Dagboek 1976

(Dag 1701) Cees en ik zijn sa­men op va­kan­tie in Ma­rok­ko. We zijn in de stad Ouar­za­za­te en wil­len van­daag nog ver­der zui­de­lijk rei­zen, maar dat gaat niet, daar­om rei­zen we in noord­oos­te­lij­ke rich­ting naar de stad Tin­ghir.

Menu – Index en het einde.

Zaterdag, 25 september 1976.
Op tegen 8.00 uur. Eten op de ka­mer. Rug­zak­ken in­pak­ken. Be­ta­len: 40 Dir­ham (Dh) voor twee nach­ten: ho­tel al-Sa­’ada.
Voor het eerst ver­ge­ten we on­ze tra­di­tie om een fo­to uit of van het ho­tel te ne­men.
In het dorp thee en kof­fie drin­ken. Het is on­ze be­doe­ling om met de bus naar Za­go­ra te rei­zen, 164 ki­lo­me­ter zui­de­lij­ker. Dit mis­lukt. Van­daag is het de 30­ste Ra­ma­dan en dus de laat­ste dag van die maand. Van­daag en mor­gen rij­den er geen bus­sen naar Za­go­ra. De eerst­vol­gen­de ver­trekt maan­dag pas. We be­slui­ten de bus naar Tin­ghir te ne­men. Vol­gens mee­rei­zen­de Bel­gen is in die plaats niets te be­le­ven, maar moet de na­bij­ge­le­gen Gor­ges du Tod­gha (Tod­gha­kloof) erg mooi zijn.
De bus kost 24,90 Dh, in­clu­sief ba­ga­ge, voor twee per­so­nen. Om 12.30 uur ver­trek­ken we voor onze 169 km lan­ge tocht, noord­oost­waarts. Ouar­za­za­te wordt zo de zui­de­lijk­ste plaats waar we ge­weest zijn. Van­af Tan­ger 911 km over de weg en 550 km in vo­gel­vlucht.
Ik maak tientallen dia’s. De Bel­gen zit­ten te kaar­ten en wij te ge­nie­ten van het uit­zicht.
Er stappen onderweg men­sen uit waar in ki­lo­me­ters om­trek geen huis te be­ken­nen is, maar als we ver­der rij­den, zien we ach­ter een berg op een ki­lo­me­ter of tien af­stand plot­se­ling een dorp­je lig­gen.
Tegen 15.45 uur zijn we in Tin­ghir. We wor­den ho­tel es-Sa­laam bin­nen ge­praat. Een aar­dig ho­tel, geen warm wa­ter. We gaan ak­koord. Ik vul een brief­je in.
“Be­ta­len” zegt een ke­rel.
“Ak­koord, maar een re­ke­ning.” (Fac­tuur.)
“Niet no­dig.”
“Ik wil een re­ke­ning.”
“Echt niet no­dig.”
“Nou, dan gaan we weer.”
Hij legt uit dat het ver­trouwd is. Ik zeg dat ik wei­nig Frans spreek en dat ik er niets van be­grijp.
We doen on­ze rug­zak­ken weer om.
De ke­rel wil op een vod­je een re­ke­ning schrij­ven, maar het hoeft al niet meer van mij.
We gaan naar ho­tel Tod­gha, 2 ster­ren, A, waar we een ka­mer ne­men.
Even la­ter komt de twee­de gast aan, die ook in es-Sa­laam was bin­nen ge­praat. Hij heeft even­eens voor de eer be­dankt en trekt dus ook hier in.
We doen in­ko­pen in het dorp. Spre­ken en­ke­le aar­dige, in Ne­der­land wer­ken­de, Ma­rok­ka­nen.
Cees koopt voor 15 Dh (f. 9,00) een paar san­da­len, die ik la­ter, in Tan­ger, voor f. 10,00 zal over­ne­men, want ze zijn voor Cees te klein en ze pas­sen mij en heb­ben bo­ven­dien een hak.
We liggen op bed te suf­fen.
Ik schrijf mijn 3e brief naar Pa en Ma en naar Opa.
We eten brood op de ka­mer en ha­ri­ra (soep) in het dorp. Die smaakt muf. Het vlees is waar­schijn­lijk be­dor­ven. We la­ten de soep staan. Ik geef toch 0,50 Dh fooi (bo­ven­op de 2 Dh.) Een ge­woon­te­ge­baar.
We gaan naar een an­der ca­fé en pra­ten met de baas. Een jon­gen die En­gels spreekt, vra­gen we naar de Fran­se uit­druk­king “Ça va?“. Dat be­te­kent: “Hoe gaat het met je?”
Bij bon­jour ge­brui­ken al­le Ma­rok­kanen “ça va?” (“Bon­jour, ça va?“)
Deze En­gels spre­ken­de jon­gen: een Ma­rok­kaan die in Frank­rijk werkt, uiter­aard zwart haar en lang, met mooie wenk­brau­wen, een rech­te neus. Hel­de­re blik uit de ogen. Vrien­de­lijk. Zwarte trui met een rits­slui­ting, half ge­slo­ten. Een zil­ve­ren amu­let om de hals. Mooie han­den. Draagt blau­we, niet strak­ke, jeans. Doet een paar trek­jes aan een hasj­pijp­je. Ik kan hem niet in de ogen kijken, zon­der te blo­zen. Hij is ra­zend knap en ik zou veel van hem kun­nen hou­den.
Als we uit­ge­praat zijn wil ik weg, om­dat ik bang ben ver­liefd op hem te wor­den en ik wil weg voor­dat Cees zegt: “Kom, we gaan!”, en dat dit op een voor mij on­ge­le­gen tijd­stip komt en mijn hart van ver­liefd­heid te snel klopt. Hij is erg mooi en ik denk dat ik van hem zou zijn gaan hou­den.
Aan de col­le­ga’s in Ne­der­land denk ik erg wei­nig. Ik heb er geen tijd voor. Ik denk über­haupt niet veel aan Ne­der­land en de daar wo­nen­de boys.
Veertien dagen va­kan­tie, veer­tien da­gen met Cees, nog veer­tien da­gen met Cees. Soms denk ik: ‘Wa­ren ze maar om.’
Als ik al­leen was ge­weest was ui­ter­aard veel, zo niet al­les an­ders en duur­der ge­weest. Mijn slech­te ken­nis van het Frans, niet kun­nen zeg­gen wat je wil, de af­han­ke­lijk­heid van het open­baar ver­voer. Cees’ con­stan­te aan­we­zig­heid, soms word ik er ze­nuw­ach­tig van en wil naar huis. An­der­zijds wil ik tus­sen de­ze vrien­de­lij­ke Ma­rok­ka­nen wel lan­ger blij­ven.
“Prochain annee” [l’an­née pro­chai­ne]: Vol­gend jaar te­rug, maar dan met ei­gen ver­voer.
Met die lijn­bus­sen zie je veel en daar­door ook wei­nig, want je kunt niet stop­pen om te ge­nie­ten.
We zijn nog door het dorp ge­lo­pen tot aan het Grand Ho­tel du Sud en zien het in de zui­de­lijke ge­berg­te Jbel Sah­ro on­we­ren en ho­ren de sla­gen. Die zijn erg lang on­der­weg.
We drin­ken nog er­gens slech­te munt­thee.
Tegen 21.00 uur zijn we in het ho­tel. Daar schrijf ik nog wat aan de brie­ven en te­gen 23.00 uur gaan we op bed.
Einde van de eers­te veer­tien va­kan­tie­dagen. Het ein­de van de Ra­ma­dan was van­daag.
Weer: ’s mor­gens in Ouar­za­za­te be­wolkt, fris. Trui­en­weer. Van­uit de bus zien we bui­ten Ouar­za­za­te dat het hier ge­re­gend heeft. La­ter wordt het weer erg warm. ’s Avonds re­gen­de het een beet­je in Tin­ghir.

Index

Me­nu – Be­gin – Hoofd­index – Over­zicht 1972-1990 – Ma­rok­ko 1976 (over­zicht).