1992 – 2017: vijfentwintig jaar geleden
Orient Express
Mijn eerste reis naar het Midden-Oosten
Dagboek 1992
(Dag 7499) Ik ben in Damascus, de hoofdstad van Syrië. – Ik logeer in Foendoeq al-Rabie’ (Het Lentehotel). – Ik ben van plan morgen naar de stad Hama te vertrekken. – Ik blijf vandaag voornamelijk in het hotel en directe omgeving. – De munteenheid in Syrië is het Syrische Pond: (£.). De koers is: £. 1.00 = f. 0,05. (Een stuiver.)
Maandag, 10 augustus 1992.
Dimashq. (Damascus.)
Opstaan rond 9.30 uur.
Ontbijt buiten en vertellen, tot circa 11.00 uur met DS. uit Villach. Later met zijn broer F. vertellen. (De jongste, denk ik, zeker de knapste van de twee.)
Ik ga weer in bed slapen.
Lunch, daarna ga ik weer tot circa 17.30 naar bed.
Een dag in bed dus, voornamelijk de namiddag geslapen.
In de stad eet ik een falafil (falafel) en ik vertel in het kleine kamertje van een Alawiet*, die haris (bewaker) is van een gebouw in de buurt van het hotel over de gebruikelijke onderwerpen (alles in het Arabisch), geloof, geld en vrouwen. (Nu voornamelijk vrouwen in Europa, die volgens hem van bed naar bed springen. Volgens hem heeft Madonna twee mannen.)
Ik zeg 31 te zijn. Hij is 22 jaar, maar ziet veel ouder uit.
—
Met een omweg ga ik in de winkel (in de Tarieq al-Saroedja: de Saroedjaweg) kaas kopen, zoals vaker. In het café / theehuis zit een vriendelijke Algerijn altijd, de hele dag. (Hasjiesj roken?)
Hij wil dat ik een paar brieven voor hem meeneem. Ik zei o.k. toen hij me vertelde dat verzending uit Europa sneller zou gaan. Geen moment heb ik eraan gedacht ze ook werkelijk mee te nemen. Ik zou ze weggooien, maar ik vertelde hem ook dat ik woensdag zou weggaan, terwijl ik al op dinsdag ga. Ik wil hem niet iedere keer zien en iedere keer liegen. Woensdag zou ik naar Amman [Jordanië] gaan en dan naar Damascus terugreizen, zei ik hem.
Ik ga in de ‘Asier-shop [‘asier is ‘sap’] nog een appelsapje drinken. Ik koop er ook altijd mijn water. Er werkt een leuke grote jonge knaap. Met enkele mensen (twee) vertellen in het Engels en het Arabisch.
Hotel.
Tot 22.00 vertellen en adressen uitwisselen met ER., MG., D. en zijn broer FS. Aan al dat ge-uit-wissel heb ik een hekel. De contacten zijn vluchtig en oppervlakkig tijdens de vakantie. Wat moet je dan nog met contact na de vakantie? Alleen van ER. wil ik het adres, wegens zijn proefschrift over een bekende Andalusische geleerde, al weet ik nu diens naam niet meer.
Zij gaan eten. Ik ga niet mee. Morgen moet ik vroeg weg.
Toen MG. klaagde over muggenbeten, enkele dagen geleden, spoot M. overal gif, ook in mijn kamer, maar ik wilde niet in een vergiftigde ruimte slapen. Ik had immers geen last van muggen. (Er zijn er veel in het hotel, omdat er bomen op de binnenplaats staan.) Nu vluchtten de muggen bij MG. weg naar mijn on-vergiftigde kamer. (Dat denk ik, want ik zit van boven tot onder vol met bultjes van muggenbeten.) Waarom word ik nu wel gestoken en eerst niet? Komt dat door mijn gewijzigd consumptiepatroon? Ik at immers al drie dagen achter elkaar kippenvlees. [Eigenlijk ben ik vegetariër, maar als je in de Arabische wereld geen vlees eet raak je ondervoed.]
ER. die een bed bij mij op de kamer huurde, betaalt me voor drie nachten 3x £. 75.
Ik ga onmiddellijk mijn nacht betalen. £. 225 plus £. 25 voor een ‘Barada’-thee.
Over £. 2.500 (f. 101,00)
Bed 23.30 uur.
Het feit dat de Alawieten nu aan de macht zijn en over de soennieten (Wi.) heersen, is mede de oorzaak dat de burgeroorlog in Syrië zich zo lang voortsleept. Wanneer de Alawieten hun machtsbasis verliezen (het regime) worden ze weer een vervolgde minderheid. Na eeuwenlange discriminatie en vervolgingen, willen ze de nu verkregen positie (begrijpelijkerwijs) niet zo maar opgeven.
Het staat niet in mijn dagboek, maar ik weet nog dat ik de bewaker vroeg of er spanningen waren tussen Alawieten en Soennieten, omdat ik wel meer wist. Dat ontkende hij. “We zijn allemaal vrienden. Iedereen is bevriend met elkaar”, maar de huidige ontwikkelingen laten zien dat de spanningen al, of nog steeds, smeulden. Waarschijnlijk was dit conflict (nog) niet tot uitbarsting gekomen als Hafiz al-Asad (Wi.), de vader van de huidige dictator, er nog gezeten had. Die liet in Hama in 1982 de soennitische opstand tijdens Het bloedbad van Hama (Wi.) helemaal plat bombarderen.
“… Amnesty International estimated that as many as 20,000 people were killed there. I had never seen brutality at that scale, and, in a book I wrote later, I gave it a name: “Hama Rules…” (Citaat uit: The Seattle Times)
Voor een summiere uitleg over het Arabisch: klik hier.
Meer informatie.
In de tekst genoemd.
Index
Menu – Begin – Hoofdindex.
Overzicht 1972-1990.
Chronologisch overzicht Orient Express 1992.
Les très riches heures du Luc & Berry 