Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7842) Ik ben met Ke­nau*, Bul­le­bak* (Bull) en Adel­heid* on­der­weg in Pa­ki­stan. We wil­len naar Chi­na. – We ver­trek­ken van de lucht­ha­ven in Is­lam­abad en vlie­gen naar Skar­du. Van­daar gaan met een Ford Tran­sit naar Gil­git langs de In­dus, in Kash­mir, door het over­wel­di­gend mooie Ka­ra­ko­ram-ge­berg­te.
Hier­be­ne­den, bij ‘Meer in­for­ma­tie’ heb ik de plaat­sen Sas­si en Chha­mu­garh toe­ge­voegd. Wij be­zoch­ten die plaat­sen niet, maar re­den er wel (vlak) langs. De fo­to’s in Goo­gle Maps ge­ven een aar­dig beeld van het land­schap, met soms ook de men­sen die er wo­nen.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) * De na­men Ke­nau, Bul­le­bak (Bull) en Adel­heid zijn om pri­va­cy­re­de­nen ge­fin­geerd. Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Maandag, 19 juli 1993.
Dag 9. Islam­abad – Skar­du – Gil­git.
Ik lees in Emily Brontë’s Wu­the­ring Heights en pro­beer een tijd­je te sla­pen in de be­nauw­de en broei­e­rig he­te hal [van de Lucht­ha­ven Is­lam­abad] waar een paar ban­ken staan. Dat lukt niet best.

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Skar­du

Om 04.30 uur chec­ken we in voor on­ze vlucht naar Skar­du. Het vlieg­tuig ver­trekt om 5.45 uur.
De vlucht naar Skar­du zal drie kwar­tier du­ren.
He­laas is het erg be­wolkt en zien we niet veel van het prach­ti­ge berg­land­schap. De wer­ke­lij­ke af­stand tus­sen Is­lam­abad en Skar­du wordt in een half uur over­brugd. Het toes­tel (een Boeing 737) heeft daar­na een kwar­tier no­dig om spi­raals­ge­wijs in de bre­de In­dus­val­lei te da­len. Het is een mooi ge­zicht steeds weer over de bij­na dro­ge, heel bre­de, bed­ding rond te vlieg­en.
Te­gen 6.30 zijn we op Skar­du lucht­ha­ven. Met een rik­sja gaan we naar Skar­du zelf en ont­bij­ten daar.

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Checkposten

Met de bus (een Ford Tan­sit), waar­in veer­tien per­so­nen zit­ten, gaan we naar Gil­git. We zit­ten met z’n vie­ren op de ach­ter­bank. Er is wei­nig plaats. Bull wordt al snel ziek en blijft dat de he­le reis. On­der­weg moet hij zelfs over­ge­ven. Ke­nau ver­zorgt hem als een moe­der. We rij­den van 10.00 uur tot circa 17.15 uur met slechts twee keer een pau­ze van een half uur. De af­stand Skar­du-Gil­git is cir­ca 170 km, dus de reis­duur zegt wel iets over de con­di­tie van de weg.
On­der­weg moe­ten wij (vier bui­ten­lan­ders) on­ze ge­ge­vens een keer of ze­ven in een boek no­te­ren. Niet ie­de­re po­li­tie­post wil de­zelf­de ge­ge­vens heb­ben. De check­pos­ten zijn voor­na­me­lijk bij brug­gen. (De eer­ste rust is na twee uur. De twee­de rust is cir­ca drie­ën­half uur na de eer­ste pau­ze.)
We heb­ben (na­tuur­lijk) geen eten bij ons. Maar we krij­gen wat van ie­mand. Die per­soon viel bij­na in het wa­ter, toen hij uit­gleed over een steen, toen we moes­ten uit­stap­pen voor een weg­blok­ka­de. Hij ver­wond­de daar­bij een vin­ger. Ik pro­beer­de hem te hel­pen bij het op­staan en ik gaf hem een pleis­ter.

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Langs de In­dus

De weg is smal, soms niet bre­der dan de au­to. Af en toe heb­ben we een te­gen­lig­ger. Dat is soms ex­tra span­nend. Diep in het ra­vijn be­ne­den ons kolkt de In­dus*(1).
Het land­schap is on­be­schrijf­lijk mooi: ho­ge, heel ho­ge bergen, (rech­te) wan­den van rot­sen, mod­der, puin, zand, gra­niet, gra­niet met wit­te ban­den er door­heen, of ge­kleur­de ban­den. Rots­blok­ken op de weg, wa­ter, kui­len. Groe­ne, in­tens groe­ne oa­sen op berg­hel­lin­gen of klei­ne pla­teau’s in een ver­der dor land­schap*(2). Sneeuw­top­pen, al­les in­druk­wek­kend mooi, maar bij­na geen mens te zien. Slechts hier en daar een huis­je van boe­ren, die een beet­je graan ver­bou­wen of bo­men met abri­ko­zen heb­ben.
Wie werkt? Na­tuur­lijk de vrou­wen.

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Gilgit

Het eerste ho­tel in Gil­git heeft geen ka­mer met dou­che en toi­let, wat no­dig is voor Bull, die ziek is. (Ook als hij niet ziek is, wil hij niet an­ders sla­pen dan op ka­mers met toi­let en dou­che.) Door een Jeep van dit ho­tel wor­den we naar het ho­tel Mar­co Po­lo Huts ge­bracht. (Ke­nau en ook Adel­heid) stel­len zich op als kei­har­de on­der­han­de­laars en krij­gen een twee­per­soons­ka­mer met dou­che en toi­let (en kak­ker­lak­ken en an­der (on-?) ge­dier­te) waar twee bed­den wor­den bij­ge­zet voor to­taal 100 roepie. [f. 7,00]
Met dezelfde Jeep te­rug naar het eer­ste ho­tel (het Ma­di­na Ho­tel), waar Bull bij de ba­ga­ge was ach­ter­ge­ble­ven en weer brengt ons die Jeep naar de Mar­co Po­lo Huts, cir­ca drie ki­lo­me­ter bui­ten Gil­git.

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Scheiding?

Kenau wil, af­han­ke­lijk van Bull’s ge­zond­heids­toe­stand, mor­gen al­weer ver­der rei­zen. Dat wil ik niet. Ik wil nog één of twee nach­ten in Gil­git blij­ven, dus be­reid ik me voor op een ver­vroeg­de schei­ding van hen.
Dat is vroe­ger dan ik­zelf ver­wacht had, niet in Kash­gar, maar hier al in Gil­git, dat on­ze we­gen zul­len schei­den.

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Maaltijd

We bestellen bij de jon­ge ma­na­ger een Chi­ne­se maal­tijd en krij­gen die prut pas twee uur la­ter (en na kla­gen over waar het eten blijft) voor­ge­zet. Vol­gens ons deugt er niet veel van. (In het vlees zit nog bloed.) Ke­nau gaat er­over kla­gen, maar moet toch het vol­le­di­ge be­drag be­ta­len. Ken­ne­lijk hoort het eten zo ge­kookt te wor­den.

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Eenzaam

Om circa 23.00 uur naar bed. Ik denk na over het ver­volg. Al­leen rei­zen, dat ik na ver­le­den jaar in Tur­kije en Sy­rië*(3), niet meer wil­de, moet ik nu na één week Pa­ki­stan weer doen. Ik voel me niet pret­tig. Ik voel me zelfs een­zaam.

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Index

Menu – Be­gin – Index – Einde.
Route – Hoog­te­pro­fiel.

Het hoogte­pro­fiel van de weg tus­sen Skar­du en Gil­git, vol­gens Goo­gle Earth

Menu – Be­gin – Index.
Route (top­fo­to) – Rou­te (de­tails).
Hoog­te­pro­fiel.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.