Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7846) Ik ben met Ke­nau*, Bul­le­bak* (Bull) en Adel­heid* on­der­weg in Chi­na, re­gio Xin­jiang / Sin­kiang. Van­daag be­rei­ken we Kash­gar. De­ze stad is mijn eind­be­stem­ming. Van hier­uit zal ik de Ka­ra­ko­ram High­way he­le­maal naar het zui­den ‘ne­men’. De ben­de van drie, mijn reis­ge­no­ten tot nu toe, zal nog ver­der in Chi­na rei­zen.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Chi­na is de Yu­an / Ren­min­bi, maar toe­ris­ten moe­ten Foreign Ex­change Cer­ti­fi­ca­tes (FEC) ko­pen. De wis­sel­koers is f. 1,00 = 3 FEC. 1 FEC = f. 0,33.
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) * De na­men Ke­nau, Bul­le­bak (Bull) en Adel­heid zijn om pri­va­cy­re­de­nen ge­fin­geerd. Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Vrijdag, 23 juli 1993.
Dag 13. Tashkurghan – Kash­gar (Chi­na: re­gio: Xin­jiang / Sin­kiang).
Mid­den in de nacht moet ik naar de WC. Het is stik­don­ker op de ho­tel­ka­mer, want er is geen elek­tri­ci­teit. Ook op de gang is het hart­stik­ke don­ker. Ik moet op de tast naar de WC lo­pen. Te­rug is nog veel er­ger: wel­ke deur is van on­ze ka­mer? Ik voel op de tast waar de deur zit, in de wand en of hij op slot zit, want ik had on­ze deur niet af­ge­slo­ten. Al­le deu­ren zit­ten ste­vig in het slot op één na, die deur zit ook vast, maar ram­melt een beet­je. Ik loop ver­der. In het trap­pen­huis, mid­den in de gang, zit­ten ra­men en daar­door is het iets lich­ter, waar­door ik het een en ander vaag kan her­ken­nen. On­ze ka­mer ligt hier vlak­bij, weet ik. Nu ko­men nog maar twee deu­ren in aan­mer­king. Een er­van is de half los­se. Ik ram­mel er aan Ke­nau maakt de deur open (!) en zegt: “What do you want? The room is full.”
“Met mij, laat me er­in.”
Van­af die dag heb ik niet meer ge­sla­pen zon­der mijn zak­lan­taarn bin­nen hand­be­reik.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Rubber

Op: 7.00 uur Beijing-tijd. (Wat een on­wer­ke­lij­ke tijd. Het is nog steeds don­ker. De lo­ka­le, maar niet of­fi­ci­ë­le tijd is 05.00 uur, dat is veel re­ë­ler.)
Wach­ten op een hard ge­kookt ei als ont­bijt, maar dat komt niet. In de bus eet ik een stuk plat brood, dat lek­ker is als het warm is, maar rub­ber als het koud is. (Cha­pa­ti.)

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Vechtpartij

Om 9.30 uur mag ie­der­een in de Chi­ne­se bus en het is een storm­loop en vecht­par­tij om bin­nen te ko­men. Als ie­der­een zit zijn er nog plaat­sen over. De bus ver­trekt pas om 10.50 uur.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Karakul

De bus rijdt berg­op­waarts over een pas waar de sneeuw tot aan de rand van de weg ligt. Na 13.00 uur stopt de bus bij het Ka­ra­kol-meer. We heb­ben dan pas 80 km af­ge­legd. [Ka­ra kul = ‘Zwart meer’, dus Ka­ra Kul-meer is dub­bel­op: ‘Zwart-meer’-meer.]
Ik be­taal FEC 10 voor rijst en groen­te. Het is voor­al koud, on­der­weg in en uit de bus.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Sneeuwtoppen

Van circa 14.00 uur tot 18.00 uur rijden we de andere / resterende 215 km.
Het land­schap is af­wis­se­lend, dan weer steil, dan weer glooi­end. Rood ge­steen­te, sneeuw­top­pen, groen van oa­sen.
Voor­al in de buurt van Kash­gar sol­da­ten langs de weg.
Een lek­ke band en ver­der niet veel bij­zon­der­he­den. Het prach­ti­ge Karakol-meer en om­ge­ving, wel, na­tuur­lijk.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Honger

’s Morgens was ik erg neer­slach­tig en ik zag me­zelf nog zes­en­hal­ve week ge­van­gen zit­ten in Pa­ki­stan / Chi­na, wach­tend op de te­rug­keer naar huis en naar mijn lief, die zelf ook met va­kan­tie is. Wat denk ik wei­nig aan haar …, hier in dit scho­ne berg­land­schap!
Na het eten (ik voel­de er­voor geen hon­ger) ging het me een heel stuk be­ter en mijn stem­ming ver­an­der­de. Al­tijd maar geen ge­noeg eten, ie­de­re keer weer het­zelf­de tij­dens on­ze reis. Rei­zen = niets te eten.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Zwarte markt

In Kash­gar wis­sel­de ik op de zwar­te markt 100 FEC voor 145 Yuan. (Ren­min­bi: Rmb.)
We eten en drin­ken op de markt.
Bed te­gen 23.00 uur. (Het is nog licht.)
Nog over: 137 Rmb.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.