Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7858) Ik ben on­der­weg in Pa­ki­stan. Ik reis met Da­vid, een En­gel­se on­der­wij­zer, over de Ka­ra­ko­ram High­way naar het zui­den. – Eer­gis­te­ren kwa­men we in Ka­rim­abad aan (Kash­mir) en mor­gen zul­len we ver­der rei­zen. – Ik was en­ke­le da­gen ziek en heb nog een bro­ze ge­zond­heid.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Woensdag, 4 augustus 1993.
Dag 25. Karimabad.
Op circa 8.00 uur.
Ontbijt met Hunza brood: lekker. Voor 20 Roe­pie koop ik zelfs een kwart brood, pas daar­na re­a­li­seer ik me dat het met het mi­ca­wa­ter*(1) ge­bak­ken is. Ik zal er niets van eten. (Ik gooi het mor­gen weg.)
De pin­da­kaas, die ik gis­te­ren kocht, is zo zout dat ik daar bij­na mis­se­lijk van word. Mijn ge­zond­heid is nog de­li­caat.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

La afhamak

Ik ga naar de bank en praat met een knap­pe, maar erg man­ne­lijk uit­zien­de Pa­ki­sta­ni en zeg dat ik Ara­bisch stu­deer. De ma­na­ger van de bank zegt plot­se­ling van al­les in het Ara­bisch te­gen mij. Ik stot­ter wat en zeg: La af­ha­mak (Ik be­grijp je niet.) Ik heb geen prak­ti­sche er­va­ring.” Ik blijf er on­be­van­gen on­der. (Ge­luk­kig bloos ik niet.) Het is zo, ik heb al­leen maar pas­sie­ve ken­nis. Van­af nu heb ik een be­roep. Ik ben tech­ni­cus bij de PTT in Ne­der­land. (De las­ti­ge sa­la­ris­vra­gen ten spijt.)
Op de bank krijg ik voor een US$ Tra­vel­ler­che­que 1.350 Roe­pie. Wat wei­nig, maar in het noor­den lig­gen de koer­sen an­ders dan in het mid­den of zui­den, waar de koers 29,72 is.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Sexy zoon

Hotel: de dons­be­haar­de se­xy zoon van de ei­ge­naar het Ka­ra­ko­ram ho­tel zit met ge­sprei­de be­nen te­gen­over mij, maar in zijn broek is niets lek­kers te zien. Als Pa­ki­sta­ni wes­ter­se kle­ding dra­gen (de mees­ten doen dat niet) dan al­leen maar rui­me, zeer rui­me broe­ken, want an­ders kun­nen ze niet plas­sen, want hier­voor gaan ze, net zo­als de Ara­bie­ren, op hun hur­ken zit­ten. Is de broek strak, dan krij­gen ze hun lul niet uit de broek.
Later neemt dit stuk een dou­che en loopt met zijn heer­lijk bo­ven­lijf bloot rond…

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Delicate gezondheid

Ik drink een coke en dat is al­les wat ik na het ont­bijt tot mij neem. Het grij­ze wa­ter ver­galt mijn eet­lust. (Mijn ge­zond­heid is nog de­li­caat.) Ik lees Wuthe­ring Heights van Emi­ly Bron­të*(2) uit. Een aar­dig boek, maar het ein­de wordt wat lang uit­ge­steld, vind ik.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Souvenir

Ik zag van­daag een vrouw met een mooie sjaal. Da­vid at­ten­deer­de mij er­op. Des­ge­vraagd zei ze dat zij hem in Gil­git ge­kocht had. Ik vind dat een mooi ca­deau voor AS. Eerst kon ik niets be­den­ken, als sou­ve­nir, maar zo’n sjaal lijkt me een aar­dig ca­deau voor haar ver­jaar­dag. Zij nam uit Athe­ne ook een sou­ve­nir voor mij mee.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Rakaposhi

In de tuin van het ho­tel be­kijken we de om­lig­gen­de ber­gen. On­der an­de­re de Ra­ka­po­shi en de Ul­tar II*(3).

Menu – Be­gin – Index en het einde.

A great guy

We wandelen naar het kerk­hof [be­graaf­plaats] en naar het nieu­we pa­leis van de Mir*(4).
Da­vid houdt van over­drij­ven, maar als je hem wat ver­telt zegt hij bij­na al­tijd “Ja.”, zon­der te luis­te­ren, als­of hij het al weet, maar hij heeft dan geen idee waar je het over hebt. Maar ver­der is hij een pracht­vent, a great guy.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Micawater

Ik eet be­schei­den van het avond­eten. De ge­dach­te aan het mi­ca­wa­ter stoot mijn eet­lust af.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Inpakken

We pakken onze spul­len in. Mor­gen­och­tend gaan we naar Gil­git, naar re­de­lijk schoon wa­ter. Pa­ki­sta­ni, niet van hier, drin­ken ook mi­ne­raal­water.
Weer: geen re­gen, maar zon­nig.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.