Rmb = f. 23,00.
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) * De na­men Ke­nau, Bul­le­bak (Bull) en Adel­heid zijn om pri­va­cy­re­de­nen ge­fin­geerd. Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Dinsdag, 27 juli 1993.
Dag 17. Kashgar – Tashkurghan.
(Later blijkt dat ik nu op de helft van mijn va­kan­tie was, maar dat wist ik niet eer­der dan later.)
Om 6.00 uur staan Adel­heid, Ke­nau en Bull op. Om 7.15 uur nemen we af­scheid. Zij gaan een 18-urige trip ma­ken naar Kodja / Kuqa. Ik blijf nog één of twee da­gen hier.
Ke­nau be­moe­dert weer: “Wees voor­zich­tig. Geen hon­derd pro­cent ver­trou­wen in de men­sen heb­ben.”
Nau­we­lijks twee maan­den ge­le­den kon ik me een va­kan­tie (zelfs één dag) zon­der haar niet voor­stel­len, nu doet het me niets, to­taal niets, dat ze weg­gaat. Wel vind ik het erg al­leen te moe­ten rei­zen, maar het ha­ni­ge, macho­ge­drag van Bull, die zich voor Ke­nau als een pan­tof­fel­held ge­draagt, werd me te veel.
(Ik had het mis­schien nog wel kun­nen vol­hou­den tot het eind van de va­kan­tie, maar het zou toch steeds meer zijn gaan ir­ri­te­ren.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Vertrek

Ik heb nog 57 Yu­an over en 238,34 FEC. (Een van de­ze da­gen wis­sel­de ik nog een 50 FEC voor 74 Yu­an.)
Ik re­ken al­le kos­ten voor twee da­gen nog eens door en be­sluit nog maar één dag te blij­ven. Niet lang daar­na ga ik vra­gen of ik van­daag nog kan ver­trek­ken. Dat kan en ik be­taal 198 FEC voor een kaar­tje naar Sust. (Pa­ki­stan)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Proviand

Ik ga de stad in. Ik koop zes hard ge­kook­te ei­e­ren, vijf brood­jes, een hal­ve ki­lo to­ma­ten en een fles Se­ven-up. Ik be­zoek even de Id Qah-mos­kee en ga naar het ho­tel te­rug.
De mier­zoete Se­ven-up gooi ik weg en de hals snij ik van de fles af. De romp ge­bruik ik om de to­ma­ten in op te slaan.
Ik maak me reis­klaar en zorg er­voor die spul­len die ik ’s nachts in het ho­tel van Tash­kur­ghan denk no­dig te heb­ben, bui­ten de rug­zak blij­ven, want die blijft op het dak van de bus ge­du­ren­de de nacht.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Boek

In de stad kocht ik ook nog een boek voor de Uni­ver­si­teits­bi­blio­theek Lei­den (zie ook 25-7-93) voor 15 Yu­an. Het boek heeft 590 blad­zij­den en zou een Uy­ghur-Ur­du [Oei­goer-Oer­doe] woor­den­boek zijn, maar het be­han­delt vol­gens mij ook de gram­ma­ti­ca van een van die ta­len.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Qinibagh-hotel

Het hotel heet Qi­ni­wake. (De ‘q’ wordt uit­ge­spro­ken als een dj: Dji­ni­baagh.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Eijsden

Ik sta bui­ten wat met Duit­sers en Bel­gen te pra­ten. De bus zou om 11.00 uur ver­trek­ken, maar dat wordt pas 14.00 uur. In Chi­na ver­trekt een bus pas als hij vol is.
Alle bui­ten­lan­ders ge­dra­gen zich ont­span­nen en er is niet, zo­als bij Ke­nau, Adel­heid en Bull de ner­vo­si­teit om de ba­ga­ge maar op de bus te krij­gen.
De Chinezen ne­men de pas­poor­ten in en hou­den die om­hoog, als de pas­sa­giers­lijs­ten klaar zijn, bij de deur van de bus. De ei­ge­naar van die pas mag de bus in. De Bel­gen waar­schu­wen me, ze za­gen een pas met Eijs­den*(1) er­op. Ik loop naar die bus, maar ik denk: “Dat zijn te veel pas­sen voor die bus.” En wil te­rug­lo­pen naar de an­de­re bus, maar men over­tuigt mij er­van toch bij die bus te blij­ven en plots is daar weer mijn pas. Met rug­zak en al mag ik de bus in. De rug­zak in het gang­pad, on­der een gang­pad­stoel, die ge­du­ren­de de he­le twee­daag­se rit naar Sust leeg zal blij­ven.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

A journey of a life­time

Ik zit naast een En­gel­se, die nog­al zwijg­zaam is. Ik doe een po­ging met haar te pra­ten. La­ter wil ik haar wat te eten ge­ven, maar het wordt niets.
Schuin achter mij zit een En­gels­man druk met een Pa­ki­sta­ni te pra­ten.
De bus gaat rond 13.00 uur rij­den. Op straat trekt de ho­ge dak-la­ding een te­le­foon­lei­ding uit de mas­ten en we blij­ven nog een uur staan. Om 14.00 uur rij­den we ein­de­lijk, maar kort. (Van 14.40 tot 15.30 uur wordt ge­stopt om te eten.) Daar­na wordt tot 22.30 uur aan één stuk door ge­re­den. Met uit­zon­de­ring van twee pas­poort­con­tro­les en rom­mel op de weg, ko­men we niet meer uit de bus.
Net als ik in Wuthe­ring Heights van Emi­ly Bron­të*(2) wil be­gin­nen te le­zen, hoor ik de En­gels­man te­gen zijn Pa­ki­staan­se buur­man zeg­gen: “A jour­ney of a life­time.” Ik vind dat hij ge­lijk heeft en ik stop het boek weg. Tot Sust zal ik er niet meer in le­zen. Ik kijk al­leen nog maar om mij heen en zal geen en­ke­le keer door slaap over­mand wor­den.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Sneeuwtoppen

Rond Kashgar is het vlak en rij­den we door en­ke­le oa­sen-dorp­jes. Lang­zaam maar ze­ker be­gin­nen de ber­gen en die wor­den steeds ho­ger. Prach­ti­ge sneeuw­top­pen wor­den zicht­baar. Op een berg staat op de top zelfs een berg­geit.
De te­rug­weg [naar Pa­ki­stan] is nog mooi­er dan de heen­weg, de te­rug­weg maakt nu veel meer in­druk op mij dan de heen­weg. Het is in­druk­wek­kend mooi, maar je moet er zelf rei­zen om het te zien. In de buurt van Ka­ra Kul zijn een he­le reeks wit­te top­pen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Migrant

In de bus spreek ik met een jon­gen van cir­ca twin­tig jaar uit Now­she­ra, die op weg was naar Hong­kong om er te wer­ken, maar we­gens geld­ge­brek niet ver­der kwam dan Kash­gar. Hij heet MA. en wil ook wel in Ne­der­land wer­ken. Zijn En­gels is erg slecht.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Gods wil

Ik slaap weer in het Traff­ic-ho­tel in Tash­kur­ghan. Ik laat nu mijn ka­mer­deur open, want de Chi­ne­se sleu­tel­da­me is bij­zon­der on­wil­lig om mijn deur open te ma­ken. In mijn ka­mer lig­gen mijn spul­len en ik zit in een an­dere ka­mer. (Al­leen geld en pa­pie­ren heb ik bij me.) Ik ben niet bang dat ik iets kwijt raak.
Ik zit in een an­de­re ka­mer te ver­tel­len met Pa­ki­sta­ni en de En­gels­man, die Da­vid heet. Ik dacht, mis­schien kent hij [mijn broer] J., want J. reis­de ook met een En­gel­se Da­vid en die zat en­ke­le we­ken ge­le­den ook in Pa­ki­stan. Maar de­ze Da­vid heeft een re­gu­lie­re on­der­wijs­baan in de Ver­enig­de Sta­ten van Ame­ri­ka.
Voor­dat ik in bed ga ver­tel ik nog even met een Af­ghaan en die zegt, dat als ik snurk, dat het Gods wil is. Hij zal er niet over kla­gen.
Waar­schijn­lijk ook Gods wil is het dat een Pun­ja­bi en een Pasj­toe op één ka­mer sla­pen en dat daar ru­zie over ont­staat.
Ik slaap rond 01.00 uur Pe­king-tijd. [Bei­jing-tijd.*(3)]

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.