1992 – 2017: vijfentwintig jaar geleden
Orient Express
Mijn eerste reis naar het Midden-Oosten
Dagboek 1992
(Dag 7487) Dit wordt mijn tweede dag in Aleppo in Syrië. Evenals gisterenochtend, verwissel ik deze ochtend weer van hotel. – In de loop van de dag koop ik een nieuwe broek en maak ook kennis met enkele aardige jongeren van Aleppo. – Ik leer dat je niet zo maar mag zeggen dat je iets mooi vindt, want dan is de bezitter van dit goed moreel verplicht het aan jou te geven. (Daarom zijn misschien ook alle vrouwen gesluierd, opdat niemand kan zeggen: “Wat heb jij een mooie vrouw!”) – De munteenheid in Syrië is het Syrische Pond: (£.). De koers is: £. 1.00 = f. 0,05. (Een stuiver.)
Woensdag, 29 juli 1992.
Aleppo.
Op 7.45 uur.
Direct op zoek naar een ander hotel.
Verschillende kosten 22, of 25 US$. Als ik eindelijk een hotel vind van 18 US$ neem ik de kamer. Ik bekijk hem en ga mijn spullen uit het Syria-hotel halen.
Hotel Raghdan, douche en airconditioning. Wat een prijsverschil met hotel Syria. Over het prijsverschil pieker ik: f. 7,50 en f. 34,00 en zoveel bijzonders is deze kamer ook niet. (De kamer in het Kıyı-hotel in Iskenderun (Turkije) (f. 22,50) was veel mooier en beter en ook nog mooi uitzicht.) Hier heb ik een hoog, maar onbereikbaar raam. Ik kan niets zien.
Ik eet het ontbijt in dit hotel. Geniet van een tweetal sexy knapen en vertel met een Armenische Halabi. [Halabi: inwoner van Halab = Aleppo.]
Na een douche ga ik naar de bazaar. Enkele korte gesprekken met bazaris en krijg een thee, maar ik koop niets.
Ik wil een broek kopen, maar dat kan alleen maar op Shari’ Baab al-Fardj. [De Fardj-poortstraat]*(1) waar ik voor £. 200 een iets ruimvallende katoenen broek koop (die ik op 18-8-92 in Istanbul achterlaat) in een PTT-grijze kleur. (Dat wel weer warmer dan een lichte kleur is, maar minder besmettelijk in dit stoffige, smerige land.)
Omdat ik moeite doe Arabisch te spreken krijg ik de broek met korting. (Eigenlijk was hij duurder dan £. 200.) Ik vraag er een stukje garen bij en in het hotel naai ik er twee ‘geheime’ binnenzakken in. Ik val daar in slaap, circa twee uur.
Dan ga ik de stad in. Eet er mijn eerste falafil en ga met J. (toeristengids), die ik op staat ontmoette, naar Da’irat al-Siyaha [Toeristenbureau] waar ik met A. uit Buenos Aires een uur of anderhalf vertel over de rommel hier en het ‘systeem’ in Argentinië. Hij is sociologie- en filmkunstenstudent en al vier maanden onderweg.
Ik heb mijn pasfoto’s opgehaald (zie gisteren) en ik herkende mijzelf nauwelijks. Zie ik er zo jong uit? Ze zullen wel een beetje geretoucheerd zijn.
Hotelkamer: douche.
Lezen over Syrië.
Eten in het restaurant hier: oude kip. Totaal £. 185. (Ik geef £. 200.)
Hotelkamer.
Wandelen. Dezelfde weg als met S. [de Egyptenaar], gisteren. (Modern stadsdeel: Shari’ al-Azima.) Nu zie ik enkele stukken en de receptionist (een van de twee) van hotel Syria. Deze spreekt slecht Engels, wil het wel leren, want gaat naar de USA, Los Angeles, over een maand om er te werken. Hij is met twee vrienden, waarvan één knap (met eigen zaak: shirts) en een rechtenstudent.
Als ik op het Lenin-speldje van de knappe zakenman wijs, biedt hij het me onmiddellijk aan en kan ik het niet meer weigeren. Ik kan slechts voorkomen dat ik het moet opspelden.*(2)
We (de rechtenstudent en ik) maken een afspraak voor morgenmiddag. Hij bood me een zoete soort Seven-up aan en ik ga daarna naar het hotel.
Bed rond 00.00 uur.
Over £. 2.655. Ik gaf dus 3.276 – 2.655 = £. 621 uit. (f. 25,10)
Ik herinner me in dit kader, het moreel verplicht zijn een goed te geven aan diegene die dat goed prijst, ook de oude boer in Meski in Marokko, op 28 september 1976, die mijn horloge als ‘mooi’ prees, mogelijk om het te krijgen.
Voor een summiere uitleg over het Arabisch: klik hier.
Meer informatie.
Index
Menu – Begin – Hoofdindex.
Overzicht 1972-1990.
Chronologisch overzicht Orient Express 1992.
Les très riches heures du Luc & Berry 