1992 – 2017: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Orient Express

Mijn eer­ste reis naar het Mid­den-Oos­ten

Dagboek 1992

(Dag 7501) Gis­te­ren kwam ik in de stad Hama, (Sy­rië), aan. Ik sliep in het Cai­ro-ho­tel op het dak, bui­ten. Van­daag reis ik ver­der naar Alep­po. Ik boek­te een bus­reis, maar het wordt uit­ein­de­lijk de trein die me naar die stad brengt. – De munt­een­heid in Sy­rië is het Sy­rische Pond (Lira): (£.). De koers is: £. 1.00 = f. 0,05. (Een stui­ver.)

Menu – Index en het einde.

Woensdag, 12 augustus 1992.
Hama – Halab: Aleppo.
Op rond 7.00 uur.
Ontbijt: brood, ba­naan, kaas.
Douche.
Om 8.30 uur worden de bed­den, op het dak, bui­ten, op­ge­ruimd.
Ik ga naar het bus­station en laat de reis­datum van mor­gen in van­daag wij­zigen. Bus: 17.30 uur. Kos­ten van de wij­zi­ging: £. 5.
Er volgt een lan­ge dag van wach­ten, van scha­duw­plek­je naar scha­duw­plek­je in het park. An­der­half uur in het res­tau­rant Afa­mia (waar het Kar­nak-bus­sta­tion zit), wat eten en wat drin­ken. Bui­ten is het on­draag­lijk warm en wind­stil.
In het Hotel Cairo mag ik op een bed sla­pen, in een ka­mer met ven­ti­la­tor. Ik doe dit maar even.
Hedenochtend bleef ik ook al zo lang mo­ge­lijk in het ho­tel, ver­tel­len met de Frans­man Thier­ry Belt en zijn vrouw. Hij is de­signer van meu­bels, on­der an­de­re voor Ar­ti­fort in Maas­tricht. En met een Ame­ri­kaan: C.
Om 16.50 op het bus­sta­tion. Wach­ten op de bus naar Alep­po tot 19.15 uur. De bus komt niet. Ik krijg mijn geld terug.
Zeer vervelend is dat ik de jon­ge­man van 30-7-92, die me zijn ad­res gaf, ont­moet­te. (Tien mi­nu­ten er­voor dacht ik aan hem, voor het eerst sinds­dien, maar was hem niet ver­ge­ten.) Hij was te­leur­ge­steld, dacht ik. La­ter op de avond ont­moet­te ik hem nog­maals. Ik zal hem schrij­ven.
Bij het busstation kwam ik in con­tact met de uni­ver­si­teits­stu­dent TJ. die in Alep­po ‘Ho­tel­we­ten­schap­pen’ stu­deert. (Wat mis­sen wij toch al­le­maal op onze uni­ver­si­teit.) Hij leert daar ook En­gels en Frans. Ken­ne­lijk schiet dat niet op. Zijn adres luidt na­me­lijk Xx-Ho­tel: Pastry Keetchin. [sic] (Alep­po.) Hij werkt dus in het een ho­tel in de pa­tis­se­rie­keu­ken. Hij is er kok / bak­ker.
Niettemin ben ik blij met zijn con­tact, an­ders was ik ver­lo­ren (of had iemand an­ders om hulp moe­ten vra­gen) in de­ze bus­sen­chaos.
Met een bus naar het sta­tion en met de trein (1e klas is vol­ge­boekt) naar Alep­po £. 21. Op het sta­tion wil de po­li­tie we­ten wat ik in mijn doos heb. (Boe­ken!)
Er ontspint zich een dis­cus­sie on­der de an­de­re pas­sa­giers over geld. Ik kan er vrij­wel niets van vol­gen. Een van de pas­sa­giers ver­ge­lijkt Ve­ne­zue­la met Sy­rië. Die is ken­ne­lijk over de grens ge­weest. Een voor­recht.
In een volkscoupé wil TJ. eerst wat over geld we­ten: hoe duur al­les in Ne­der­land is, dat wil zeg­gen, hij wil het sa­la­ris van mij we­ten. Als moe­han­dis [in­ge­nieur / tech­ni­cus] bij de PTT*. Ik moet dus een en an­der re­la­ti­veren, door ook over de prij­zen te ver­tel­len.
Dan gaat hij eerst 1e klas en daar­na ‘be­ter 2e klas’ zit­ten. De ba­ga­ge loopt vol­gens hem geen ge­vaar. Ik had er toch lie­ver in de buurt van ge­zeten.
Hij wil Nederlands geld zien. Ik geef hem mijn laat­ste gul­den. Die vind hij mooi, maar wil een pa­pie­ren heb­ben. Ik leg hem uit dat het ‘klein­ste’ pa­pier tien gul­den is (£. 247,50)
Op het station ‘bezorgt’ hij me een ta­xi. Twee on­gu­re ty­pes. Hoe zit het met de me­ter?
TJ. vraagt en de chauf­feur zegt dat hij aan het ein­de van de rit met mij zal af­re­ke­nen. (Daar twij­fel ik niet aan.) Ik stap in. De me­ter staat op 31.57. Ik wijs erop.
“Geen probleem”, zegt de chauf­feur.
In de taxi vra­gen ze waar ik heen wil.
“Tourist hotel.”
“Maar daar moet je met dol­lars be­ta­len.”
“Nee, nee, ik be­taal­de twee we­ken ge­le­den met Li­ra’s.”, bluf ik, want ik was er niet ge­weest, maar [de zus­sen] A. en T. wel.
Ze brengen me naar Hotel At­las. Ik stap niet uit, maar zeg te­gen hen: “Rij naar Ho­tel Syria.”
Dat doen ze.
De meter staat op cir­ca 40.50.
Ik pak mijn spullen en zeg: Bikam? (Hoe­veel?)
“£. 100”, zegt hij. Ik geef hem £. 25. (£. 20 te veel.) Hij wei­gert en wil £. 100 hebben.
Er komen men­sen bij. Er val­len woor­den. Ik bied £. 25. Iemand doet er nog £. 25 bij. Dat wil ik niet, maar die per­soon zegt: “Geen pro­bleem.”
Ik ge­loof dat de chauf­feur to­taal £. 50 kreeg. (De bij­rij­der deed niets.) Ik loop weg. (Het ges­prek met de ta­xi­chauf­feurs en om­stan­ders in het Ara­bisch.)
Hotel Toerist heeft geen een­per­soons­ka­mer en ik ver­geet naar een meer-per­soons­ka­mer te vra­gen. Ik krijg ge­luk­kig een twee­per­soons­ka­mer aan­ge­bo­den.
Douche.
Water kopen.
Brood eten op de kamer.
Bed circa 23.00 uur.
Over: £. 2.175.

Voor een sum­mie­re uit­leg over het Ara­bisch: klik hier.

Meer informatie.

Index

Me­nu – Be­gin – Hoofd­in­dex.
Over­zicht 1972-1990.
Chrono­lo­gisch over­zicht Orient Ex­press 1992.