Dagboek 1976

(Dag 1696) Cees en ik zijn sa­men op va­kan­tie in Ma­rok­ko. We rei­zen van­daag per trein van Ca­sa­blan­ca, waar we maar en­ke­le uren wa­ren, naar Mar­ra­kesh. – ’s Avonds trap ik in de glad­de praat­jes van een ver­ko­per op de markt.

Naar de index en het einde.

Maandag, 20 september 1976.
Op 6.00 uur.
Naar het Station. Met de trein naar Mar­ra­kesh. Ver­trek 7.55 uur. 21,40 Dir­ham per per­soon.
Onderweg door een steen­woes­tijn, veel fo­to’s ma­ken.
Tegen 12.00 uur in Mar­rakesh. Een pak­ket kle­ren, via een Ne­der­lands spre­ken­de dou­a­ne­amb­te­naar op de post.
500 Dir­ham (Dh) van de Gi­ro ge­haald. We ra­ken met moei­te een jon­ge ‘gids’ kwijt.
Hotel Franco Bel­ge, 2 per­sonen, 18 Dh per nacht, 1 Ster, B-klas­se.
We gaan de Me­di­na in. Het is er erg toe­ris­tisch op­ge­zet. Het is het ‘Val­ken­burg’ van Ma­rok­ko.
We wor­den door een jon­gen, Abd al-Krim, in zijn ver­koop­tent ge­trok­ken. Hij ver­koopt aan Cees een Ber­ber­man­tel voor 65 Dh en een djel­la­ba voor 43 Dh. Ik ding zo­ver mogelijk af. [Ik ding af voor Cees, want hij spreekt al­leen maar Ne­der­lands.]
“Geef een Dir­ham!” We krij­gen daar­voor thee.
“Hier, in dit café krijg je soep!” (Ha­ri­ra) (Brui­ne bo­nen­soep?)
“Kom om vijf uur te­rug!”
We gaan met de ta­xi naar het ho­tel en lo­pen snel te­rug. Ik: “Ik weet een weg die kor­ter is.” Die vol­gen we. Hal­ver­we­ge zegt Cees: “We gaan ver­keerd” en we vol­gen zijn weg.
Om kwart over vijf zijn we te­rug bij Abd al-Krim. We zeg­gen ver­dwaald te zijn in de Me­di­na. (We heb­ben ge­rend om bij een dief te ko­men.)
Hij be­gint met de ver­koop van een djel­la­ba, die ik niet wil. Hij zet ho­ger in dan bij Cees.
“Nee,” zegt hij, “dit is een an­de­re, an­de­re stof.” Ik trap daar in, het is ech­ter niet waar.
Hij praat, zegt zijn prijs, vraagt mijn prijs. Ik zeg: “Ik wil hem niet, de kleur be­valt me niet.” Hij pro­beert een an­de­re te ver­ko­pen en komt weer te­rug bij de eers­te. Voor 70 Dh is hij van mij. Ik wil­de niet kopen, heb toch af­ge­don­gen. Ik ben ge­hyp­no­ti­seerd, want ik wil­de die niet.
Ik wil de ver­ko­per 70 Dh ge­ven.
“Geef 100 Dir­ham”, zegt Cees. (Om het geld te wis­se­len.)
Ik krijg maar 20 terug en die an­de­re 10 niet meer. Hij hangt een ver­haaltje op: 70 zijn voor zijn baas en die an­de­re 10 voor hem en zijn broer­tje die zo arm zijn.
Ik zeg dat het me niets in­te­res­seert, maar ik krijg die 10 niet meer te­rug.
Als ik weg ga, zeg ik dat hij een han­di­ge za­ken­man en een klei­ne dief is. Hij lacht. Hij zal wel den­ken: ‘Hoe je mij noemt blijft om het even, ik heb de dui­ten.’
Ka­li­fa en Idriss, in Ra­bat en Sa­lé, had­den ge­waar­schuwd voor die­ven in Mar­ra­kesh en ik had aan zak­ken­rol­lers ge­dacht (lo­gisch?), maar nu weet ik wat ze be­doel­den.
In vol­gen­de ten­ten wor­den we naar bin­nen ge­trok­ken. Ik lach wat en ge­bruik het voor Hol­lan­ders door­gaans gel­den­de zin­net­je: “Kij­ken, kij­ken, niet ko­pen.” Het heeft geen zin. Ze sleu­ren je naar bin­nen: “My friend” en zijn kwaad als je niets koopt, maar niet ag­res­sief.
We gaan weg uit de­ze buurt.
Twee sna­ken lei­den ons rond. We zien niets. Ze wil­len ons door don­ke­re straat­jes lok­ken, waar­voor we niets voe­len en ke­ren om. Na af­loop ei­sen ze elk 5 Dh. We be­ta­len.
Tegen 21.00 uur weg uit de Me­di­na en we eten in de nieuwe stad zoe­te brood­jes en drin­ken thee.
Rond 23.00 uur naar bed.
Weer: on­be­wolkt, smoor­heet.

Index

Menu – Begin – Hoofd­index – Over­zicht 1972-1990 – Ma­rok­ko 1976 (over­zicht).