Het Tarīm-project 1997

1997 – 2017: twin­tig jaar ge­le­den

Tarīm: Hadramaut, Jemen

Dagboek 1997

(Dag 9451) Ik ben in de Ḥaḍramaut (Zuid-Je­men) in de plaats Tarīm. Ik lo­geer daar in het Gaṣr al-Goeb­ba-ho­tel (Koe­pel­pa­leis-ho­tel) en werk in de Mak­ta­bat al-Aḥgāf li-l-maḵ­ṭū­ṭāt: al-Aḥgāf-bi­blio­theek voor hand­schrif­ten (ma­nus­crip­ten). – Deze och­tend gaan we met een drie­tal an­de­re ho­tel­gas­ten te voet naar de Yool. (Dat is de bo­ven­zij­de van de ta­fel­ber­gen van de Ḥaḍra­maut.) – We zijn ook ge­tui­ge van de Soe­fi’s, die de gra­ven in Tarīm be­zoe­ken, waar door on­ze aan­we­zig­heid een op­stoot­je ont­staat met de jeugd van het dorp. – Mijn brief voor Ne­der­land, op mijn lap­top ge­schre­ven, be­vat meer (ach­ter­grond)­in­for­ma­tie dan mijn dag­boek­ver­slag. – De munt­een­heid in Je­men is de Rial (YER). (1 rial = f. 0,015 (an­der­hal­ve cent), dus 100 rial = f. 1,50.)

Menu – Fo­to – Index en het einde – Trans­criptie.

Zondag, 14 december 1997.
Tariem: 26/22.
Moeilijk slapen. Ik lig voort­du­rend aan de mooie, maar wel erg ma­ge­re, Pa­me­la Je­ro­me te den­ken.
Op rond 4.30 uur.
Soep eten.

Menu – Fo­to – Be­gin – Index en het einde – Trans­criptie.

Naar de Yool

Om 5.00 uur met Taw­fīq, Y., F. en M., via het ou­de voet­pad naar Say’ūn, naar de Yool, hier di­rect ach­ter mijn ho­tel­ter­ras. Na on­ge­veer an­der­half uur zijn we bo­ven. Daar blij­ven we cir­ca an­der­half uur.
Rond 9.00 zijn we weer in het ho­tel. Ik liep al­les op mijn san­da­len.
Ik fo­to­gra­feer­de veel, ook een graf.
Boven hadden we ont­bijt. Taw­fīq en ik be­ne­den nog een keer.

Menu – Fo­to – Be­gin – Index en het einde – Trans­criptie.

Mot?

In de Bi­blio­theek te­gen 10.30 uur. Abd al-Raḥ­mān wil dat we spij­kers met kop­pen slaan en on­der­wijs ge­ven in boek­bin­den. De men­sen die die trai­ning krij­gen in de tijd van de baas, dus in de tijd dat ze al loon krij­gen, moe­ten daar­voor be­taald wor­den. Wij bei­den (Taw­fīq en ik) wei­ge­ren dat.
Dat geeft een ge­span­nen sfeer tus­sen ons ener­zijds en Abd al-Raḥ­mān an­der­zijds.

Menu – Fo­to – Be­gin – Index en het einde – Trans­criptie.

Handschrift

Na de mid­dag be­zoe­ken Taw­fīq en ik Ḥusayn al-A. die ons een ma­nus­cript (hand­schrift) toont: al-Taḏ­ki­ra bi-Maᶜ­ri­fat … *(1)
Zowel hij als het ma­nus­cript zien er mooi uit.

Menu – Fo­to – Be­gin – Index en het einde – Trans­criptie.

Scream and Shout

We gaan de soe­fi­bij­een­komst op de be­graaf­plaat­sen be­kij­ken.
Weer zijn de soefi’s van gis­te­ren in de weer, nu met vlag­gen voor­op, in plaats van een sym­bo­lisch om­ge­keer­de ui. [Zo­als gis­te­ren.]
Taw­fīq beklimt op aan­ra­den van Y. een gro­te zand­hoop tus­sen de be­graaf­plaats voor de say­yid’s (Mag­ba­ra Zan­bal)*(2) en die voor het ge­me­ne volk.
Daar speelt hij in ze­ke­re zin met de kin­de­ren die met ste­nen gooi­en. Hier­mee over­schrijdt hij de lijn van ge­zags­ver­hou­din­gen en te­gen de tijd dat M. en ik ook bo­ven zijn, is het ste­nen­gooi­en al vrij­wel uit de hand ge­lo­pen. Een ge­wo­ne man die de or­de pro­beert te her­stel­len, heeft niet veel suc­ces. Een po­li­tie­man ver­drijft dan ie­der­een, be­hal­ve ons drie­ën en zegt dat we de kin­de­ren moe­ten slaan.
Nu staan er drie on­ge­lo­vi­gen op de top van de heu­vel en de ge­lo­vi­gen zien niets meer van de ri­tu­e­len.
Mis­schien daar­om ont­staat er een vecht­par­tij tus­sen een jon­gen en de agent. De agent blijkt ster­ker dan ik dacht. Hij sleurt de jon­gen mee. Er komt een ge­blin­deer­de au­to aan­ge­sto­ven. De jon­gen wordt er­in ge­sla­gen.
Ik moet Taw­fīq eerst uit­leg­gen dat wij ver­moe­de­lijk de aan­lei­ding van dit op­stoot­je zijn, voor­dat hij naar be­ne­den wil gaan.
Met z’n vijven: Taw­fīq, Y., F., M. en ik drin­ken we thee.
Ik ga al­leen naar huis. [Ho­tel.]
Brood eten.
Bed circa 20.30 uur.
[Temperaturen, mi­ni­maal, ma­xi­maal:] 14,1°C. / 40,1°C.
[Luchtvochtig­heid, mi­ni­maal, ma­xi­maal:] 21% / 62%.

Menu – Fo­to – Be­gin – Index en het einde – Trans­criptie.

Brief

Ik schreef, op mijn lap­top­com­pu­ter, een tien blad­zij­den (A4) lan­ge brief voor mijn re­la­ties in Ne­der­land. Die be­vat in­te­res­san­te ach­ter­grond­in­for­ma­tie, die ei­gen­lijk te veel was om ook nog eens ex­tra in mijn dag­boek neer te pen­nen. Ik ci­teer hier uit die brief.

Menu – Fo­to – Be­gin – Index en het einde – Trans­criptie.

Zandduin

Zondag 14 de­cem­ber was het hier een feest­dag. Soe­fi’s be­zoch­ten mas­saal de gra­ven (dat is hier feest). Ze voer­den daar­na in de stra­ten een een­vou­di­ge ri­tu­e­le dans uit*(3). Om een en an­der be­ter te kun­nen zien en te fo­to­gra­fe­ren (iets wat tot on­ze ver­ba­zing door veel men­sen werd aan­ge­moe­digd), be­klom eerst Taw­fīq en la­ter M. en ik de ho­ge zand­heu­vel tus­sen de twee be­graaf­plaat­sen in het cen­trum van Ta­rīm. Ter­wijl wij daar ston­den be­gon­nen steeds meer kin­de­ren, die ook op de heu­vel ston­den, met ste­nen naar ons te gooi­en. Taw­fīq pak­te af en toe een jon­ge­tje vast. Die was dan vre­se­lijk bang, ter­wijl de an­de­re kin­de­ren dat leuk von­den. Die be­gon­nen Taw­fīq uit te da­gen door nog meer ste­nen te gooi­en. In­mid­dels groei­de de groep tot meer dan hon­derd van die, lang­zaam erg ver­ve­lend wor­den­de, snui­ters. Om een eind aan het ge­gooi te ma­ken be­klom een po­li­tie­man de heu­vel, die met en­ke­le woor­den de he­le heu­vel leeg­maak­te en ons ver­vol­gens aan­moe­dig­de al­les op de ge­voe­li­ge plaat vast te leg­gen. On­der­wijl ver­bood hij ie­der an­der mens de heu­vel te be­tre­den.
Het was na­tuur­lijk ook niet juist dat de he­le heu­vel voor ons al­leen was ter­wijl de lo­ka­le be­vol­king niet meer kon ge­nie­ten van de aan­blik van zwij­gen­de, bid­den­de man­nen bij gra­ven. Een van de jon­ge­man­nen die aan de voet van de heu­vel er­ger­de zich waar­schijn­lijk aan de­ze dis­cri­mi­na­tie, waar­bij on­ge­lo­vi­gen (wij dus) meer voor­rech­ten had­den dan de ge­lo­vi­gen. Zijn pro­test liep uit op een hand­ge­meen met de po­li­tie­man, dat zo­veel om­stan­ders trok, dat wij bin­nen de kort­ste ke­ren weer om­ringd wa­ren met meer dan hon­derd kij­kers. De ma­ge­re po­li­tie­man bleek ster­ker dan ik ge­dacht had. Hij sleur­de de pro­tes­tant de heu­vel af, hoe­wel hij ge­hin­derd werd door an­de­ren. Vrij­wel on­mid­del­lijk hier­na stop­te een ge­blin­deer­de per­so­nen­au­to naast de agent. De jon­ge­man werd door het ge­open­de por­tier naar bin­nen ge­sla­gen. Ik nam aan dat de­ze be­han­de­ling op het po­li­tie­bu­reau op de­zelf­de wij­ze werd voort­ge­zet.
Wij begrepen snel dat wij zeer waar­schijn­lijk de aan­lei­ding wa­ren van dit op­stoot­je en zijn toen maar van de heu­vel af­ge­gaan en even ver­der een kop thee gaan drin­ken om de men­sen de kans te ge­ven de ge­moe­de­ren te la­ten be­da­ren.

Menu – Fo­to – Be­gin – Index en het einde – Trans­criptie.

Veiligheid

Ik ben nu al over de helft van mijn ver­blijf hier en nog steeds niet over­val­len. Ik ge­loof al lang niet meer in al die “Wild West” ver­ha­len*(4). Ik leef al we­ken weer zo­als ver­le­den jaar, zij het dat ik toen wat meer vrije tijd had. Ik slaap niet meer bui­ten, maar dat heeft te ma­ken met de tem­pe­ra­tuur. Die zakt ‘s nachts soms tot 14°C.

Menu – Fo­to – Be­gin – Index en het einde – Trans­criptie.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Menu – Fo­to – Be­gin – Einde – Trans­criptie.

Index

Me­nu – Fo­to – Be­gin – Hoofd­in­dex.

Trans­crip­tie van de klin­kers in Ara­bische woor­den.

A / a klinkt als ‘a’ in ‘pan’, I / i klinkt als ‘i’ in ‘pin’, U / u klinkt als ‘oe’ in ‘poen’.
Ā / ā klinkt als ‘a’ in ‘ma’, Ī / ī klinkt als ‘i’ in ‘mi’, Ū / ū klinkt als ‘oe’ in ‘moe’.

Klik hier voor het over­zicht van de trans­crip­tie in Ara­bische woor­den.

Me­nu – Fo­to – Be­gin – Hoofd­in­dex.

Jemen 1997
Jemen 1997 (be­knopt over­zicht).
Je­men 1997: de da­gen in chro­no­lo­gische volg­or­de.
Je­men 1997: al­le foto’s.

Jemen 1996
Jemen 1996 (be­knopt over­zicht).
Je­men 1996: de da­gen in chro­no­lo­gische volg­or­de.
Je­men 1996: al­le foto’s.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.