Dagboek 1976

(Dag 1706) Cees en ik zijn sa­men op va­kan­tie in Ma­rok­ko. Eer­gis­te­ren­avond kwa­men we in Er­ra­chi­dia [Ksar as-Souk] aan. Van­daag rei­zen we van­daar met een lijn­bus naar de stad Mek­nes, die zo’n 350 km noor­de­lij­ker ligt.

Naar de index en het einde.

Donderdag, 30 september 1976.
Op 5.30 uur. Op de ka­mer eten. We be­ta­len 25 Dh en gaan naar de CTM-bus­hal­te.
De jon­gen van dins­dag­avond komt langs ge­lo­pen en zegt: “Ma­rok­ko is nog al­tijd Ma­rok­ko en het zal nooit ver­an­de­ren.”
“Jawel, het zal ver­an­de­ren, na lan­ge tijd.”
“Ame­ri­ka maakt nu au­to’s, als Ame­ri­ka de zon kan ma­ken (en dat is on­mo­ge­lijk) dan is Ma­rok­ko zo ver dat het au­to’s kan ma­ken.”
Pessimistischer kan nau­we­lijks, denk ik, maar hij heeft wel ge­lijk.
Hij wil naar Eu­ro­pa en het is geen kwes­tie van geld, maar van … ja, een pas­poort, want daar zijn ze in Ma­rok­ko niet scheu­tig mee.
De bus die om 7.15 uur uit Ris­sa­ni zou ko­men en naar Mek­nes gaat komt pas om 8.45 uur. Nie­mand is on­ge­dul­dig.
We hebben 1e klas ge­no­men en die kost 24,75 Dh per per­soon over 350 km. Wat het ver­schil is met de 2e klas wordt niet dui­de­lijk. Wel­licht een an­de­re bus op een an­der tijd­stip. En­fin, we zit­ten goed, di­rect ach­ter de chauf­feur. Een dik­ke, goed­lach­se man van cir­ca 30 jaar, die de he­le weg mop­pen tapt (in het Ara­bisch).
Schuin ach­ter mij zit een mooie sol­daat.
Als de bus tot in zijn 4e ver­snel­ling is op­ge­trok­ken, wordt de ver­snel­lings­pook met een fiet­sen­band, die aan de be­stuur­der­stoel is be­ves­tigd, vast­ge­zet en komt er niet meer uit voor­dat de bus bij­na stil­staat en er dus te­rug­ge­scha­keld moet wor­den. Als de band ka­pot gaat, moet het hulp­je (de 2e man) de ver­snel­lings­hen­del vast­hou­den, an­ders schiet deze los.
Langzaam, soms heel lang­zaam, kruipt de bus om­hoog en stopt links en rechts om pas­sa­giers bij te la­den, of uit te la­ten.
In Midelt vraag ik wan­neer we in Mek­nes zijn en hij zegt dat al­leen god dat weet.
Ik stap uit om in een ca­fé te plas­sen. Ik be­dank de baas en hij zegt: ‘C’est ne rien.’ Het is niets. Ik be­taal een halve Dir­ham.
We ver­vol­gen onze weg tot Za­ï­da waar we even bui­ten het dorp halt hou­den en eten bij een ga­ra­ge – eet­huis. We zien een door­mid­den ge­bro­ken vracht­wa­gen.
In Midelt ver­ga­ten we een pas­sagier. Dat wil zeggen, de­ze was uit­ge­stapt en niet op tijd te­rug. De bus werd even la­ter in­ge­haald door een luid toe­te­ren­de ta­xi en wild ge­ba­ren­de in­zit­ten­den. De bus stop­te en de ver­lo­ren pas­sa­gier stap­te in. In Midelt werd zijn ge­mis al op­ge­merkt, maar de chauf­feur wil­de niet wach­ten.
Na het eten ver­vol­gen we on­ze weg en op de Col du Zad, 2.178 me­ter bo­ven de zee­spie­gel, wordt vijf li­ter olie in de mo­tor ge­gooid. In Mi­delt con­sta­teer­de Cees al olie­ver­lies.
In Azrou stap­pen en­ke­le nieuwe pas­sa­giers in waar­on­der een jon­gen die En­gels spreekt en een in Ne­der­land wer­ken­de en ook Ne­der­lands spre­ken­de Ma­rok­kaan. Hij is ge­trouwd met een Ne­der­land­se vrouw. We pra­ten wat en ver­vol­gen ons uit­kij­ken. Ik heb geen dia’s ge­maakt.
Tegen 17.15 uur zijn we in Mek­nes en ik zie de jon­ge mooie sol­daat nog één keer.
We hebben 350 km in 8,5 uur ge­re­den.
In een westers ge­o­ri­ën­teerd res­tau­rant drin­ken we kof­fie en vra­gen naar de rue Al­lal ben Abd­al­lah. Een moei­lij­ke uit­leg volgt en het moet ver weg zijn. Ja, ja.
We lo­pen een paar hon­derd me­ter en vra­gen weer: “Hier is het, me­neer” en we staan in de be­tref­fen­de straat.
Ho­tel Mo­der­ne is nu snel ge­von­den. 1 Ster, A 25 Dh per nacht, waar we ons nes­te­len.
We drin­ken thee en eten soep in de Me­di­na. Pra­ten er even met ie­mand en lo­pen er een beetje rond. Het is wel een aar­di­ge Me­di­na.
Weer: wis­se­lend over 350 km. In Er­ra­chi­dia lek­ker, tot ge­heel be­wolkt en fris in Mek­nes.

Index

Me­nu – Be­gin – Hoofd­index – Over­zicht 1972-1990 – Ma­rok­ko 1976 (over­zicht).