Dagboek 1976

(Dag 1713) Cees en ik zijn sa­men op va­kan­tie in Ma­rok­ko. We zijn in de stad Mek­nes. We gaan van­daag naar Tan­ger, met de trein. (Mo­ham­med R. is de per­soon die we eer­gis­te­ren in Mek­nes ont­moet­ten.)

Menu – Index en het einde.

Donderdag, 7 oktober 1976.
Op 6.00 uur.
Eten.
In­pak­ken en be­ta­len.
Mo­ham­med R. loopt met ons om 7.40 uur naar het sta­tion, dat vlak­bij is. We spre­ken wei­nig. Om 7.55 uur neemt hij af­scheid. Zijn school be­gint om 8.00 uur. Hij loopt weg zon­der om te kij­ken.
Twee trein­kaart­jes naar Tan­ger, 2e klas: 43,60 Dir­ham (Dh).
De trein moet om 8.25 uur ver­trek­ken; te­gen 8.35 uur rij­den we uit het sta­tion van Mek­nes.
In de trein ko­men we aan de praat met een stu­dent die in Tan­ger op het Ame­ri­kaans In­sti­tuut En­gels leert. Hij spreekt het niet slecht, doch met een vreemd ac­cent. Hij zegt ‘fah­mous‘ in plaats van ‘fee­mous‘ als we ‘fa­mous‘ be­doe­len.
In Si­di Sli­ma­ne stap­pen we over in een vol­le trein en vin­den toch nog plaats. Ik neem fo­to’s.
Tegen 14.00 uur zijn we in Tan­ger.
We lopen naar Ho­tel Mas­si­lia (waar we de vo­ri­ge keer ver­ble­ven).
Er werkt nu een mooie re­cep­ti­o­nist. Hier­na gaan we naar de ‘Al­ge­me­ne Bank Ma­rok­ko’, waar ze bij­na geen Ne­der­lands geld heb­ben, al­leen brief­jes van hon­derd gul­den! En dat op een de­pen­dan­ce van de ‘Al­ge­me­ne Bank Ne­der­land.’
De Medina be­valt ons nu be­ter dan de vo­ri­ge keer. We ko­men in an­de­re straat­jes en ook nu zijn het de ‘hasj­ver­ko­pers’ die je het ple­zier be­der­ven. (Ik maak en­ke­le fo­to’s.)
We ko­pen wat we bij­na ver­ge­ten wa­ren: een sou­ve­nir voor J de K., want die heeft on­ze plan­ten ver­zorgd: een wol­len muts­je en ik koop een kan­ten muts­je voor Jan G.
We gaan de stad in en eten in een res­tau­rant dat men ons bij Mas­si­lia de vo­ri­ge keer had aan­ge­we­zen (Zan­zi­bar?) We eten erg goed (ve­ge­ta­risch) en lek­ker. Er is li­ve mu­ziek met goed aan­ge­kle­de buik­dan­se­res­sen, die hun werk doen om­dat het blijk­baar moet, want er kan geen lach­je van af.
Eén vraagt aan mij of ik wil dan­sen, dat wil ik niet. Na een poos­je komt een gro­te schaal aan: voor de mu­ziek. Er ligt een brief­je van 10 Dh op. Twee an­de­re gas­ten leg­gen er sa­men 15 Dh op. Dat wordt mij on­der de neus ge­duwd. Ik keer mijn beurs om, met al­le­maal los­se mun­ten. Eén Dir­ham en nog een. Een beetje rood word ik wel, maar ik leg er toch nog een hal­ve bij. Nou ja, voor­uit, ik maak er drie Dir­ham van en stop mijn beurs weg. Als de griet weg is, moet ik toch wel la­chen.
Als we klaar zijn vra­gen we de re­ke­ning: 44 Dh. “Zon­der ser­vi­ce”, wordt er uit­druk­ke­lijk bij ge­zegd. We heb­ben goed ge­ge­ten en lek­ker. We leg­gen vijf brief­jes van 10 Dh neer en vier los­se mun­ten van 1 Dirham. (54 Dh dus!)
De ober komt en telt. Grof wijst zijn vin­ger op het re­ke­ning­re­sul­taat en laat hem er hard op dansen. Als hij vrij bru­taal zegt (hij was eerst zeer voor­ko­mend en vrien­de­lijk en lach­te veel): “Dit is zon­der ser­vi­ce, me­neer, zon­der ser­vi­ce. De­ze prijs is zon­der ser­vi­ce!”, pak ik kalm vier brief­jes van 10 Dh op en laat er één en de mun­ten lig­gen. De ober weet niet hoe snel hij zijn ex­cu­ses moet aan­bie­den en be­gint weer te la­chen en vrien­de­lijk te doen.
Erg kwa­lijk neem ik het hem niet, want ta­len …, ta­len, daar zijn die Ma­rok­ka­nen goed in, maar re­ke­nen …, re­ke­nen, daar heb­ben ze nooit van ge­hoord. Ook als het maar een beet­je optellen is, dan dat duurt dan bij­na tien mi­nu­ten.
Stuk voor stuk. Ze kun­nen niet re­ke­nen. Ze zit­ten vaak te pie­ke­ren als ze wat moe­ten op­tel­len. Ze pie­ke­ren zich suf en dan schrij­ven ze wat op en be­gin­nen te tel­len en ja hoor, na en­ke­le mi­nu­ten weet je dan dat je 1,35 Dh moet be­ta­len.
We wil­len kaas ko­pen, maar heb­ben waar­schijn­lijk geen geld ge­noeg en gaan naar het ho­tel om te tel­len. We ko­men tot 6,70 Dh. Eén ki­lo kaas kost 13 Dh en die man had in de win­kel een stuk van pre­cies één kilo lig­gen.
Ik zeg: “Dat is ris­kant, want stel dat hij zich vergist en meer dan een hal­ve ki­lo af­snijdt, dan heb­ben we geld te kort.”
“Nou, dan ne­men we de an­de­re helft”, zegt Cees heel nuch­ter. Daar had ik niet aan ge­dacht en we moe­ten er hard om la­chen.
Maar de man snijdt goed en telt zich daarna mis­se­lijk op on­ze hand­vol klei­ne munt­jes. (Een re­ken­won­der is hij ook niet, want hal­ver­we­ge be­gint hij op­nieuw.) Als punt­je bij paalt­je komt (we heb­ben een paar ‘stui­vers’ te veel ge­ge­ven) krij­gen we 0,05 Dir­ham (5 Franc) te veel te­rug. Dat mer­ken we als we in het ho­tel zijn.
Rug­zak in­pak­ken.
Douche.
Tegen 23.00 uur op bed.
Weer: vol­op zo­mers, smoor­heet.

Index

Me­nu – Be­gin – Hoofd­in­dex – Over­zicht 1972-1990 – Ma­rok­ko 1976 (over­zicht).