Orient Express II
Naar Jeruzalem v.v. (1994)
25 jaar geleden: 1994 – 2019.
Vandaag is het 11 augustus 1994. Karima trekt weer eens de slachtofferkaart, zoals zo vaak de afgelopen weken, maar nu heb ik er schoon genoeg van en veeg haar de mantel uit. ’s Avonds heb ik nog last van kriebelhoest, waar ik hier in Jeruzalem al langere tijd mee kamp.
– – – –
1.) De namen Iris en Karima zijn om privacyredenen gefingeerd.
2.) Wij alle drie, zowel Iris, Karima en ik, studeren Arabische Taal en Letterkunde aan de Universiteit Leiden.
3.) Ik reis zonder camera, daarom plaats ik bij alle interessante oorden een link naar de foto’s in Google Maps.
4.) Dit reisverslag komt uit mijn dagboek 1994 en is mijn interpretatie van de werkelijkheid.
5.) De munteenheid in Israël is de Sjekel (S.) en de wisselkoers is: 1 S. = f. 0,60. (€ 0,42 in 2018.)
Donderdag, 11 augustus 1994
Dag 47 / 72: Jeruzalem.
Ik hoest bijna niet meer, maar heb toch veel kriebel in de keel. Karima en ik ontbijten samen: gezellig.
We brengen de laatste doos met boeken naar het postkantoor.
Samen de stad in. Zij koopt voor mij 200 US$ als reserve voor mijn verdere reis door het Midden-Oosten. Die hoef ik niet terug te betalen, want ik leende veel meer geld aan haar.
We gaan naar de Joodse markt en kopen er veel fruit. (Voor morgen, als we met Ruth op stap gaan.)
Zwelgen in slachtofferschap
Een vrouw maakte afwijzende gebaren als Karima naar druiven wijst. We leggen dat voor het gemak maar uit als discriminatie. (Ik hoorde slechts “No, no”, maar de dag erna zegt Karima dat zij zei: “No moslims.” Ik hoorde dat niet.)
Later lijkt het alsof ze droevig kijkt en ik vraag naar de reden. Ze zegt dat ze nog aangeslagen is door die afwijzing van die vrouw.
Ik zeg dat die vrouw dat voorval al lang vergeten is en dat zij dat ook maar moet doen, want piekeren is slecht voor het hart.
Karima: “Jij bent gemakkelijk. Jij wilt niet eens naar een oplossing zoeken.”
Nu ontsteek ik in woede, nu ben ik het schuld dat er geen oplossing is voor die zaak. Zelf was ze te laf om naar de reden te vragen van die afwijzing, of tenminste terug te praten. Ze kroop in haar schulp, maar ze beschuldigt mij er wel van dat ik geen oplossing heb.
Ik zeg dat we terug gaan naar dat wijf en vragen wat dat betekende en ik loop terug, circa een halve kilometer en wacht op haar, maar ze komt niet. Ik wacht twintig minuten. Ze laat zich niet zien. Ze is zelfs te laf om ook maar in die richting te lopen.
Altijd wijst ze naar anderen. Toen ze in de bank zat, bij de bank, keek een meisje langere tijd naar haar. (Karima is een moslima en draagt een hoofddoek.) Ze noemde dat meisje een gemeen iemand die niet deugde, iemand die haar verachtte.
Altijd wijst ze naar anderen. Altijd zijn anderen alles schuld. Henna, Iris, Kim, de medestudenten, de docenten, de Nederlanders, de kolonialisten, de andersgelovigen. (Zelfs de kruisvaarders worden er vaak bij gehaald.) Altijd anderen, maar nooit ‘ik’, of ‘mijn geloofsgenoten: de moslims’.
Ik loop langs haar door en schreeuw dat ze laf is. “Iedereen doet alles verkeerd, iedereen is altijd fout, behalve jijzelf.”
Ze is zelfs te laf om mijn woorden aan te horen en ze kijkt om zich heen alsof ze de persoon zoekt, waar ik tegen sta te schreeuwen.
Toen ze steen en been geklaagd had over Iris’s snoeplust (17/7-94) en ik daar tegen Iris een opmerking over maakte, relativeerde zij dat voorval, alsof ik iets onnozels zei, iets dat zij niet wilde, alsof zij dat gesnoep helemaal niet erg vond, terwijl ze bijna groen van gif was dat Iris alles op at, maar daar durfde ze niet voor uit te komen, op het moment suprême. Zij is bang en wil iedereen laten zien dat ze bang is: 17/7-94.
Ze is te bang om voor zichzelf op te komen, maar privé (als die personen er niet bij zijn) krijgt iedereen en alles de schuld overal van, behalve zijzelf. Zij is altijd het slachtoffer.
Kriebelhoest
Thuis rond 13.00 uur.
Later zei ze, dat als we teruggegaan waren naar dat druivenwijf, er zeker doden gevallen zouden zijn. Daar was ze van overtuigd. (Haarzelf als dode, bedoelde ze natuurlijk.)
Rond 15.00 uur: omdat ik niet van oorlog houd, bied ik haar weer vrede aan (geen excuses). Zij gaat er na een poosje op in.
We eten samen en gaan rond 20.00 uur de weegschaal terugbrengen naar Haifa al-Khalidi. [Haifa beheert de Khalidi Bibliotheek.] We blijven tot circa 21.15 uur.
Ik heb een enorme last van gekriebel in de keel en moet slokjes (sinas-)sap drinken om het hoesten te onderdrukken.
Thuis tegen 21.30 uur.
Omdat we morgenochtend vroeg op moeten, wil ik naar bed, maar Iris, die er met haar vriendin D. is en ook nog met een zwijgzame blonde: L., wil nog blijven kletsen en het duurt dus nog tot 23.30 voordat ik naar bed kan. Ik slaap niet meer buiten, dus binnen.
Veel last van kriebelhoest. Een wybertje helpt niet veel, dus veel hoesten.
Google Maps
Israël – Jeruzalem.
Websites
De waarde van de gulden in euro’s – Wybertje.
Orient Express I en II
Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express I (1992).
Klik hier voor de chronologische volgorde van Orient Express II (1994).
Mobiele telefoon / Smartphone
the-face.com
Voor bezoekers die via the-face.com op deze website komen: als de interne links (menu, begin, einde) niet werken (mobiele telefoon / smartphone) klikt u voor het originele adres van dit bericht op: irada.com.
Links naar externe websites
De auteur dezes kan niet garanderen dat alle links naar externe websites (dus die van derde partijen) altijd zullen blijven bestaan. Foto’s in Google Maps, bijvoorbeeld, kunnen verdwijnen wanneer de eigenaar ze weghaalt. Ook aan andere links kan een einde komen, of kunnen in ongebruik raken.
Wanneer u een niet werkende link constateert kunt u dat melden in het reactieveld. Bij voorbaat dank.