Ka­ra­ko­ram High­way

1993 – 2018: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Pa­ki­stan – Kash­mir – Chi­na

Dag­boek 1993

(Dag 7859) Ik ben on­der­weg in Pa­ki­stan. Ik reis met Da­vid, een En­gel­se on­der­wij­zer, over de Ka­ra­ko­ram High­way naar het zui­den. – We zijn in Ka­rim­abad en gaan van­daag naar Gil­git. Daar pro­beer ik vruch­te­loos een blik­ope­ner te ko­pen.
1.) Ik reis zon­der ca­me­ra, daar­om plaats ik bij al­le in­te­res­san­te plaat­sen een link naar de fo­to’s in Goog­le Maps.
2.) De munt­een­heid in Pa­ki­stan is de Roe­pie: (PKR.) (f. 1,00 (gul­den) = 14 Roe­pie, dus 100 Roe­pie = f. 7,00.)
3.) Voor be­zoe­kers die via the-face.com op deze web­si­te ko­men: als de in­ter­ne links niet wer­ken (mo­bie­le te­le­foon) klikt u voor het ori­gi­ne­le adres van dit be­richt op: ira­da.com.
4.) Dit reis­ver­slag komt uit mijn dag­boek 1993 en is mijn in­ter­pre­ta­tie van de wer­ke­lijk­heid.

Menu – Index en het einde.

Donderdag, 5 augustus 1993.
Dag 26. Karimabad – Gilgit.
Dromen: ik neuk in allerlei stan­den een leu­ke jon­ge vrouw van cir­ca der­tig jaar. Wie? Is er ook een man op de ach­ter­grond? Dit is een heer­lij­ke droom, maar geen nat­te!
Later droom ik dat ik op de rand van een val­lei sta. Pa ligt on­der in de­ze val­lei aan mijn kant op een stret­cher te zon­nen. Plot­se­ling komt er een la­wi­ne van steen en rom­mel van de an­de­re kant naar be­ne­den ge­stort.
Een boom­stam, ont­daan van zijn bast, komt met zo­veel ge­weld naar be­ne­den dat hij aan mijn kant weer om­hoog vliegt. Pa schreeuwt me wat toe en rent zelf weg in de rich­ting van de te­gen­over hem ge­le­gen hoog­te, maar komt daar­bij bij­na on­der het puin te­recht. Ik ren naar be­ne­den om hem te red­den, maar hij komt zelf vrij. Hij is wel erns­tig ge­wond aan bei­de be­nen. We strom­pe­len sa­men (ik ben niet ge­wond) door een ge­deel­te­lijk ver­woes­te stad op zoek naar Ma, die we na een tijd­je vin­den. Die is niet zo on­der de in­druk van Pa’s ver­won­din­gen. Zij is te druk met zich­zelf.
Alle straten zijn be­scha­digd en van som­mi­ge stra­ten zijn stuk­ken weg­ge­sla­gen en ga­pen diep­e af­gron­den.
Daar­na neuk ik die jon­ge vrouw nog een keer en voel mijn dik­ke pik lek­ker in haar weg­glij­den.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Gilgit

Opstaan: 4.00 uur.
De bus van 5.00 uur is er al om 5.20 uur!
Veertien pas­sa­giers zit­ten er­in. De bij­rij­der zit op het dak. Om 8.20 zijn we in Gil­git.
De bus kostte 40 Roe­pie. We ne­men een ka­mer in het JSR ho­tel en ne­men voor 30 Roe­pie een ont­bijt met eie­ren.
We gaan naar het politie­bu­reau om on­ze C-For­mu­lie­ren in B-For­mu­lie­ren [grens­for­mu­lie­ren] te la­ten omzetten, maar er is niemand die dat kan doen.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Lamzakken

We lopen naar het Pub­lic Call Of­fi­ce en ge­ven on­ze be­stem­min­gen op.
“Take a seat.”, zegt de dienst­doen­de amb­te­naar. We zit­ten een he­le tijd. Een Ame­ri­kaan komt en vraagt hoe lang het zal du­ren.
“Ze­ker drie tot vier uur.”, krijgt hij te ho­ren, “want het sys­teem ligt plat.”
Als wij daar­na ook vra­gen, krij­gen wij dat ook te ho­ren.
Stelletje lam­zak­ken. Waar­om dat niet even van te vo­ren ge­zegd?

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Lui?

Terug naar de Vreem­de­lin­gen­po­li­tie in Gil­git. Is de­ze amb­te­naar te lui om te werk­en? Hij zet een stem­pel op het C-For­mu­lier en ver­wijst naar de po­li­tie in Is­lam­abad.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Onwel

Ik voelde me daar per­fect in or­de, tot­dat ik een co­ke (Pep­si) dronk. Toen ging ik snel ach­ter­uit (mijn ge­zond­heid) en werd ik on­wel.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

NATCO

We gaan naar NATCO* en boe­ken voor een lu­xe bus naar het zui­den om 14.00 uur, mor­gen. Da­vid gaat naar Ab­bott­abad en ik naar Ra­wal­pin­di. (Kos­ten: 190 Roe­pie.) (Nor­maal ta­rief: 158 Roe­pie.)
Terug in het ho­tel dui­ken we moe in bed.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Tien kattar

15.00 uur: het is smoor­heet in ons klei­ne twee­per­soons­ka­mer­tje. Er is geen elek­tri­ci­teit, dus werkt de ven­ti­la­tor niet.
Ik loop de stad in en koop etens­waar. In Ka­rim­abad kocht ik een blik ched­dar, maar ik kon het blik niet open krij­gen en nu wil ik een blik­ope­ner heb­ben. Ik zoek in al­ler­lei soor­ten win­kels, maar ze we­ten niet wat ik be­doel. Een jon­ge­man zegt “Open­er, qat­tar” (dat is wat ik versta), maar ver­der is er nie­mand die weet wat een qat­tar is.
Later ga ik met Da­vid op stap en na tien­tal­len win­kels, waar nie­mand En­gels spreekt, is er weer een jon­gen die qattar zegt. Hij schrijft het op, als Da­vid er­om vraagt. Hij schrijft (in Ur­du) tien kat­tar (= tin cut­ter: blik­ope­ner)!
Iedereen kan het le­zen (met uit­zon­de­ring van een ou­de man, die de blan­ke en vol­ko­men maag­de­lij­ke ach­ter­kant van dit pa­pier­tje aan­dach­tig bes­tu­deert), maar nie­mand heeft een tin cut­ter.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Pioer oel

Ik kocht als sou­ve­nir voor AS. een sjaal van 400 Roe­pie voor 275 Roe­pie (pi­oer oel) (pu­re wool), zei hij. De jon­gen bel­de met de ei­ge­naar om te vra­gen of die ak­koord ging meet deze prijs. (Of voer­de hij een to­neel­stuk­je op?) De af­me­tin­gen van de sjaal: 188 x 90 cen­ti­meter.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Cheddar

In het hotel eet ik de ched­dar. Het blik maak­te ik open met van thuis mee­ge­bracht ge­reed­schap. Ge­luk­kig is ched­dar (kaas) en droog pro­duct, an­ders zou het een knoei­boel zijn ge­wor­den.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Voetbal

We zoeken een restaurant en Da­vid wil niet met zijn han­den eten (= zon­der be­stek), dus ko­men we in het JSR res­tau­rant te­recht. We kij­ken voet­bal op de Tv: Ar­gen­ti­nië – Mexi­co (niet de he­le wed­strijd) en eten een maal­tijd. Ik ve­ge­tab­le fried rice. (Smaakt goed.) Twee man­go­sap­jes.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Inpakken

Ik pak de rug­zak op­nieuw in en we gaan rond 21.00 uur naar bed.
Het is warm in Gil­git.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Noten

Te­rug.

Menu – Be­gin – Index en het einde.

Meer infor­matie.

Menu – Be­gin – Einde.

Index

Me­nu – Be­gin.
Pa­ki­stan-Chi­na: Chro­no­lo­gi­sche weer­ga­ve.

De au­teur de­zes kan niet ga­ran­de­ren dat al­le links naar ex­ter­ne web­si­tes (dus die van der­de par­tij­en) al­tijd zul­len blij­ven be­staan. Fo­to’s in Goog­le Maps, bij­voor­beeld, kun­nen ver­dwij­nen wan­neer de ei­ge­naar ze weg­haalt. Ook aan an­de­re links kan een ein­de ko­men, of kun­nen in on­ge­bruik ra­ken.
Wan­neer u een niet wer­ken­de link con­sta­teert kunt u dat mel­den in het re­ac­tie­veld. Bij voor­baat dank.