Karakoram Highway
1993 – 2018: vijfentwintig jaar geleden
Pakistan – Kashmir – China
Dagboek 1993
(Dag 7836) Ik ben met Kenau* in Pakistan in Karachi, in het zuiden van het land, op de luchthaven. Vroeg in de ochtend arriveren onze twee achtergebleven reisgenoten, Bullebak* (Bull) en Adelheid*. Ons reisdoel is het westen van China. We vliegen vandaag naar Multan, dat ongeveer in het midden van Pakistan ligt.
Wij zouden als groep opereren, in een zeer vergaande vorm, vergelijkbaar met: de een neemt een vork mee, de een tweede een lepel en de derde een mes. Daarmee kunnen we dan eten, de een na de ander. Ook het onkostensysteem is op dit principe gestoeld.
1.) Ik reis zonder camera, daarom plaats ik bij alle interessante plaatsen een link naar de foto’s in Google Maps.
2.) De munteenheid in Pakistan is de Roepie: (PKR.) (f. 1,00 (gulden) = 14 Roepie, dus 100 Roepie = f. 7,00.)
3.) Voor bezoekers die via the-face.com op deze website komen: als de interne links niet werken (mobiele telefoon) klikt u voor het originele adres van dit bericht op: irada.com.
4.) * De namen Kenau, Bullebak (Bull) en Adelheid zijn om privacyredenen gefingeerd. Dit reisverslag komt uit mijn dagboek 1993 en is mijn interpretatie van de werkelijkheid.
Dinsdag, 13 juli 1993.
Dag 3. Karachi – Multan.
Kenau en ik hangen lang op de luchthaven rond. Adelheid en Bull moeten rond 02.15 uur uit Amsterdam aankomen, maar het vliegtuig heeft anderhalf uur vertraging.
Waar ik me mee bezig hou is het kijken naar allerlei vrolijk geklede jonge meisjes die bijna zonder uitzondering heel mooi zijn en sexy (ondanks hun lange kleding), die in de gaten hebben dat ik belangstelling voor hen heb. Soms bloos ik een beetje van die min of meer brutaal terug kijkende jonge meiden. Hun voornaamste bezigheid is volgens mij mooi zijn en dat laten zien. Van heel jonge leeftijd tot jonge-dames-leeftijd. Zijn dit de vrouwen die aan de koran uitgehuwelijkt worden, zoals ik eind verleden jaar eens op de BBC zag?*(1)
De vrouwen zijn zelfs opgemaakt met zwart [kohl?] rond de ogen. Een lichte lange broek met daaroverheen een lange jurk, driekwart lang, tot op de kuiten, met een sjaal ook al van kleurige lichte stof net zoals de andere stoffen, maar nu contrasterend met de kleur van de kleding. Die sjaal ligt over de schouders, voor de hals langs, met de einden op de rug. (Shalwar Kameez*(2).)
Over de mannen heb ik nauwelijks iets te melden. Zij zijn niet veel bijzonders. Allemaal hetzelfde gekleed met een ruime broek en een schortachtig hemd. Eentonigheid wat de klok slaat. Wit of andere lichte kleuren, of donkere kleuren, maar alles saai en niet zo fleurig als de vrouwen.
Adelheid en Bull komen vertraagd aan. De vertraging trad al op in Schiphol voor vertrek. De machine kwam uit New York. (PIA: Pakistan International Airways.)
Menu – Begin – Index en het einde.
Multan
Om 8.10 vertrekt de Boeing 737-300 en we vliegen op 10 kilometer hoogte om na circa één uur in een smoorheet Multan te landen. (43°C.) Met de taxi (80 Roepies) naar hotel United, waar we een redelijke kamer [voor vier personen] van 100 Roepies, nemen, die door Bull wordt afgedongen tot tachtig.
We gaan de stad in, naar het mausoleum van Rukn-e-Alam. We willen dat eerst te voet doen, maar het is toch te ver in deze hitte en we nemen een riksja. (Bij Multan in de buurt (afstand: 360 km!) ligt Jacobabad en dat zou de warmste plek op aarde zijn.)
Het is een mooi mausoleum: achthoekig van buiten met een mooie koepel op een 16-hoekige bovenring. Gebouwd: circa 1320 AD.
We gaan onder een boom in de schaduw zitten en worden lang aangegaapt door mannen en vrouwen. We blijven dus lang onder die boom. Mannen praten met Bull, minder met mij. Beeldschone vrouwen praten met Adelheid en Kenau.
Menu – Begin – Index en het einde.
Geld en vertrouwen
We nemen een terrasje in de schaduw. Ik snap niets van ons geldsysteem, maar ik ventileer de gedachte dat het best wel eens zou kunnen zijn dat ik meer moet betalen dan de rest. Bijvoorbeeld, als ik goedkoop eet en de rest duurder, dat ik bij het betalen toch duurder uit ben. Dat is een niet-wijze uitspraak, die door Bull en Kenau als een persoonlijke beschuldiging wordt opgevat. (Dat is het misschien ook.) Ervoor had ik hun al uitgelegd dat ik kostenverdeelsysteem niet snapte en zei dat ik volledig op Kenau vertrouw als het om geld ging. (Ik moet haar wel vertrouwen, want zij konden mij niet aan het verstand brengen hoe het werkte, welke poging ze ook deden.)
(Het systeem is als volgt. We geven door elkaar geld uit. Aan het einde van de vakantie wordt dan gekeken hoeveel ieder nog over heeft. Dit eindbedrag moet voor ieder gelijk zijn, anders moet er met geld geschoven worden totdat iedereen evenveel heeft.)
De door mij veroorzaakte vertrouwenskwestie wordt door Kenau en Bull zwaar opgevat, maar ik snap ook niets van hun geldsysteem.
Doordat / omdat vrijwel alle uitgaven groepsuitgaven zijn, moet de groep beslissen over de uitgaven. (Met uitzondering van enkele strikt persoonlijke uitgaven die ieder voor zich moet bijhouden en dit kan ook conflicten in de hand werken.)
Bull en Kenau willen de uitgaven onredelijk laag houden. (En dus was mijn aanvankelijke vrees dat ik minder wilde besteden dan hen geheel onterecht. Ik wil eigenlijk wel meer besteden.) Wat tot gevolg heeft dat zij twee bijna dictatoriaal over het te spenderen geld beslissen, wat, zoals we zullen zien, de komende twee dagen weer tot een conflict zou leiden.
Maar eerst nog deze beschamende vertoning.
Menu – Begin – Index en het einde.
Vier stuivers bezuinigen
We willen gaan eten in een Chinees restaurant, maar geen motorriksja wil ons er goedkoop heen brengen. Na lang onderhandelen zegt een van de omstanders van de motorriksja: “12 Roepies”. (Maar hij is niet de eigenaar van het vervoermiddel.) We stappen in en de man doet zijn uiterste best ons naar het hem onbekende adres te brengen. Als we uiteindelijk aankomen wil hij 15 Roepies hebben. Ik ben aan de beurt om te betalen, maar door druk van de groepsuitgaven geef ik niet meer dan 12. De man insisteert voor 15 Roepies. Kenau en Bull willen niet hebben dat ik meer geef en ik (zak die ik ben) geef niet die 21 cent erbij.
In het restaurant komt de hoofdober met de klacht van de riksjachauffeur en we weigeren weer. Ik voel me opgelaten. Wat is dat nou: 21 centen? Maar nee, het gaat om het principe!
De hoofdober komt weer terug, nu willen zowel Bull als ik die drie Roepies betalen, maar de man is al tevreden vertrokken, zegt de ober.
We eten in het restaurant heel lekker en we moeten 127 keer meer dan drie Roepies betalen. (PKR. 381) en Bull geeft ook nog fooi! Is dat niet om je dood te schamen? Op drie Roepies bezuinigen en dan meer dan 127 keer zoveel uitgeven. Weg met dit verderfelijke groepsgevoel. Een arme sloeber 21 centen ontzeggen en dan meer dan f. 25,00 uitgeven voor eten. Ongetwijfeld heeft de ober die 21 centen aan de chauffeur gegeven en ons daarna dat in veelvoud uitgeperst. (Ik wilde eerst goedkoper eten, maar bestelde bewust duurder, toen de anderen ook duurder bestelden. Zo wil ik de eerder deze dag geuite veronderstelling (over duur en goedkoop eten) voorkomen.)
Er was voornamelijk van Bull en Kenau een ongenoegen merkbaar toen ik nog een tweede lime-soda van 8 Roepies bestelde. Ik kon er niet op mijn gemak van genieten, want ik vreesde dat Bull hem mij zou afpakken en hem zelf zou opdrinken. Dat gebeurde niet, maar hij was er wel toe in staat.
Tegen 23.30 gaan we naar bed met ventilator en Airco aan.
Menu – Begin – Index en het einde.
Noten
Een drama: de koran, mijn echtgenoot (Engels).
Wikipedia: Salwar Kameez (Engels).
Menu – Begin – Index en het einde.
Meer informatie.
Index
Menu – Begin.
Pakistan-China: Chronologische weergave.
De auteur dezes kan niet garanderen dat alle links naar externe websites (dus die van derde partijen) altijd zullen blijven bestaan. Foto’s in Google Maps, bijvoorbeeld, kunnen verdwijnen wanneer de eigenaar ze weghaalt. Ook aan andere links kan een einde komen, of kunnen in ongebruik raken.
Wanneer u een niet werkende link constateert kunt u dat melden in het reactieveld. Bij voorbaat dank.