Twintig jaar geleden: dagboekfragment 23 april 1996 (dinsdag).

Tarim (Tarim).
Tekenen van 6.00 tot 7.30 uur. Dan wordt er op de deur geklopt. Ik reageer eerst niet omdat dat wel vaker gebeurt, bij toeristengroepen, als de leider de leden wakker maakt. Nu blijft het geklop voortduren.
Als ik de deur open staat er een onduidelijk figuur die kennelijk weet dat westerlingen geen Arabisch kennen, dus meteen maar een soort kindertaal uitslaat: de bibliotheek heeft gebeld, en de ander, is die in “room twelve?”
Ook bij Nico meldt hij dat de bibliotheek belde.
We kleden ons eerst aan en ontbijten.
We lopen, zoals gewoonlijk, naar de bibliotheek.
In het smalle straatje staat een enorme vrachtwagen met daarop een even grote container. De man van Red Sea Packing wil onmiddellijk beginnen met uit­la­den.
We geven toestemming en we moeten snel met fotograferen beginnen, willen we het begin vastgelegd krijgen. Even ontstaat er nog een discussie over wie de sjouwers betaalt en hoeveel.
“Mish mushkilla” (geen probleem) zegt Nico en anderhalf uur later is de con­tai­ner leeg, voor 10.000 rial: f. 130,00. Veel van de werkzaamheden fo­to­gra­feer­de ik.
Met een Toyota Hilux brengen we onze spullen, die we vanaf het begin apart hielden, naar het hotel. Hierbij zit ook de (alcoholische) drank.
Douche.
We gaan terug naar de bibliotheek. Van 12.30 tot 16.30 werken we, badend in ons zweet, om veel te installeren. Het is immers Nico’s laatste dag in Tarim.
In het hotel gaan we nog een tijdje zwemmen. Daarna drinken we een aperitief (Drambuie likeur) en maken we soep en een warme Italiaanse maaltijd. Ik eet gnocchetti, maar moet nog veel (Arabische) macaroni toevoegen om een en ander droog te krijgen.
We doen de boekhouding.
Nico gaat inpakken en ik ga naar mijn kamer, op bed liggen. Ik val onmiddellijk in slaap.
Na 23.00 nog even bij Nico op bezoek en we drinken whisky Famous Grouse.
Na circa een half uur ga ik definitief en doodmoe naar bed.
Ik heb alle drank in mijn koffer opgeslagen. (Met nummerslot.)
Wat hebben we een overdaad aan eten! Nico gaat morgen weg, dus alles is voor mij.
De boekhouding werd aldus afgesloten.
Saldo in kas: 39.490 rial. (Voor Nico 20.000 en voor mij 19.490)
We wisselden (of gaven uit) 4.397 USD, waarvoor we 551.113 rial kregen.
De uitgaven voor het project waren 280.905 rial en de privéuitgaven bedroegen 230.718 rial.

Al-Mukalla, al-Fudjayra (Mukalla, Fudjayra).
Over de container kan ik nog het volgende melden. (Deze tekst staat niet in mijn dagboek, maar ik maakte (terug in Nederland) een uitgebreide be­schrij­ving bij de dia’s en daar staan deze wetenswaardigheden in.)
De eerste dia’s van het uitpakken werden door Nico met de geavanceerde ca­me­ra van Jan Just Witkam gemaakt. Ik hielp mee in de container, voornamelijk om aanwijzingen te geven welke dozen voorlopig in de container moesten blijven. Dozen die onze levensmiddelen bevatten en enige flessen alcoholische drank. Toen de camera van Jan Just ging weigeren opnames te maken omdat er te weinig licht was, nam ik het fotograferen van Nico over. Mijn camera is erg eenvoudig en maakt soms geen goede foto’s (ik maak ook niet altijd goede foto’s), maar de camera weigert nooit.
Hier zijn dragers uit Tarim bezig met het uitladen van de om 7.00 uur ’s och­tends uit al-Mukalla gearriveerde container uit Nederland leeg te maken.
De container zou, volgens berichten in Nederland, op 30 maart in al-Mukalla aankomen. Dat bleek een fout, die wij ontdekten toen we al drie weken in Tarim waren. De container zou op 30 maart in de overslaghaven van al-Fudjayra ar­ri­ve­ren en op 17 april in al-Mukalla, zo werd ons half april duidelijk gemaakt.
Op 23 april was het ding in Tarim en blokkeerde de hele straat voor de ingang van de bibliotheek. Plotseling wist de hele buurt wat wij in Tarim kwamen doen.
Rechts langs de wand in de container staan enkele van de in het totaal zes of zeven dozen levensmiddelen voor ons.

Na afloop van het werk kwamen de financiële zaken aan de orde.
De dragers wilden 10.000 rial hebben voor hun werk. Zij waren met z’n negenen of tienen. De politie (die toezicht had gehouden) wilde haar diensten betaald hebben. De officier zei tegen Nico: “Je weet wel wat mijn dienst waard is.” Dat wist Nico niet en de man wilde ongeveer tweeduizend rial hebben, vonden we na lang aandringen uit. De timmerman die ondertussen ook aan het werk was in de bibliotheek, wilde de vitrine, die hij maakte, betaald hebben: 20.000 rial (ongeveer tweehonderdzestig gulden!) en we moesten hem 40.000 rial vooruit betalen voor de nieuwe voordeur die hij zou gaan maken.

Dit is het einde van dag 38 (van 93 dagen totaal) van mijn verblijf in Jemen in 1996. Naar dag 1. (Naar alle gepubliceerde dagen.)

Top

Door op de twee eerste letters van een link te klikken, wordt in een nieuw tabblad de geografische locatie van de plaats in Google Maps weergegeven. Wanneer u op de derde en volgende letters klikt wordt u in een nieuw tabblad verbonden met de Wikipediapagina over deze locatie. Bij begrippen wordt alleen Wikipedia geopend.