Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7864) Ik ar­ri­veer­de vrij­dag jl. in Ra­wal­pin­di in Noord-Pa­ki­stan na een reis over de Ka­ra­ko­ram High­way van­af het be­gin­punt in Kash­gar in Chi­na tot het eind­punt, niet ver van Ra­wal­pin­di. Mijn re­tour­vlucht naar Ne­der­land is pas op 8 sep­tem­ber*, maar ik wil eer­der ver­trek­ken. Van­daag ga ik naar Ka­ra­chi, daar waar ik het land bin­nen­kwam op 12 ju­li jl. met de Roe­meen­se lucht­vaart­maat­schap­pij Ta­rom.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

---

---

Dinsdag, 10 augustus 1993.
Dag 31. Rawalpindi – Karachi.
’s Nachts word ik een paar keer wak­ker. Het lijkt als­of het re­gent en stormt. Ik meen licht­flit­sen te zien door het raamp­je. De ven­ti­la­tor staat stil, er is dus geen elek­tri­ci­teit. (Wat het weer be­treft: over­dag zie ik gro­te plas­sen wa­ter op straat staan, dus het heeft ’s nachts in­der­daad ge­re­gend.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

---

Spanning

Om 6.30 uur ben ik wakker. Het TL-licht op mijn ka­mer flitst con­stant aan en uit. Er is iets met de star­ter, of met de buis zelf. Er is ook iets met de span­ning, want de ven­ti­la­tor draait af­wis­se­lend heel snel en dan weer lang­za­mer. (Dat kwam in het hele land voor, van noord tot zuid.)
Zal ik van­daag huis­waarts gaan? Ik heb er niet veel ver­trou­wen in.
Ik be­gin met het le­zen van Lady Chat­ter­ley’s lo­ver van D.H. Law­ren­ce.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

---

The News

Douche. Ont­bijt (in het res­tau­rant van het ho­tel) cir­ca 9.00 uur.
Ik ga de stad in en wis­sel bij een geld­wis­se­laar 50 dol­lar voor 1.600 Roe­pie.
Er waren twee aard­be­vin­gen, meldt The News, die ik on­ge­vraagd on­der mijn deur door­ge­scho­ven kreeg.
De eerste circa één uur eer­der dan ik merk­te en cir­ca 5,4 (of 5,9?) en die, die ik merk­te, met 6,6 op de Schaal van Rich­ter. Het epi­cen­trum lag in Gil­git of om­ge­ving. Geen do­den of ge­won­den. De scha­de is ge­ring.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

---

Bevestiging?

Om 10.45 uur was de KLM-computer de­fect. Om 12.30 uur was de vlucht Ka­ra­chi naar Boe­ka­rest be­ves­tigd, maar Boe­ka­rest – Am­ster­dam nog niet. Als ik om 15.00 geen be­ves­ti­ging van dat laat­ste deel heb, mag ik niet vlie­gen, zegt de KLM-me­de­wer­ker. (Ik kan me her­in­ne­ren dat ik daar­op een hal­ve mi­nuut met Ta­rom in Ka­ra­chi bel­de, maar weet niet meer wat ik daar be­sprak.) Ik mag mis­schien wel op 18-8 vlie­gen, maar dat wil ik ze­ker heb­ben, want dan kan ik eerst naar La­hore en dan naar Ka­ra­chi. An­ders ga ik eerst naar Pe­sha­war.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

---

Zwakkeling?

Ik eet brood met to­ma­ten en ched­dar. Ik ben erg ze­nuw­ach­tig. Het moet luk­ken. Het hangt af van dat twee­ën­half uur du­rend vlucht­je van Boe­ka­rest naar Am­ster­dam.
Het is nu 13.20 uur en over an­der­half uur weet ik meer.
Aan de ene kant ben ik blij dat ik weg kan (mis­schien), aan de an­de­re kant heb ik het ge­voel dat ik weg­loop voor een soort ver­ant­woor­de­lijk­heid, weg­loop voor moei­lijk­he­den, dat ik te zwak, te week ben om de zwa­re op­ga­ve van de­ze va­kan­tie te aan­vaar­den.
Ik ben niet ge­schikt voor de Der­de We­reld. Ik ben te zwak, te ver­wes­terd. Ik voel me on­ge­mak­ke­lijk.
Hoe moet ik thuis een en an­der ver­ant­woor­den?
Ver­ant­woor­den bij wie?
Ik loop weg uit de­ze hit­te en dit on­ge­mak naar het com­fort van thuis. Het al­les ge­re­gel­de le­ven. Het al­les op tijd voor­zie­ne le­ven, naar de ver­trouw­de, min­der ver­moei­en­de maat­schap­pij, waar al­les voor je ge­re­geld wordt, waar nor­men gel­den die je kent. Nee, rei­zen is niets voor mij. Als ik een ei­gen huis zou heb­ben met be­ken­de za­ken, zo­als een keu­ken, waar ik zelf ve­ge­ta­risch zou kun­nen ko­ken, zou het mis­schien be­ter zijn. Mis­schien.
Ik wil een ge­re­geld le­ven. Ik kan niet (meer) te­gen het on­ge­re­gel­de le­ven. Te­gen de hit­te, het stof, de vlees­stank, de vie­zig­heid (het af­val, stin­kend, in gro­te ho­pen) op straat, het vuil, de sme­rig­heid, de ga­ten in de straat, in de stoep. Het luid toe­te­ren­de ver­keer. Dat al­les, daar wil ik voor vluch­ten. Zwak, mis­schien, maar het is zo.
De slech­te hy­gi­ëne, dat is mis­schien een be­te­re om­schrij­ving. De (te­rech­te?) vrees voor al­ler­lei en­ge ziek­tes als ge­volg van de slech­te hy­gi­ëne, dat is de grootste drijf­veer om hier weg te gaan. Je moet op al­les let­ten wat je eet en aan­raakt. Niets is zon­der meer vei­lig, al­les moet je con­tro­le­ren. Is de thee wel warm / heet ge­noeg? (Om de bac­te­riën te do­den.) De men­sen zijn zo slor­dig, al­le­maal, maar wel on­be­grensd vrien­de­lijk.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

---

Risico

Om 14.40 bel ik. Voor Boe­ka­rest – Amsterdam is nog geen be­ves­ti­ging, “… but, ta­ke your chan­ce, sir”, zeg­gen ze bij de KLM. Even denk ik na. Ik zal dit ri­si­co ne­men en ga naar Ka­ra­chi.
Het hotel kost 395 Roe­pie. (Ka­mer: 323 Roe­pie plus te­le­foon­kos­ten.)
Taxi naar het PIA-kan­toor: 15 Roe­pie. (Ik boek daar voor de vlucht naar Ka­ra­chi van 19.05 uur. 2.070 Roe­pie. Taxi naar de lucht­ha­ven: 40 Roe­pie.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

---

Engelse

De vlucht naar Ka­ra­chi is ze­ker, daar­voor heb ik een tic­ket. De rest zie ik wel.
Ik eet mijn laat­ste to­ma­ten op als ik zit te wach­ten om de lucht­ha­ven in te gaan. De En­gel­se, die tij­dens de bus­rit van Kash­gar naar Sust (Zie 27 en 28 ju­li jl.) naast me zat en niet met me wil­de pra­ten, is er met een vrien­din en komt naar me toe. Ik her­ken haar eerst niet. Nu is ze wel spraak­zaam, maar wat moet ik zeg­gen? Ge­luk­kig heb­ben ze het in de ga­ten en gaan weer weg.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

---

Malariapillen

Ik lees Lady Chatterley’s lover van D.H. Law­ren­ce.
Om 18.30 zit ik in het vlieg­tuig. Om 19.30 vlie­gen we.
Is­lam­abad / Ra­wal­pin­di is ver­licht. Voor de rest blijft het don­ker tot Ka­ra­chi. Ik zit naast een raam en kijk naar het oos­ten. Ik zie niets. Ik vlieg in een Boe­ing 747.
Van de war­me maal­tijd eet ik al­leen de war­me, dro­ge rijst, zo­dat ik de ma­la­ria­pil­len kan slik­ken.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

---

Steekpenningen?

Om 21.00 uur ben ik in Ka­ra­chi. Wat is de stad mooi ver­licht: 1.400 ki­lo­me­ter zui­de­lij­ker. (Als­of je van­uit Am­ster­dam nu in Bar­ce­lo­na zit.)
Buiten is het be­nauwd. (30°C.)
Een Afghaan, die in Aus­tra­lië woont en bij zijn ou­ders in Is­lam­abad op bezoek gaat, valt mij las­tig met zijn zin­lo­ze praat over geld en mooie vrou­wen. (Hij kwam uit Bang­kok.)
Om 22.00 uur mag ik de lucht­ha­ven in, maar de Ta­rom Of­fi­cials ge­ven me niet veel kans. Ze zul­len zien wat ze doen kun­nen. (Moet ik ze soms steek­pen­nin­gen ge­ven? Dat kan ik niet ge­lo­ven.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

---

Noten

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

---

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

---

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

---

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.