1992 – 2017: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Orient Express

Mijn eer­ste reis naar het Mid­den-Oos­ten

Dagboek 1992

(Dag 7490) Eer­gis­te­ren ar­ri­veer­de ik in Deir al-Zor, aan de ri­vier de Eu­fraat, in het oos­ten van Sy­rië. – Gis­te­ren, tij­dens een uit­je langs die mach­ti­ge ri­vier en een daar­op­vol­gend be­zoek aan een res­tau­rant langs de wa­ter­kant, heb ik waar­schijn­lijk een voed­sel­ver­gif­ti­ging op­ge­lopen. Ik ben van­daag zo ziek dat ik naar het zie­ken­huis ga om ge­ne­zing te zoe­ken. Ik ben daar ban­ger voor de spuit van de dok­ter (we­gens Aids-be­smet­tings­ge­vaar), dan voor het mes dat die schurk me gis­te­ren voor de borst hield. In het zie­ken­huis hoef ik niet te be­ta­len, wel voor de me­di­cij­nen in een apo­theek. – De munt­een­heid in Sy­rië is het Sy­rische Pond: (£.). De koers is: £. 1.00 = f. 0,05. (Een stui­ver.)

Menu – Index en het einde.

Zaterdag, 1 augustus 1992.
Deir al-Zor.
Op 10.00 uur.
Ik ben ziek, heb diar­ree en ben mis­se­lijk. Ik kan en durf niets meer te eten.
Na het douchen vraag ik aan U. (de jon­ge­man van de re­cep­tie) waar al-Moes­tash­fa (het zie­ken­huis) is. Hij ant­woord dat het voor­bij de brug over de Eu­fraat is. Hij spreekt van al-Mish­fa al-Wa­ta­ni (Het Na­tio­naal Ge­zond­heids­cen­trum.)
Ik neem een taxi. Het is druk in de stad en het duurt even voor­dat het me lukt een ta­xi te vin­den. Met de­zel­fde au­to gaat, op de ach­ter­bank, nog een he­le fa­mi­lie van vijf of zes per­so­nen mee. De rit naar het zie­ken­huis kost £. 15. Di­rect als ik uit­stap, neemt de va­der van de fa­mi­lie mijn plaats over.
Ik kan de in­gang van het zie­ken­huis niet vin­den en vraag er­naar bij een po­li­tie­man. Die wijst hem me aan.
Het ziekenhuis: ik had me er meer van voor­ge­steld. Ik zie lange rij­en wach­ten­den in een ver­waar­loosd ge­bouw. Ik spreek de re­cep­tio­nis­te aan in En­gels, maar dat ver­staat ze niet. In het Ara­bisch leg ik haar dan uit dat ik ziek ben om­dat ik ver­keerd voed­sel heb ge­ge­ten. Ze vraagt of ik over moet ge­ven. Al­leen door haar ge­baar be­grijp ik haar. Ik zeg “Nee.” en wijs naar be­ne­den. Zij ver­wijst me naar een ruimte en als ik er­naar toe loopt komt een jon­ge­man in smet­te­loos wit ver­ple­gers­uni­form naar me toe. In het Ara­bisch vertel ik wat er met mij is en hij ge­baart me hem te vol­gen. We lo­pen door ver­schil­len­de gan­gen en ik hoop de ver­pleeg­ster van de fa­mi­lie van gis­te­ren te zien. Dat ge­beurt niet.
Een jongeman in groen ver­ple­gers­uni­form blijkt de dok­ter te zijn. Hij spreekt En­gels. We gaan te­rug naar de hoofd­in­gang en in een ka­mer­tje, dat vol zit met men­sen, moet ik op het on­der­zoeks­bed­je gaan lig­gen.
Hij beveelt de mees­ten de ka­mer te ver­la­ten. Wat doet hij met me? Ik weet het niet meer pre­cies. Kneep hij me in de buik?
Er staat iemand klaar met een spuit.
Verschrikt vraag ik of deze wel ste­riel is?
“Ben je bang?” vraagt de dok­ter.
Ik zie dat de spuit­huls van plas­tic is. Is het een een­ma­li­ge spuit?
Ik moet mijn broek la­ten zak­ken. Met al­co­hol wordt op mijn bil­len een plaats schoon­ge­maakt en de spuit ge­zet. Het is zo ge­beurd. Ik heb niets ge­voeld.
Ik zie sterilisatie­ap­pa­ra­tuur staan.
De dokter schrijft op een pa­pier­tje een re­cept, in La­tijn en Ara­bisch.
Ik heb dorst en wil drin­ken, maar er is al­leen kraan­wa­ter. Dat wil ik niet heb­ben.
Eten mag ik: tomaten en la­ban (yoghurt).
Het Na­tio­naal Ge­zond­heids­cen­trum is net iets meer dan een zwij­nen­stal, al­les is oud en ver­sle­ten. (Over mijn ge­won­de teen ver­gat ik te ver­tel­len.)
Teruglopen naar de stad. Ik koop yog­hurt (een kwart ki­lo) in een plas­tic zak en ik mag een slok wa­ter drin­ken uit een gla­zen fles. De ei­ge­naar ver­ze­kert me dat het mi­ne­raal­wa­ter is.
Ik loop ver­der naar het ho­tel, door een straat waar al­leen maar goud en elek­tro­ni­ca ver­kocht wordt. Ik heb een vol­ko­men dro­ge mond. Al­les dreigt aan el­kaar te plak­ken. Er is in de­ze straat ech­ter geen wa­ter te koop.
De apotheker kletst me te lang met de vo­ri­ge klant en ik ga weg. Ik zeg “Sa’ar­dja” (ik zal te­rug­komen), maar wa­ter vind ik pas op mijn ho­tel­kamer.
Ik eet de yoghurt, ga naar de apo­theek en koop daar voor £. 95 drie soor­ten pil­len:
30 capsules Dima­phe­ni­col. (£. 46): 4 ta­blet­ten per 24 uur. (Etmaal.)
20 tabletten Ma­da­pan. (£. 24): 3 ta­blet­ten per et­maal.
20 tabletten Di­oxi­ne. (An­ti­diar­ree.) (£. 25): 3 ta­blet­ten per et­maal.
Terug naar het hotel. Ik drink het ci­troen­sap van een ech­te ci­troen en moet on­mid­del­lijk over­ge­ven, nog voor­dat ik de ka­mer­deur kan slui­ten spat een gro­te golf yog­hurt, ver­dund met wa­ter uit mijn mond. In to­taal drie gol­ven ver­dun­de yog­hurt bra­ken naar bui­ten. Al­leen het laat­ste rest­je krijg ik nog in de was­bak. De rest ligt op de grond.
Aan U. vraag ik een dweil en em­mer (hoe heet dat ook al­weer? sat’? Nee, het is: satl em­mer: ﺳﻄﻞ) en ik zeg er­bij: “‘af’al nafsi” (ik doe het zelf), maar hij zegt “ma’ lish” (het geeft niet) en hij maakt de vloer van mijn ka­mer schoon.
Ik hoop dat van de yog­hurt het voed­za­me deel in mijn maag is ach­ter­ge­ble­ven. Ik neem ook de pil­len.
Ik zet de deur van mijn ka­mer open en slaap van cir­ca 12.30 tot 14.30 uur. Het is smoor­heet en be­nauwd. Ge­luk­kig heb ik geen koorts.
Ik koop fruit (drui­ven) en weer yog­hurt, maar deze stinkt. Met mij mee loopt een an­de­re ho­tel­gast, uit Ma­rok­ko. Hij spreekt Frans. Hij ver­on­der­stelt (wel­licht cor­rect) dat ik de voed­sel­ver­gif­ti­ging van de sa­la­de heb ge­kre­gen (gis­te­ren), want friet en vis wa­ren ge­bak­ken. Al­leen de sa­la­de was koud en met Eu­fraat­wa­ter ge­was­sen.
In de stad, in de soek koop ik een koefiyya (de be­ken­de hoofd­doek voor man­nen in de Ara­bische we­reld) voor £. 125 en een iqaal (hoofd­band) voor £. 30. De koefiyya kan ik de­ze win­ter als sjaal ge­brui­ken. De iqaal is nut­te­loos en al­leen als sou­ve­nir bruik­baar. Ik on­der­han­del­de met twee koop­lie­den. De eer­ste om een over­zicht van de prij­zen van di­ver­se Koefiyaat te krij­gen. Een col­le­ga van de eer­ste koop­man roept iets op de ach­ter­grond en de koop­man roept te­rug: “Ya’arif al-Ara­biyya, ya’arif al-Ara­biyya” (Hij kent Ara­bisch, hij kent Ara­bisch.) Ik ben erg blij met deze uit­spraak en ben trots. Mijn zelf­ver­trou­wen is te­recht: ik zal de­ze taal le­ren, dat weet ik ze­ker. Een an­de­re koop­man ver­koopt mij dus een rood / witte koefiyya en na lang aan­drin­gen ook (de over­bo­di­ge) iqaal.
In een ander thee­huis dan dat van gis­te­ren­och­tend, drink ik thee. Ook hier is de thee bit­ter. (De thee­hui­zen be­trek­ken zeker van de­zelf­de thee­han­de­laar.) Ik ver­tel er met de jong­ste be­dien­de (een leuk jon­get­je) in het En­gels en een beet­je Ara­bisch. Hij klaagt dat hij al­tijd maar moet wer­ken en hij heeft ook wei­nig rust, want rent rond met wa­ter voor de kaar­ten­de gas­ten.
Ik voel me langzaam mis­se­lijk wor­den en be­reik net op tijd mijn ka­mer, want ik moet weer over­ge­ven. Ook nu lukt het me niet om al­les in de was­bak te krij­gen, maar op de vloer ligt niet zo­veel. Ik ruim het zelf op.
In de Tv-ruimte lees ik een beet­je in Cees Noo­te­boom “Het vol­gen­de ver­haal” en spreek even met U. Ik zeg te­gen hem: “Anta dja­miel” (jij bent mooi), nadat hij me ge­vraagd had of ik ge­trouwd was.
Zijn adem­ha­ling is zwaar. Hij lacht vrien­de­lijk, maar daar blijft het bij. We zit­ten naast el­kaar en hij glim­lacht af en toe. (Later op de avond zit er voor en­ke­le uren een echt stuk in de ‘lounge’.)
Douche.
Tv.
Vandaag is Ied al-Djaysh. (Het feest van het le­ger: 1 au­gus­tus) en dus een ver­heer­lij­king van het le­ger van an­der­half uur op de ou­de zwart-wit Tv.
Omdat ik nog steeds last heb van diar­ree slik ik weer Ne­der­land­se an­ti­diar­ree­pil­len Imo­dium. Ik eet niet meer mee van de aan­ge­bo­den me­loen.
Rugzak in­pak­ken en rond 23.00 uur in bed.
Ik neem nog enkele pil­len (vol­gens voor­schrift), maar geen dio­xi­ne meer.
Over £. 883. Sinds gis­te­ren­avond 18.00 uur heb ik £. 777 op­ge­maakt. Een week­loon hier, maar de Ma­rok­kaan ver­tel­de me dat hij hier in Deir al-Zor voor £. 50 per dag kon wer­ken! Dat was ook hem te gek.

Voor een sum­mie­re uit­leg over het Ara­bisch: klik hier.

Meer informatie.

Index

Me­nu – Be­gin – Hoofd­in­dex.
Over­zicht 1972-1990.
Chrono­lo­gisch over­zicht Orient Ex­press 1992.