Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7866) Ik ar­ri­veer­de vrij­dag jl. in Ra­wal­pin­di in Noord-Pa­ki­stan na een reis over de Ka­ra­ko­ram High­way van­af het be­gin­punt in Kash­gar in Chi­na tot het eind­punt, niet ver van Ra­wal­pin­di. Mijn re­tour­vlucht naar Ne­der­land is pas op 8 sep­tem­ber*(1), maar ik wil eer­der ver­trek­ken. Eer­gis­te­ren ar­ri­veer­de ik in Ka­ra­chi, daar waar ik het land bin­nen­kwam op 12 ju­li jl. met de Roe­meen­se lucht­vaart­maat­schap­pij Ta­rom. – Van­daag word ik mid­den op straat ge­fouil­leerd door lie­den die zich uit­ge­ven voor me­de­wer­kers van de ge­hei­me dienst.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Donderdag, 12 augustus 1993.
Dag 33. Karachi.
Ik sta rond 7.30 uur op en ont­bijt op mijn ka­mer: brood en kaas.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Gefouilleerd worden

Om 8.15 uur ga ik op weg naar de Ta­rom. In een min­der druk­ke straat word ik aan­ge­hou­den door twee ke­rels in een ach­ter­op­ko­men­de au­to. Bei­de fi­gu­ren zijn in bur­ger: tra­di­tio­ne­le Pa­ki­staan­se kle­ding. De chauf­feur in oker­kleur. Zijn bij­rij­der in smet­te­loos wit. De wit­te laat mij een wit kar­ton­net­je in een plas­tic hoes­je zien met een zwart-wit fo­to van een op hem lij­ken­de man met een ba­ret met een in­sig­ne er­op. Er­on­der staat ge­drukt: Se­cu­ri­ty Au­tho­ri­ty, of zo­iets. Hij wil mijn pas­poort zien.
“In het hotel”, lieg ik. Dan moet ik mijn tas open­ma­ken en hij kijkt in al­le vak­ken. Hij zegt op zoek te zijn naar drugs. Hij be­tast me en voelt mijn sleu­tels en mijn por­te­feuil­les (twee stuks) en mijn beurs. Ook het map­je van mijn pas­poort. Hij wil al­les zien*(2). Ik laat hem mijn pas­poort zien en al­le pa­pie­ren die daar bij zit­ten. Nu wil hij de beurs en de por­te­feuil­les zien. Maar voor­dat ik hem die geef ruim ik op mijn (ze­nuw­ach­ti­ge) ge­mak eerst pas­poort en pa­pie­ren op. Ik zeg dat hij beurs en geld te zien krijgt, als hij eerst uit­stapt. Dat doe hij. Hij wil mijn he­le por­te­feuil­le door­zoe­ken, maar ik geef hem niet uit han­den. Ze wil­len we­ten in welk ho­tel ik zit: Ho­tel Ho­li­day. Ze schrij­ven het op (waar­schijn­lijk schrij­ven ze Ho­li­day Inn) en stui­ven weg. Ik ben niets kwijt, maar wel ver­bou­we­reerd. Nu ben ik vast­be­slo­ten zo snel mo­ge­lijk weg te gaan.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Tarom

Bij de Ta­rom wacht ik bui­ten zo, dat ik van­af de straat slecht te zien ben, maar dat de por­tier me wel kan zien.
Zodra het Ca­na­dian kan­toor open­gaat, vraag ik of ik bin­nen mag zit­ten. Het voor­val an sich ben ik snel ver­ge­ten, maar het ge­voel dat ik weg wil, is nu al­les over­heer­send.
Ik ben de eer­ste klant bij Ta­rom, maar het laat­ste aan de beurt. De twee an­de­ren zijn na­tuur­lijk voor­ge­kro­pen.
De Ta­rom of­fi­ci­al zegt dat hij Boe­ka­rest in­licht­te over mijn ge­val en wil mij zijn te­le­foon­num­mer ge­ven. Ik vraag of het mo­ge­lijk is dat ik geld te­rug­krijg. Hij zegt dat ik daar moet zijn, waar ik de tic­ket kocht. (Hij weet niet eens hoe­veel ik be­taal­de.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Verkrachtingen?

Ik ga naar buiten en neem een taxi. Nu merk ik voor het eerst dat de taxi­chauf­feurs geen stra­ten of ad­res­sen ken­nen. Zij ver­wach­ten dat de klant hen de weg wijst.
Iedere vader van een ver­kracht­te doch­ter krijgt als com­pen­sa­tie een taxi, ver­tel­de mij ie­mand. Wie? NN? Ik weet het niet meer, maar er wor­den ken­ne­lijk veel meis­jes ver­kracht. (Als die be­we­ring waar is.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Swiss Air

Ik wil naar Ameri­can Tra­vel Ex­press Ser­vice. (Die is mis­schien wel duur­der dan an­de­re reis­bu­reaus, maar ze­ker vei­lig.)
Ik boek een en­ke­le reis naar Am­ster­dam met Swiss Air, mor­gen­och­tend om elf uur. Die vlucht kost 13.195 Roe­pie. (Circa f. 880,00.) De vlucht gaat naar Zü­rich en van­daar naar Am­ster­dam met de KLM.
De 100 US$, die ik nog con­tant heb, wis­sel ik op de zwar­te markt en krijg daar 3.200 Roe­pie voor, in plaats van 2.972 bij de bank van Ame­ri­can Ex­press.
Naar het ho­tel, met een taxi die me naar het ho­tel Ho­li­day Inn brengt en ijs­koud be­weert dat dit de Dr. Da­ud Po­ta Road is. (Wat niet waar is.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Water en brood

Hotel: brood en kaas eten.
Ik haal circa 15.30 de tic­ket op en ga te­rug naar het ho­tel.
Ik kocht water, kaas, brood, ba­na­nen voor 58 Roe­pie voor mor­gen­och­tend en brood en kaas ook voor thuis op vrij­dag­avond.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Dansen?

Na het voorval met die twee man­nen, he­den­och­tend, pak­te ik mijn rug­zak he­le­maal uit en con­tro­leer­de die op ver­stop­te drugs, voor­dat ik hem van­avond weer he­le­maal in­pak­te. Ik con­tro­leer­de ook het bui­zen­fra­me / draag­stel van de rug­zak.
Ik douchte met heerlijk koud water.
Ik hoop dat als ik in Ne­der­land te­rug ben, ik nog naar het LVC*(3) kan gaan dan­sen, vrij­dag­avond.
Ik zag ‘mijn’ sa­la­man­der­tje even over de muur krui­pen.
Ik lees Lady Chatterley’s lover.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Inbrekers?

Rond 00.00 uur probeert iemand de deur van mijn ka­mer open te ma­ken. Mis­schien ie­mand die voor de ver­keer­de deur staat, mis­schien ie­mand die wat an­ders wil. Ik durf niet te gaan kij­ken, maar la­ter con­tro­leer ik wel de ra­men die in de ge­meen­schap­pe­lij­ke ruim­te uit­ko­men. Die blij­ken niet al­le­maal op slot te zijn. Dat doe ik als­nog.
Er is niets ge­sto­len. De pa­pie­ren heb ik al­le­maal bij mij, al­tijd. Ik zou het jam­mer vin­den als de sjaal die ik aan AS. als ver­jaar­dags­ca­deau wil ge­ven, ge­sto­len zou wor­den of mijn boe­ken. De rest is niet zo erg, dat zou al­leen maar on­ge­mak ge­ven.
Ik heb me in Tur­kije, Sy­rië, Noord-Pa­ki­stan en Chi­na, niet zo on­vei­lig ge­voeld als in Ka­ra­chi. Vrij­wel al­le ho­tels heb­ben hier een groot sta­len hek en een be­wa­ker (ou­de man) van de Ci­vil De­fen­ce. Al­leen bij ho­tel Am­bas­sa­dor kon ik op 11-8 zo naar bin­nen lo­pen, de nacht­wa­ker sliep rots­vast.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Sirenes

Ik ben niet echt bang, maar hou de deu­ren zo­veel mo­ge­lijk ge­slo­ten. Ook de deur van de dou­che, waar de ra­men open­staan en waar je met wat kunst en vlieg­werk zo bin­nen zou kun­nen ko­men. On­be­schermd, al­leen met een hor, zijn de slaap­ka­mer­ra­men, maar daar slaap ik bij­na on­der.
Hier in Ka­ra­chi is er een bij­na voort­du­rend ge­loei van si­re­nes.
Rond 21.40 ga ik sla­pen. Mor­gen ho­pe­lijk de laat­ste dag in Pa­ki­stan.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.