Dagboek 1976

(Dag 1705) Cees en ik zijn sa­men op va­kan­tie in Ma­rok­ko. Gis­te­ren­avond kwa­men we in Er­ra­chi­dia [Ksar as-Souk] aan. We over­nacht­ten in het du­re PLM-ho­tel, maar van­daag gaan we naar het goed­ko­pe­re ho­tel l’Oa­sis.

Naar de index en het einde.

Woensdag, 29 september 1976.
Op rond 8.00 uur.
In bad, in bad, een lig­bad. Heer­lijk warm wa­ter en een heer­lijk lig­bad.
Ik maak ook weer de tra­di­ti­o­ne­le fo­to van­af het ho­tel van Ksar es-Souk [Er­ra­chi­dia].
We was­sen onze kle­ren en mijn broek.
We hebben een ont­bijt op bed ge­had, dat wil zeg­gen, we had­den uit­ge­breid be­steld, maar kre­gen min­der uit­ge­breid. We wil­den een keer sno­bis­tisch doen in een vier ster­ren B ho­tel. Toch kost­te het ont­bijt nog zo’n 20 Dir­ham (Dh). Toen we af­re­ken­den, werd slechts één ont­bijt in het res­tau­rant be­re­kend en mijn Frans is te slecht om die man iets an­ders te ver­dui­de­lij­ken. (Ik wil­de het ook niet.) 55 Dh voor één nacht in twee twee­per­soons­bed­den en 5,50 Dh voor één ont­bijt.
Als we weg­lo­pen komt hij, de re­cep­ti­o­nist, ons ach­ter­na en zegt dat we te wei­nig be­taald heb­ben. Gis­te­ren­avond, die snacks. Hij biedt zijn ver­ont­schul­di­gin­gen aan, na­dat ik hem ge­zegd heb, dat we in de Me­di­na heb­ben ge­ge­ten, wat waar is. In het ho­tel had­den we geen snacks ge­ge­ten.
We gaan naar ho­tel l’Oa­sis, 25 Dh per nacht.
We lig­gen op bed uit te rus­ten van de ver­moei­e­nis­sen die ko­men gaan. Zo­wat de he­le dag blij­ven we bin­nen.
Ik praat met Cees over het feit dat ik geen con­cre­te ge­we­tens­be­zwa­ren heb dat ik naar een recht­se dic­ta­tuur / staat op va­kan­tie ben ge­gaan.
In het dorp ko­men we de drie lif­ters van gis­te­ren te­gen. Als we zeg­gen dat we in PLM heb­ben ge­sla­pen: “Habt ihr so­viel Geld?”
Later rea­li­se­ren we ons dat zij hasj ko­pen en ro­ken. Bo­ven­dien zijn we zó zui­nig ge­weest dat we dat over­ge­hou­den heb­ben, maar de gro­te in­ko­pen ko­men nog: twee Ag­fa dia­films, 45 Dh per stuk, dat is 90 Dh, in­clu­sief [de af­zon­der­lij­ke dia’s bij de ont­wik­ke­ling van de film in] raam­pjes. An­de­re zijn niet te krij­gen.
In een ca­fé kof­fie drin­ken en we gaan [ver­vol­gens] naar een café dat voor toe­ris­ten is ge­bouwd. Er wordt Ara­bische mu­ziek ge­draaid.
Ik zeg: “Dat is goe­de mu­ziek.”
De eigenaar zet de mu­ziek af en zet een wes­ter­se schreeuw­plaat op.
“Wat nu? We wil­len Ara­bische mu­ziek ho­ren.”
“Goeie mu­ziek, hè”, zegt hij.
“Nee, na­tuur­lijk niet.”
“Wat wilt u drin­ken?”
“Ara­bische mu­ziek en kof­fie.”
Het kan niet. We gaan weg. Waar­om er geen Ara­bische mu­ziek op kan is on­dui­de­lijk.
In een ander ca­fé heb­ben we de in­druk weg te wor­den ge­ke­ken en de baas wil of kan geen Frans ver­staan.
Tegen kwart voor acht zijn we in het res­tau­rant van ons ho­tel.
“Is het mo­ge­lijk vlees­loos te eten?”
De ma­na­ger wordt erbij ge­haald en het is mo­ge­lijk.
Wat we drin­ken?
“Sidi Ha­ra­zem.” [Mi­ne­raal­wa­ter.]
Goed eten.
De ober doet na het eten po­gin­gen ons weg te kij­ken.
We krijgen des­sert, ie­der een rot­te ap­pel. Van bin­nen rot. We leg­gen die in stuk­ken de­mon­stra­tief op het bord. Na een lan­ge tijd wordt de re­ke­ning ge­bracht en krij­gen we ie­der een nieuwe ap­pel. We moe­ten die in het bij­zijn van de ober door­snij­den. De­ze zijn be­ter. Daar­na be­stel­len we kof­fie (café au lait: kof­fie ver­keerd!) en wach­ten drie kwar­tier. Als we wil­len weg­gaan, zegt de ober: “Vijf mi­nu­ten nog. Ik heb de kof­fie ver­ge­ten te be­stel­len.”
Na tien mi­nu­ten is er kof­fie, spe­ci­aal voor ons ge­maakt, maar er is geen melk. Een pro­bleem in heel Ma­rok­ko en we wei­ge­ren daar­op de kof­fie.
We betalen 29 Dh plus 4,50 Dh be­die­nings­geld.
Tegen 22.00 uur op bed.
Weer: het was van­daag smoor­heet, te­gen de 40°C. ’s Avonds (dat is nor­maal) fris­ser.

Index

Me­nu – Be­gin – Hoofd­index – Over­zicht 1972-1990 – Ma­rok­ko 1976 (over­zicht).