1992 – 2017: vijf­en­twin­tig jaar ge­le­den

Orient Express

Mijn eer­ste reis naar het Mid­den-Oos­ten

Dagboek 1992

(Dag 7505) Gis­teren was ik in een lijn­bus op weg naar Salz­burg, maar ik stap­te in Edir­ne uit en over­nacht­te daar in een ho­tel. Van­daag keer ik met een an­de­re lijn­bus te­rug naar Istan­bul. In die bus zit­ten on­der an­de­re Rus­sische vrou­wen die als pros­ti­tuees die in Tur­kije ‘aan de slag’ wil­len. – Ik ga naar de lucht­haven en wil on­mid­del­lijk rich­ting huis vlie­gen, maar ik rea­li­seer me op tijd dat dit een te du­re op­los­sing is. Ik ga eerst in de stad om daar nog eens een nacht­je over sla­pen.

Menu – Index en het einde.

Zondag, 16 augustus 1992.
Edirne – Istanbul.
Wakker 7.00 uur. Op rond 8.30 uur.
Ontbijt, maar de be­rei­ding is traag. Een beet­je ver­tel­len met een Duits-Turk­se fa­mi­lie. De Duit­se Turk re­gelt dat er een bus komt, om 10.00 uur, die me bij het ho­tel zal op­pik­ken.
Circa 10.15 uur rijdt een bus lang­zaam langs en toe­tert. Nie­mand rea­geert. (De Duit­se Turk is al weg.)
Als ik opsta en de re­cep­tie vraag, zeg­gen ze: “Your bus.”, maar dan heeft de chauf­feur al gas ge­ge­ven en zwaai­en heeft dan geen zin meer. Het in­te­res­seert de re­cep­tie geen fluit. Ze staan wat te lach­en*.
Er staat een bus die naar Istan­bul gaat en ik vraag of ik mee mag. Dat mag voor TL. 70.000 en dat doe ik dan maar.
Drieënhalf uur duurt de rit en ik ver­tel lang met een jon­ge­man die han­delt en goed En­gels spreekt. Hij weet ook wat er mis is met Tur­kije. Dat de kran­ten zo slecht zijn en dat het on­der­wijs met vijf jaar ver­plich­ting veel te kort is en niets voor­stelt.
In de bus zit­ten en­ke­le Rus­sische vrou­wen, van wie drie knap­pe die naar Tur­kije ko­men om in de pros­ti­tu­tie te wer­ken. (Die hier le­gaal is.) Eén vrouw zelfs uit Oez­be­ki­stan, die 6.000 ki­lo­me­ter reis­de naar Tur­kije. Vol­gens mijn zegs­man is rei­zen via Oost-Tur­kije wel kor­ter, maar duur­der en ge­vaar­lij­ker.
Als ik begrijp dat de bus in de buurt van de lucht­ha­ven zal ko­men, vraag ik of het mo­ge­lijk is dat de bus daar stopt. Hij zegt dat hij dat kan vra­gen en be­gint dan te pra­ten over dien­sten die geld kos­ten en dat mensen niets voor niets doen. Dat is zeer ver­war­rend voor mij.
Eerst denk ik: ‘Ik betaal je niet.’
Hij vertelt ook dat de ta­xi van Istan­bul naar de lucht­haven erg duur is.
Dan vraag ik hem hoe­veel hij voor zijn dienst wil heb­ben, maar hij be­grijpt me niet, waar­op ik hem zon­der om­haal vraag hoe­veel geld hij van mij wil om het de chauf­feur te vra­gen. Hij rea­geert ver­ont­waar­digd en ik moet wat leu­gens ver­tel­len ( “Tij­dens mijn hele reis wil­den men­sen al­les be­taald heb­ben“, wat niet waar is), om het weer recht te trek­ken.
De bus rijdt niet langs de lucht­haven.
In Istanbul wijst hij me zelfs het bus­sta­tion, maar ik neem een ta­xi. TL. 45.000 naar de lucht­haven.
Ik loop wat rond en be­sluit een ticket te ko­pen van de Luft­han­sa naar Mün­chen. Het toestel ver­trekt over drie kwar­tier.
Als ik voor het bank­lo­ket sta om $ 545 met ne­gen Tra­vel­ler­che­ques op te ne­men rea­li­seer ik me, in de tijd die ik moet wach­ten voor de En­gel­sen die nog maar een Tra­vel­ler­che­que meer wil­len in­wis­se­len en die even moe­ten zoe­ken, dat het wel erg veel geld is, te­meer daar een trein­kaart­je Istan­bul-Mün­chen maar TL. 1.350.000 kost. [Cir­ca f. 337,50]
Ik zeg tegen Luft­han­sa dat ik geen geld ge­noeg heb. “Geen pro­bleem.”
Ik besluit naar het trein­sta­tion te gaan en met gi­ro­be­taal­kaar­ten neem ik TL. 1.500.000 op. [Cir­ca f. 375.]
Met een taxi wil ik naar sta­tion Sir­ke­ci, maar on­der­weg be­sluit ik naar het Ana­do­lu-ho­tel te gaan. Taxi: TL. 58.000. (In­clu­sief TL. 8.000 fooi.)
Hotel dormitory [slaap­zaal] TL. 50.000. (Met twee leu­ke En­gel­se meis­jes op de ka­mer.)
Ik neem een douche.
Vertellen met de meis­jes.
In de stad eten en drin­ken.
Reisbureau: een vlucht naar Am­ster­dam kost 410 of 510 gulden.
In het park Sultan Ahmet, een paar uur.
Bed 11.00 uur. (23.00 uur) De meis­jes (knap) zijn er al.
Weer: ’s morgens lekker. ’s Mid­dags heet. Op de lucht­ha­ven, air­con­di­tio­ning, was het lek­ker.
Istanbul en dus ook hotel Ana­do­lu is meer toe­ris­tisch dan vier we­ken ge­le­den.

Meer informatie.

Index

Me­nu – Be­gin – Hoofd­in­dex.
Over­zicht 1972-1990.
Chrono­lo­gisch over­zicht Orient Ex­press 1992.