Dagboek 1976

(Dag 1711) Cees en ik zijn sa­men op va­kan­tie in Ma­rok­ko. We zijn in de stad Fez en pro­be­ren daar ver­geefs een au­to te hu­ren. – We gaan van­daag te­rug naar Mek­nes, waar we ver­le­den week ook al een paar da­gen wa­ren. – In de loop van de dag ma­ken we ken­nis met en­ke­le Ma­rok­kaan­se jon­ge­lui.

Naar de index en het einde.

Dinsdag, 5 oktober 1976.
Op 7.00 uur.
We gaan naar de au­to­ver­huur­der [Hertz]. Er was geen au­to. Dat was gis­te­ren ook be­kend, maar in het ho­tel was men ver­ge­ten dat te­gen ons te zeg­gen.*
We betalen het ho­tel 117 Dir­ham (Dh) en la­ten on­ze ba­ga­ge ach­ter.
Enkele pun­ten in Fez moest ik nog met de zoom­lens ne­men en dat doe ik dan ook. We gaan met een ta­xi te­rug naar het ho­tel en la­ten de chauf­feur wach­ten, ne­men de ba­ga­ge en rij­den met hem naar het sta­tion. Ik be­taal de ta­xi met een rui­me fooi, to­taal 6 Dh. De trein kost 9,40 Dh (2 per­so­nen.)
In Mek­nes gaan we naar Ho­tel Tou­ring in Rue Al­lal ben Abd Al­lah. Ver­vol­gens gaan we naar het post­kan­toor. Cees heeft twee brie­ven Pos­te Res­tan­te van [zijn vrien­din] JM en ouders. Ik een van Pa en Ma.
Als ik die ge­le­zen heb, blijkt dat de mooie boys, die ik eerst bui­ten ge­zien had, nu bin­nen zit­ten. Een jon­gen kijkt naar mij en aan zijn blik zie ik dat hij be­lang­stel­ling voor mij heeft. Ik doe of ik hem nau­we­lijks zie, want het zal wel weer over hasj gaan. Hij vraagt of ik lu­ci­fers heb en die heb ik niet.
Even la­ter: waar ko­men jul­lie van­daan?
“Hoelanda.”
Nou, hij is op 1 ok­to­ber te­rug­ge­ko­men uit Ne­der­land en Duits­land, waar hij twee maan­den is ge­weest en ver­telt er­over in goed Duits. Zijn twee vrien­den ko­men er­bij zit­ten en spre­ken slechts Frans. Hij laat zijn fo­to­toes­tel zien en we be­slui­ten fo­to’s van el­kaar te ma­ken.
Ik haal mijn fo­to­toes­tel en hij wil de Blitz ge­brui­ken in dag­licht. Ik gun hem dat ple­zier, maar zijn toes­tel is ge­maakt voor een an­de­re Blitzer [flit­ser] dan mijn ca­me­ra. Ik maak dia’s van hen en de Duits­spre­ken­de wil mijn ad­res heb­ben en ik krijg het zij­ne.
Driss A.: Av. De F.A.R. 00; Mek­nes, Ma­roc.
Zijn vriend wil ook zijn ad­res ge­ven, maar Driss vindt dat niet no­dig. Toch doet hij dat. (Ge­luk­kig.)
Mo­ham­mad R.: Qua­tier XX; Mek­nes, Ma­roc.
Driss is een blits man­net­je, wil op­val­len en loopt met zijn toes­tel open en bloot op de borst. In mos­lim­sta­ten niet een nor­maal ver­schijn­sel, daar [het ma­ken van] af­beel­din­gen van mens en dier in de ko­ran ver­bo­den is. (Hoe­wel er in de Me­di­na en er­bui­ten tal­lo­ze fo­to­za­ken zijn.)
Driss is in Duits­land wel tien­tal­len ke­ren dron­ken ge­weest en is er trots op.
We maken een af­spraak voor van­avond acht uur om naar een dis­co­theek te gaan.
Driss loopt ach­ter jon­ge meis­jes aan, zo­als hij in Duits­land heeft ge­leerd en dat daar kon doen.
Mohammed zegt dat er een pro­bleem is: Ma­rok­kanen mo­gen van de po­li­tie niet met toe­ris­ten sa­men lo­pen. Ik kom er­ach­ter dat dit voor de ‘be­scher­ming’ van de toe­rist is, om­dat mees­te Ma­rok­kanen geld­zeur­ders en hasj­ver­ko­pers zijn. De me­ning van de toe­rist schijnt voor de po­li­tie niet in­te­res­sant te zijn.
We gaan via het ho­tel naar de Me­di­na. Mo­ham­med had te­gen Cees ge­zegd dat zij (zij drie­ën) erg te­vre­den wa­ren over de ken­nis­ma­king met ons. Cees had dit niet ver­staan. Ik was mijn ad­res aan het op­schrij­ven, maar hoor­de het wel.
Cees en ik eten in de Me­di­na ve­ge­ta­risch, drin­ken een kop thee en gaan te­rug naar het ho­tel. We lig­gen een tijd­je op bed.
Mohammed is de enige van de drie die komt op­da­gen. Met moei­te mag hij het ho­tel bin­nen en dat dan nog maar voor een kwar­tier.
Driss is in­tern (hij stu­deert in Mek­nes, maar woont in Tet­ouan) en mag na 19.00 uur niet meer de straat op.
Met Mohammed wan­de­len we naar een rus­ti­ge plaats, pra­ten wat. Een drie­tal ka­me­ra­den van hem ko­men er­bij zit­ten. Mo­ham­med rookt hasj, maar heeft die an­de­ren niet graag in de buurt en we gaan weg.
We heb­ben een nieuw woord ge­leerd Sha Al­lah⁑ ‘Als god het wil’
In een res­tau­rant pra­ten we en drin­ken qah­wa ha­lib, dit is ‘ca­fé au lait’. (Kof­fie ver­keerd.)
Als we over straat lo­pen neemt Mo­ham­med plot­se­ling af­scheid: “De po­li­tie, we gaan uit el­kaar, loop me na, dan tref­fen we el­kaar weer.”
En ja hoor, de po­li­tie. Mo­ham­med loopt weg en even ver­der spre­ken we el­kaar weer. Iets dat in on­ze ogen on­ge­loof­lijk is. We staan ver­steld. Niet te ge­lo­ven. Wat een land. Ik ben blij dat het niet het mij­ne is.⁂
We gaan te­gen 10.00 uur uit el­kaar en spre­ken voor mor­gen­avond 6.00 uur af.
Cees en ik gaan het ho­tel. Daar ver­telt hij dat [zijn vrien­din] JM zich on­ge­rust maakt over hem en hij wil haar ver­haal als zijn­de be­la­che­lijk aan mij ver­tel­len.
Ik zeg hem dat als het hem op het hart ligt, hij het best aan mij mag ver­tel­len, dat het ech­ter niet zo moet zijn dat wat JM aan hem schrijft en dus voor hem be­doeld is (en dus fei­te­lijk ge­heim is voor an­de­ren), dat hij dat aan mij gaat ver­tel­len. Hij moet haar res­pec­te­ren.
Hij kan dat met moei­te be­grij­pen.
Tegen 23.00 uur in bed.
Mo­ham­med loopt over van com­pli­men­ten. Hij wil niet dat we don­der­dag al weg­gaan. Ik vind Mo­ham­med een fij­ne en sym­pa­thie­ke jon­ge­man. Ik ga liever met hem om dan met Driss.
Weer: smoor­heet, on­danks de lich­te be­wol­king.

Index

Me­nu – Be­gin – Hoofd­index – Over­zicht 1972-1990 – Ma­rok­ko 1976 (over­zicht).