1992 – 2017: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Orient Express

Mijn eer­ste reis naar het Mid­den-Oos­ten

Dagboek 1992

(Dag 7498) Ik ben in Da­mas­cus, de hoofd­stad van Sy­rië. – Ik lo­geer in Foen­doeq al-Rabie’ (Het Len­te­ho­tel). – Ik ga naar het po­li­tie­bu­reau om mijn pas­poort op te ha­len. – In het Na­tio­naal Mu­se­um ont­moet ik, zeer te­gen mijn wens, de ‘gek­ke’ Egyp­te­naar S. weer, die mij ook al eer­der, in Alep­po, ver­veel­de. – Het blijkt dat de rijk­sten on­der ons het min­ste res­pect heb­ben voor an­der­mans ei­gen­dom. – De munt­een­heid in Sy­rië is het Sy­rische Pond: (£.). De koers is: £. 1.00 = f. 0,05. (Een stui­ver.)

Menu – Index en het einde.

Zondag, 9 augustus 1992.
Dimashq. (Damascus.)
Op 8.30 uur.
Brood kopen. Ontbijt.
Naar de Politie: mijn pas­poort op­ha­len, daar waar ik het gis­te­ren in­ge­le­verd had. Het vi­sum is ver­lengd tot 22-8-92. (Veer­tien da­gen.) Zo­lang wil ik toch niet blij­ven.
Ik boek een bus­reis voor Hama op dins­dag a.s. om 9.30 uur. (£. 65: f. 2,60 voor 209 km.)
In het Nationaal Mu­se­um, waar ik rust wil zoe­ken, loop ik S. te­gen het lijf, die ik eer­der in Alep­po ont­moet­te. (28-7-92) en die ik nooit meer had wil­len zien. Eerst ben ik vrien­de­lijk te­gen hem, maar als ik be­grijp dat hij me niet meer met rust zal la­ten, word ik steeds af­stan­de­lij­ker. Als hij wat zegt, loop ik weg. Ik durf niet te­gen hem te zeg­gen: “So­de­mie­ter op, laat me met rust.”, maar pro­beer hem door mijn ge­drag te ver­drij­ven. Dat lukt niet. Hij slikt al­les van me. Bui­ten biedt hij me zelfs nog iets te drin­ken aan. Wei­ge­ren heeft geen zin. Hij droomt ervan dat ik hem met die Ne­der­land­se stu­den­te zal kop­pe­len. (Geen haar op mijn hoofd dat er­over peinst dat te doen.) Ik heb niet zo­veel be­lang­stel­ling voor het mu­se­um, maar be­kijk al­les in­ten­sief, om hem op de knieën te krij­gen. Te­ver­geefs. Hij loopt wel­is­waar in een rot­vaart langs al­les, maar blijft op stra­te­gische pun­ten op mij staan wach­ten. Als ik me ein­de­lijk ge­won­nen moet ge­ven en in de tuin mooie jon­gens wil gaan kij­ken (waar­voor ik ge­ko­men was) zijn die al­lang ver­dwe­nen. (Stu­den­ten van de te­ken­school.)
S. meent me een ple­zier te doen door te in­for­me­ren waar ik dia’s kan ko­pen over het mu­se­um. Het dringt niet tot hem door als ik hem zeg daar­voor he­le­maal geen ap­pa­ra­tuur te heb­ben.
We nemen af­scheid als blijkt dat on­ze ho­tels in ver­schil­len­de rich­tin­gen lig­gen. Hij re­fe­reert aan de Ne­der­land­se stu­den­te, die ik hem moet be­zor­gen. (Lol!)
Ik ga in de Omaj­ja­den­mos­kee* schui­len voor de hit­te. En spreek met een land­bouw (zira’a) stu­dent, die in Ne­der­land (Wa­ge­nin­gen), Zwit­ser­land en Frank­rijk ge­leerd had. Hij had er vrien­din­nen ge­had, maar ging hier toch tra­di­tio­neel trou­wen met een door zijn ou­ders uit­ge­zocht meis­je. (Dat hij wel ken­de.) Nu werkt hij voor USD 50 per maand als jong­ste me­de­wer­ker in een Frans be­drijf. Zijn werk be­staat uit de he­le dag thee­drin­ken.
In de moskee, ga ik in de buurt lig­gen, soe­zen en sla­pen [op de mat­ten, op de vloer, langs de noord-muur], van een sexy jon­gen in een strak­ke broek. To­taal bleef ik cir­ca drie uur [sla­pen] in de mos­kee. Toen ik weg­ging sliep die jon­gen nog steeds.
Hotel rond 18.00 uur. (Over: £. 4.955.)
Brood eten.
Vertellen.
Circa 21.30 gaan ER., MG. en ik naar een res­tau­rant.
ER. werkt voor de Waal­se cul­tuur­pro­pa­gan­da via de Am­bas­sa­de van Bel­gië in Li­ba­non. MG. heeft een rij­ke Pa. (Di­rec­teur van een au­to­fa­briek of iets der­ge­lijks.) Op geld komt het bij die twee dus niet aan. Ik wil niet meer duur eten. We gaan in een duur res­tau­rant Ali Baba goed­koop eten. Ik eet op hun aan­drin­gen een beet­je, zij be­ta­len. (MG. steelt er een glas, te­gen mijn zin, maar ik zeg er niets van. ER. vindt dit nor­maal als de ser­vice slecht is (wat zo is) en de gla­zen mooi zijn.) (Dat is een kwes­tie van smaak, als­me­de het ste­len.)
Ik betaal het ijs: £. 100. (f. 4,00.)
In het Shaam Palace Hotel Fun­duq al-Shaam [Let­ter­lijk: Le­vant-ho­tel] speelt MG. op de pia­no in de bar.
Hotel rond 00.30 uur.
Op aandringen van een an­de­re, niet on­knap­pe re­cep­tio­nist (de vas­te re­cep­tio­nist) M., be­taal ik de on­kos­ten tot en met de­ze nacht.
1e nacht: £. 150, plus 7x £. 225, plus 12x £. 25. (Thee, thee­pot (= Ba­ra­da?) £. 2.025. (f. 81,80) [Ba­ra­da is de ri­vier in Da­mas­cus.]
Om 00.45: over £. 2.830. (f. 114,35.)

Voor een sum­mie­re uit­leg over het Ara­bisch: klik hier.

Meer informatie.

In de tekst ge­noemd.

Index

Me­nu – Be­gin – Hoofd­in­dex.
Over­zicht 1972-1990.
Chrono­lo­gisch over­zicht Orient Ex­press 1992.