Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7835) Ke­nau* en ik ar­ri­ve­ren van­daag in Ka­ra­chi, Pa­ki­stan, van­uit Roe­me­nië. We gaan naar een ho­tel en blij­ven daar de he­le dag om op on­ze reis­ge­no­ten, Bul­le­bak* (Bull) en Adel­heid*, te wach­ten, die mor­gen­och­tend zul­len ar­ri­ve­ren.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) * De na­men Ke­nau, Bul­le­bak (Bull) en Adel­heid zijn om pri­va­cy­re­de­nen ge­fin­geerd. Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Maandag, 12 juli 1993.
Dag 2. (Ik ging één jaar geleden ook op va­kan­tie: Orient Ex­press.)
Om 03.45 uur Roemeense tijd is 05.45 Pa­ki­staan­se tijd in Ka­ra­chi. De deur gaat open en ik moet even wach­ten voor­dat ik naar bui­ten mag, want de lucht­post moet eerst af­ge­han­deld wor­den.
‘Lekker de frisse lucht in.’, denk ik. Ik weet niet wat me over­komt als ik naar bui­ten stap: als­of ie­mand een war­me dik­ke voch­ti­ge wol­len de­ken om me heen slaat.
“Waar zijn we aan be­gon­nen?”, zegt een Ne­der­land­se jon­ge­man. Dat ge­voel over­mant me ook.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Airco

De douane werkt ontzettend traag, maar dat geeft niet echt. Het is koel en lek­ker in het to­taal ge-air-con­di­tio­neer­de lucht­ha­ven­ge­bouw, dat ove­ri­gens ook heel mo­dern en mooi is.
Ik ben moe, voor­al moe en ik word be­heerst door het ge­voel in een ge­van­ge­nis te­recht te zijn ge­ko­men. ‘Wat moet ik hier? Hoe kom ik hier zo snel mo­ge­lijk weer weg? Moet ik hier nog twee maan­den blij­ven? Nee, nee, nee, dat wil ik niet.’
Kenau en ik blijven lang op de lucht­ha­ven han­gen. (Van­wege de air­co.)
Ik wissel 50 US$ voor 1.350 Roe­pies (PKR). De koers is fl. 1,00 = PKR 14. 1 US$ Cash = PKR 27. US$ tra­vel­ler­che­ques is PKR. 26. (Voor tra­vel­ler­che­ques krijg je in Eu­ro­pa meer dan voor con­tant geld. In Pa­ki­stan is dat an­ders­om.)
We kopen vier vluchten met PIA Do­mes­tic Flights naar Mul­tan voor mor­gen­och­tend.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Hotel Poonam

We gaan met een ta­xi voor PKR. 100 (veel te duur) naar Ho­tel Poonam in de Mans­field Street in Sad­dar Ka­ra­chi. De ka­mer (twee­per­soons, met toi­let en dou­che), kost PKR. 140. (f. 10,00) Ke­nau on­der­han­delt de prijs naar PKR. 125. De ta­xi­chauf­feur gaat niet weg. Hij wil zijn com­mis­sie heb­ben, maar Ke­nau blijft bij de ba­lie zo­lang de re­cep­tio­nist haar pas­poort heeft. Het duurt wel een half uur voor­dat de re­cep­tio­nist en de ta­xi­chauf­feur zich even sa­men te­rug­trek­ken in een kan­toor. (Waar hij zijn, door ons be­taal­de, com­mis­sie krijgt.) (Hier zie ik voor het eerst het enor­me wan­trou­wen van Ke­nau voor al­le men­sen. Het valt me dan nog niet op. Ze is bang haar pas­poort even­tjes aan de re­cep­tie af te staan, ze is bang om haar ba­ga­ge al­leen te la­ten.)
We nemen een douche.
—
In het hotel gaan we naar bed (ie­der ons ei­gen bed) en sla­pen en lig­gen on­der de ven­ti­la­tor tot cir­ca 23.00 uur, meer dan twaalf uur.
Ik was twee keer op straat om wa­ter te ko­pen (koud wa­ter heb­ben ze niet) en om Co­ca Co­la te ko­pen. (Wel koud.)
Na eten, rond 12.00 uur, zie ik het voor­lo­pig wel weer zit­ten, hier in Pa­ki­stan.
—
Ik kan niet echt sla­pen, ook al lig ik moe op bed.
Opstaan tegen 23.20 uur.
Douche.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Kim: taxichauffeur

Onze spe­cia­le ta­xi­chauf­feur is de dron­ken Kim. (We had­den met de ho­tel­re­cep­tie he­den­och­tend af­ge­spro­ken dat het ho­tel rond 00.00 uur voor een ta­xi zou zor­gen. Ke­nau ver­trouw­de niet op die af­spraak en wil­de dat ik het ve­ri­fi­eer­de. Dat wil­de ik niet, want ik ver­trouw­de wel op die af­spraak. Te­recht, want hij werd na­ge­ko­men.)
Kim wilde 120 Roepies. De afspraak was 110. Ke­nau hield voet bij stuk en het werd 110. (f. 0,70 goed­ko­per.) Zij wil­de hem niet be­ta­len voor aan­komst. Hij wil­de niet rij­den zon­der geld.
Hij lult een eind weg, tij­dens zijn rit naar de lucht­haven. Hij rijdt veel te lang­zaam, vol­gens an­de­re weg­ge­brui­kers, want die toe­te­ren steeds. (Ik wist toen nog niet dat weg­ge­brui­kers bij­na al­leen maar toe­te­ren.) En Kim rijdt zon­der licht. Ook niet echt erg, want dat doen er meer.
Rond 00.15 uur zijn we op de lucht­haven.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.