Twintig jaar geleden: dagboekfragment 16 april 1996 (dinsdag).

Tarim (Tarim, Arabische Indonesiërs).
Vanaf 4.00 werk ik een half uur aan de database, totdat het licht uitvalt.
Van 6.00 tot 7.00 tekenen.
Van 7.30 tot 8.30 door de stad lopen en diverse hoekjes en kasten van paleizen fotograferen. Nico doet dat.
Naar de winkel: bij het passeren van een auto kijk in de amandelvormige ogen van een jong, ongesluierd, meisje (wel een zwart hoofddoekje), die me nieuws­gie­rig aankijken. Zij is Indonesisch / Arabisch en de mooiste die ik hier gezien heb. Ik was op slag verliefd. Ze zat in die auto. Bij het teruglopen hing ze zelfs uit het raam en keek me aan met haar mooie grote ogen. Ik keek terug, maar deed verder niets.
Vrouwen zijn hier vaak vreemd. Ze reageren spastisch, alsof ze willen weg­dui­ken, als we ze tegemoet komen. Soms doe ik alsof ik kleine meisjes wil be­spring­en. Ze rennen dan verschrikt weg, maar blijven dan ook lachend op enige afstand kijken.
Deze was nieuwsgierig en mooi. Ik moest de hele dag aan haar denken. Een uur later was de auto er niet meer.
Thuis (hotel): lunch.
Lang in het zwembad, circa anderhalf uur, want er zijn hele aardige (Franse, vrou­we­lijke) toeristen.
FoxPro (database): geen direct resultaat.
Van 18.00 tot 22.30 bij Nico. Onder andere koken. Onze dagelijkse kost: ma­ca­ro­ni, gebakken uien, een beetje tomatenpuree (eerst deed Nico daar vier blikjes in en na enkele dagen kon ik geen tomatenpuree meer zien), peper.
Oranjeboombier. (Zonder alcohol, hoewel er volgens mij toch iets in zit: ik voel me (heel licht) aangeschoten.) Als toetje perziken uit blik in de yoghurt.
Ik hou het zolang zonder noemenswaardige problemen vol, denk ik, omdat ik iedere dag een vitaminepil slik.
Weer: er is ander weer dan een voortdurende strakke blauwe hemel. Er komen steeds meer wolken aan het firmament. Ze worden zwart. Later begint het zelfs te flitsen (bliksem) en vallen er enkele druppels.
Nico en ik gaan op het hoogste punt van het dak staan en aanschouwen enige tijd dikke, helder gele bliksemschichten in de woestijn, zo ver weg dat het bij­be­ho­rend gerommel onze oren niet bereikt. Schichten naar de grond en tus­sen de wolken onderling. Prachtig!
Een fantastische dag: amandelogen, mooie vrouwen in het zwembad, prachtig natuurgeweld.
Nu 23.30 uur: housemuziek.

Dit is het einde van dag 31 (van 93 dagen totaal) van mijn verblijf in Jemen in 1996. Naar dag 1. (Naar alle gepubliceerde dagen.)

Top

Door op de twee eerste letters van een link te klikken, wordt in een nieuw tabblad de geografische locatie van de plaats in Google Maps weergegeven. Wanneer u op de derde en volgende letters klikt wordt u in een nieuw tabblad verbonden met de Wikipediapagina over deze locatie. Bij begrippen wordt alleen Wikipedia geopend.